நேற்று! இன்று ! நாளை! – தொடர் 31 (நமது கல்வி- 3)

இடையில் ஒருவாரம் இந்த தொடர் வாயிலாக சந்திக்க இயலாத நிலைக்கு வருந்துகிறோம். இயலாமை, மருத்துவம் போன்றவை அனைத்து தரப்பினருக்கும் பொதுவானது. 

கடந்த  ஒரு வாரம் ஒன்றும் சும்மா கடந்து போய் விடவில்லை. 

சந்தையிலே கூவிக் கூவி விற்கப்பட்ட இட ஒதுக்கீடு எனும் சாத்துக்குடி ஒரு புளித்துப் போன பொய்முகம் பூண்ட போச்சம்பள்ளி பழம்தான் என்று புவியோர்க்குத் தெரிந்தது. 

சரணடைய வேண்டுமென்று பல நாட்களுக்கு முன்பே போடப்பட்ட சதித்திட்டம் சந்திக்கு வந்தது. சமுதாய அடகுக் கடையில் நாலு பேர் நின்று அல்லது நெருங்கி அமர்ந்து சமுதாயத்தை எதற்கோ அடகுவைத்த சம்பவமும் நடந்தேறிவிட்டது. பொது எதிரியை வீழ்த்த ஸ்திரமான ஒரு காரனியாக வருமென்று எதிர்பார்க்கப்பட்ட இயக்கம், பொது எதிரிக்கு கரமாக விளங்கப் போகும் கட்சிக்கு தனது ஆதரவை அளித்தது.  

என்ன காரணத்துக்காக இப்படி ஒரு நிலை எடுக்கப்பட்டதோ என்று சமூக வலைதளங்களில் பொது நோக்காளர்கள் தங்களது ஆதங்கத்தையும் கவலையையும் வெளியிட்டனர்; இன்னும் சிலரோ வசை பாடியும் தீர்த்தனர். இப்போதுதான் அந்த இயக்கத் தோழர்களே ஏன் அப்படி இருக்கக் கூடாது என்று சிந்திக்கத் தொடங்கி இருப்பதாக செய்திகள் வருகின்றன. அல்லாஹ் போதுமானவன். நாம் தொடருக்குள் செல்லலாம். 

கடந்த வாரம் ஆரம்பப் பள்ளிகள் அரசியல் தலையீடு ஆரம்பமானதால் கல்வி வளர்ச்சி எவ்வாறு இறங்கு முகாமானது என்று கண்டோம். இப்போது இடை நிலைப் பள்ளிக் கல்வியில் இஸ்லாமிய மாணவ மாணவிகளின் கல்வி  நிலையைப் பார்க்கலாம்.  இதற்கும் ஒரு பட்டியலைப் பார்த்துவிடுவோம்.

சந்துகளின் பொந்துகளில் நின்று யார் கூவினாலும் இந்தப் புள்ளி விபரங்கள் எல்லாம் நகலெடுத்து ஒட்டப்  பட்டவைதான். இவை எல்லாம் ஒன்றும் குறை சொல்பவர்களின் அண்ணாச்சி வீட்டு அஞ்சறைப் பெட்டிக கணக்கல்ல. அரசின் ஆவணம். இவற்றைத் தேடி எடுத்துப் பகிர்வதில்தான் எங்களின் அர்ப்பணிப்பு இருக்கிறது. இதற்காக எந்தப் பெட்டியும் கைமாறுவதில்லை.  கூவிக் கொண்டு இருக்கும் எவரும் கூவிக் கொண்டே  கிடக்கட்டும் வாருங்கள் தோழர்களே!  நாம் வரலாற்றைப் படிப்போம்.

ஆதாரம்: பொதுக் கல்வி நிலைக்கான அறிக்கை.  1930  to 1941

நன்றி: முஸ்லிம்களின் அரசியல் பரிணாம வளர்ச்சி – ஜெ. பி. பி. மோரே. 

இனி , கல்லூரிக் கல்வியைப் பற்றியும் சில குறிப்புகளைத் தரலாம்.

