எண்ணிலடங்கா இஸ்லாமிய தியாகிகள்...!

தொடர் - 19

சென்ற வாரத் தொடரை, இன்னும் இருக்கின்றன இந்தப் பட்டியலின் பக்கங்கள் என்று நிறைவு செய்து இருந்தோம். இதோ அந்த வரிசையில் இன்னும் சில பக்கங்கள்.

பீர் அலி :

சிப்பாய் கலகம் நடந்த 1857 முதல், அதன் தாக்கமாக, நாடெங்கும் புது உத்வேகம் ஏற்பட்டது. அதே நேரம் அரசும் சட்டங்களைக் கடுமையாக்கியது. அவற்றில் ஒன்று முக்கிய நகரங்களில் இரவு ஒன்பது மணிக்கு மேல் ஒருவரும் வீடுகளை விட்டு வெளியே வரக் கூடாது என்பதுமாகும். ஆனால் இந்தத் தடையை மீறி பாடலிபுத்திரத்தில் பீர் அலி என்று அழைக்கப்பட்ட ஒரு இளைஞனின் இளைய தோழர்கள் பல நூறு பேர்கள் ‘உச்சி மீது வானிடிந்து வீழ்ந்துவிட்ட போதிலும் அச்சமென்பதில்லையே’ என்று கூடி நின்றனர். அனைவரும் கரங்களில் சுதந்திரத்தின் பதாகைகளையும் ஏந்தி, ஓங்கி ஒலிக்கும் குரலில் சுதந்திரத்தின் கோஷத்தையும் முழங்கியவண்ணம் செல்கின்றனர். 

ஆங்கிலேய அரசின் அதிகாரிகளின் கவனத்துக்கு இந்த வீர ஊர்வலம் விபரமாக தெரிவிக்கப் பட்டதும், அடக்கி ஒடுக்கும் இராணுவத்துடன் ஆங்கிலேய அதிகாரி லாயால் என்பவன் தலைமை ஏற்று வருகிறான். இராணுவத்துக்கும் பீர் அலி தலைமையிலான எழுச்சி மிக்க இளைஞர் படைக்கும் ஒரு பெரும் வீதிக் கலவரம் மூண்டு விடுகிறது. கலவரத்தில் ஆங்கில அதிகாரி லாயலை சுட்டுக் கொல்கிறார் அடக்குமுறைக்குப் பின்வாங்காத பீர் அலி. 

அதிகாரத்துடன் கூடிய ஆணவப் படையை சொற்பமாகத் திரண்ட பீர் அலியின் இளைஞர் படை எதிர்த்து நிற்க இயலாமல் போனது. பீர் அலியும் கொலைக் குற்றத்துக்காக கைது செய்யப் பட்டார். வழக்கம் போல மரண தண்டனை வழங்கப் பட்டது. 

பீர் அலிக்கு மரண தண்டனை வழங்கப் பட்ட நேரத்தில்தான் அவருக்கு முதல் குழந்தை பிறந்து இருந்தது. தாய் நாட்டின் சுதந்திர வேள்வியில் தன்னை மூழ்கடித்துக் கொண்ட பீர் அலிக்கு ஒரு தந்தையின் இயல்பான பாசமும் அவ்வப்போது தலை காட்டி வந்தது. 

தூக்கு மேடை! பீர் அலி போன்ற சுதந்திர வீரனுக்கு வீரபாண்டிய கட்டபொம்மன் சொன்னது போல ஒரு பஞ்சு மெத்தைதான். தூக்குக் கயிற்றை கழுத்தில் மாட்டப் போகும் நேரத்தில், தான் பெற்ற பச்சிளம் குழந்தையின் நினைவு அவருக்கு வர, முகத்தில் ஒரு சோக ரேகை மின்ன்னல் வெட்டாகத் தென்பட்டது. 

பீர் அலியின் முகத்தில் தெரிந்த சோகத்தை உற்று நோக்கி கவனித்த ஒரு ஆங்கில அதிகாரி , தூக்கு மேடையில் நின்ற பீர் அலியின் அருகில் நெருங்கி வந்து காதுகளில் கிசுகிசுத்தார், “ உன்னைத் தூண்டிவிட்ட தலைவர்களின் பெயரைச் சொல்லிவிட்டால் உனது தூக்கு தண்டனையை நிறுத்தி விடுதலை செய்து உன் மனைவி, குழந்தையுடன் வாழ ஆங்கில அரசு வழி செய்யும் . உனக்கு சம்மதமா? “ என்று சாவின் விளிம்பில் சமரசம் பேசினான். 

தலையை பலமாக ஆட்டி காட்டிக் கொடுக்க மறுத்த பீர் அலி , தூக்குக் கயிற்றை தனது கரங்களாலே தனது கழுத்தில் மாட்டிக் கொண்டு ஷஹீதாகத் தயாராக நெஞ்சை நிமிர்த்திக் கொண்டு தூக்குமேடையில் நின்றார். சற்று நேரத்தில் லாயிலாஹா இல்லல்லாஹ் என்ற முழக்கத்துடன் பீர் அலியின் இன்னுயிர் பிரிகிறது. 