1916ஆம் ஆண்டு சென்னையில் முகம்மதன் கல்லூரி என்கிற பெயரில் முஸ்லிம்களுக்குப் பிரத்யோகமாக கல்லூரி தொடங்கப் பட்டது. (இந்தக் கல்லூரிதான் பின்னாளில் காயிதே மில்லத் பெண்கள் கல்லூரியாக உருவெடுத்தது.)   1919-ஆம் ஆண்டு வாணியம்பாடி முஸ்லிம் கல்விச் சங்கத்தின் சார்பில் நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்த இடை நிலைப் பள்ளி கல்லூரியாக மாற்றப்பட்டது. அதுவே இன்றைய இஸ்லாமியக் கல்லூரி. அதே நேரம் கர்நூளிலும் வேலூரிலும் சேர்த்து மொத்தமாக தோற்றுவிக்கப் பட்ட அரபிக் கல்லூரிகளின் எண்ணிக்கை 194 ஆகும். உலகக் கல்வியைப் பொறுத்தவரையில் முஸ்லிம்களால் தொடங்கப் பட்ட கல்லூரிகள் மிகவும் குறைவாகவே இருந்ததால் மற்ற சமூகத்தினரின் அளவுக்கு முஸ்லிம்கள்,  கல்லூரி நிலைக் கல்வியைக் கற்க இயலவில்லை.  மற்ற சமூகத்தினரால் தொடங்கப் பட்ட திருச்சி தேசியக் கல்லூரி முதல் சென்னை பச்சையப்பன் கல்லூரி வரை முஸ்லிம்களை சேர்ப்பதில்லை என்பதை எழுதப் படாத சட்டமாகவே வைத்து இருந்தன. தொடங்கப் பட்டு அறுபது ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு திருச்சி தேசியக் கல்லூரியில் அனுமதிக்கப் பட்ட முதல் முஸ்லிம் மாணவர்,  பேராசிரியர் கவிமாமணி தி. மு. அ. காதர் அவர்கள் என்று அவர் நம்மிடம் சொல்வதிலிருந்து இந்த நிலைமைகளை  நாம் அறியலாம்.  

1842- ல் சென்னையில் தொடங்கப் பட்ட பச்சையப்பன் கல்லூரியின் பிரதானக் கொள்கை முஸ்லிம்களை அனுமதிப்பதில்லை என்பது என்று அங்கு சேர்ந்து படித்த - படிக்க முயற்சித்த பலர் கூறுகிறார்கள். 1919 –ல் கொண்டுவரப்பட்ட மாண்டேகு- செம்ஸ்போர்டு அமுல்படுத்தப்பட்ட சில வருடங்களுக்குப் பிறகு அண்ணாமலைச் செட்டியார் அவர்கள் சிதம்பரத்தில் அண்ணாமலைப் பல்கலைக் கழகத்தைத் தோற்றுவித்தார். இதற்காக   20 இலட்சம் ரூபாய் ஆங்கில அரசுக்கு அளிக்கப்பட்டது.  இப்படி சமுதாயத்தின் பல்வேறு பிரிவினரும் கல்வியின் முக்கியத்துவம் கருதி தங்களால் இயன்ற கல்விப்பணிகளை தாங்கள் சார்ந்த சமுதாயத்துக்கு ஆற்றிக் கொண்டிருந்த வேளையில் ஆங்கில அரசின் ஆதரவுடன் கிருத்துவ அமைப்புகள் தங்களுக்குக் கிடைத்த வாய்ப்புகளை எல்லாம் பயன்படுத்தி பல்வேறு நிலைகளில் கல்வி ஸ்தாபனங்களை தோற்றுவித்து செம்மைப்படுத்தினர். ஆனால் முஸ்லிம்கள் சார்பாக இவற்றில் பரவலான ஆர்வம்  இல்லாமலேயே இருந்தது முஸ்லிம் சமுதாயத்தின் மீதான ஒரு வரலாற்றுக் குற்றம். 

1901 – ஆம் ஆண்டு ஜஸ்டிஸ் டியூட்டர்ஸ் போதம் இவ்வாறு கூறுகிறார்.  “தொடக்கப் பள்ளிகளில் 57704 முஸ்லிம் குழந்தைகள் சேர்ந்தார்கள். ஆனால் அவர்களில்  1529 பேர்கள்தான் இடைநிலைப் பள்ளிகளில் சேர்ந்தார்கள் “ என்று கூறுகிறார். இதைவிட நமது கல்வியின் அழிவு நிலையை சுட்டிக் காட்ட வேறு என்ன புள்ளி விபரம் வேண்டும்?

இடைநிலைப் பள்ளிகளை விட்டு வெளியேறிய அந்த சொற்பப் பேர்களிலும்  11 பேர்கள்தான் பி.ஏ பட்டதாரிகளாக ஆயினர் என்பது அடுத்த அதிர்ச்சி தரும் செய்தி.   சட்டம், மருத்துவம், பொறியியல் கல்விகற்ற முஸ்லிம்கள் ஒருவர் கூட இல்லை. இத்துடன் கூட ஒரு அதிர்ச்சித் தகவல், மைசூர், திருவிதாங்கூர், ஹைதராபாத் சமஸ்தானங்களை  உள்ளடக்கிய சென்னை இராஜதானியில் பட்டம் பெற்ற  7230 நபர்களில் முஸ்லிம்கள் மொத்தமே  57 பேர்கள்தான் தோழர்களே! 

நமது வீழ்ச்சி எப்படித் தொடங்குகிறது  அவர்களின் உயர்வு எப்படி த் தொடங்குகிறது என்று கவனியுங்கள். 1935-36 ஆம் ஆண்டில் மக்கள் தொகையில்  3 சதவீதம் இருந்த பிராமணச் சகோதரர்கள், கலைக் கல்லூரிகளில் 45.4% சதவீதமும்  தொழிற் கல்விகளில் 46%  ஆகப்பயின்று பட்டம் பெற்றனர். பிராமணர்களின் இந்த புள்ளி விவரத்தை ஒப்பிடும் போது மக்கள் தொகையில் 6%4 இருந்த முஸ்லிம்கள் பயின்றதோ கலைக் கல்லூரிகளில்,  .4.3% சதவீதமும் தொழிற் கல்விகளில் 4.6% சதவீதமும் தான். இந்த வரலாற்று உண்மைகளை நாம் மீண்டும் மீண்டும் நமது உச்சந்தலையில் குட்டிக் குட்டி ஆராய்ந்து பார்க்க வேண்டும். தீதும் நன்றும் பிறர் தர வாரா. கல்வித்துறையைப் பொருத்தவரை, நமது அழிவுக்கு நாமேதான் காரணம். நமது ஆர்வமின்மைதான் காரணம். 

அண்மையில் மகளிர் தினத்தைக் கொண்டாடினார்கள். முஸ்லிம் பெண்களின் கல்விக்கு இஸ்லாம் தடை ஏதும் விதிக்கவில்லை என்றாலும் மக்களின் முயற்சியின்மை காரணமாக, நமக்கு ஏற்பட்ட இழிநிலையை சுட்டிக் காட்ட ஒரே ஒரு உதாரணமாக, நாம் சுட்ட விரும்புவது,  முஸ்லிம் பெண்களுக்கான இடை நிலைப் பள்ளியாக இருந்த  சென்னை ஹோவர்டு பள்ளியாகும்.  1922 ஆம் ஆண்டு இந்தப் பள்ளியில்-166 முஸ்லிம் பெண்கள் பயின்றார்கள். இவர்களுள் ஒருவர் கூட கல்லூரிக் கல்வி கற்கத் தகுதியை தேடிக் கொள்ளவில்லை.  1926-27ல் இறுதித் தேர்வு எழுதியவர்கள் 4 பெண்கள். இவர்களுள் தேர்வு பெற்றவர் ஆசைக்கு ஒண்ணு அருமைக்கு ஒண்ணு என்று ஒண்ணே ஒண்ணு கண்ணே  கண்ணுதான். 

தொடர்ந்து பார்க்கலாம். இன்ஷா அல்லாஹ். 

ஆக்கம் : P. முத்துப் பேட்டை பகுருதீன் B.Sc;

உருவாக்கம்: இப்ராஹீம் அன்சாரி