கைர் முகமது :

இன்றைய பாகிஸ்தானில் உள்ள சிந்து மாகாணத்தில் ஒரு நகரில் ஒரு முக்கிய வீதியில் மக்கள் கூடும் முச்சந்தியில்- இன்று சில இயக்கங்கள் தெரு முனைப் பிரச்சாரம் செய்கிறார்களே அதே போல் கூட்டம் கூடி நிற்க சுதந்திர வீர உரை ஆற்றுகிறான் ஒரு சிறுவன் . அவனின் வயது பதினொன்று.பெயரோ கைர் முகமது. அவன் சென்று முழங்கும் இடங்களிலெல்லாம் மக்கள் வெள்ளம். உணர்ச்சிப் பெருக்காய் உரையாற்றுகிறான் . அவன் நடத்தியது கதா காலட்சேபமல்ல . அவன் இசைத்தது சுதந்திர கீதம். ஆங்கிலேயரை எதிர்த்து அனல் கக்கும் முழக்கம். நாடெங்கும் எட்டிய அவனது முழக்கம் நாடாள்வோருக்கு கேட்காமல் இருக்குமா? ஆளும் வர்க்கம் ஆயுதந்தரித்த காவலரை அனுப்பி பதினொரு வயது சிறுவனை கையில் விலங்கு பூட்டிக் கைது செய்தது. அவனது கைகளுக்குத்தான் விலங்கு. அவனது சுதந்திர உணர்வுகளுக்கல்ல. கேட்டால் அயர்ந்து போவோம் இவனது வீரத்தை. 

ஹைதராபாத் ( பாகிஸ்தான்) நீதிமன்றத்தின் வழக்குக் கூண்டில் சிறுவன் கைர் முகமது நிறுத்தப்படுகிறான். வழக்குக் கூண்டின் உயரம அளவுக்குக் கூட உணர்வுகளால் உயர்ந்திருந்த சிறுவனின் உயரம் இல்லை. அவனது தலையைக் கூட எட்டிப் பார்த்துதால்தான் தெரியும் என்கிற நிலைதான் அங்கு இருந்தது. அங்கு நடந்த விசாரணை உணர்வு பூர்வமானது – உத்வேகம் ஊட்டக் கூடியது- ஒரு முஸ்லிம் சிறுவனின் சுதந்திர வேட்கையை உலகுக்கு அறிவித்தது. 

நீதிபதி: உன் பெயர் என்ன சொல் ?

கைர் முகமது: என்பெயர் ஆசாத் – ( அதாவது விடுதலை) 

நீதிபதி வழக்கு பற்றிய காகிதத்தைப் பார்க்கிறார் அதில் கைர் முகமது என்று எழுதப்பட்டு இருக்கிறது. ஆச்சரியத்துடன் அடுத்த கேள்வியைக் கேட்கிறார். 

நீதிபதி: இங்கு வேறு பெயர் குறிப்பிடப்பட்டு இருக்கிறதே!

கைர் முகமது: அது இந்த உலகம் வழங்கிய பெயர் ஆசாத் என்பது என் உணர்வின் பெயர். 

நீதிபதி: உன் தந்தையின் பெயர் என்ன?

கைர் முகமது: (வழக்குக் கூண்டின் இரு முனைகளையும் இறுக்கிப் பிடித்தபடி) இஸ்லாம்.

நீதிபதி: (எரிச்சலுடன் ) நீ எந்த ஜாதியைச் சேர்ந்தவன்?

கைர் முகமது: ஒத்துழையாமை ஜாதியை ! 

நீதிபதி: என்ன வேலை செய்கிறாய்? உன் தொழில் என்ன?

கைர் முகமது: நான் செய்வது எனது நாட்டில் புகுந்துள்ள அன்னியரை விரட்டும் தொழில். அதைப் புரட்சி என்றும் அழைக்கலாம். 

நீதிபதி: அது குற்றமென்று தெரியுமா?

கைர் முகமது: எனது நாட்டில் புகுந்துள்ளோரை விரட்ட முயல்வது குற்றமென்று நான் நினைக்கவில்லை.

நீதிபதி: உனக்குப் பிணை தர யாராவது இருக்கிறார்களா?

கைர் முகமது: ஆம் இருக்கிறார். அவர் என்னைப் படைத்த அல்லாஹ் ஒருவனே.

நீதிபதி: (சிறுவனின் வயது- அதை மீறிய உணர்வு- தைரியம் எல்லாவற்றையும் கண்டுவிட்டு) நீ உன் செயலுக்கு மன்னிப்புக் கேட்டால் உன்னை விட்டுவிடச் சொல்லி உத்தரவிடுகிறேன். மன்னிப்புக் கேட்கிறாயா?

கைர் முகமது: குற்றமே செய்யாத நான் ஏன் மன்னிப்புக் கேட்க வேண்டும். நான் செய்தது எனது உரிமையை நிலை நாட்டும் கடமை. நீங்கள் உங்கள் கடமையைச் செய்யுங்கள். 

இவனை வெளியே விட்டால் ஆபத்து அதிகம் என்று நீதிமன்றம் கருதுவதால் கைர் முகமதுக்கு தண்டனை அளித்து சிறையில் அடைத்தது அன்றைய சட்டம். இப்படிப் பட்ட இளைய நெஞ்சங்களின் தைரியமும் அச்சமில்லா உணர்வுகளும் சுதந்திர உணர்வுகளுடன் கலந்த ஈமானின் வெளிச்சமும் பாராட்டத்தக்கது. இப்படிப் பல இளம் முஸ்லிம்கள் தியாக உணர்வுடன் உதித்தனர். 

வைக்கம் அப்துல் காதர்:

“உங்களின் இரத்தத்தை சிந்த நீங்கள் தயாராகி என்னோடு வாருங்கள் இந்திய சுதந்திரத்தை நான் பெற்றுத் தருகிறேன் “ என்று முழங்கி ஆங்கிலேயருக்கு எதிராக ஆயுதம் தாங்கிய இளைஞர்களை திரட்டியவர் நேதாஜி சுபாஷ் சந்திர போஸ் . நேதாஜி அமைத்த இந்திய தேசிய இராணுவத்தில் எண்ணற்ற முஸ்லிம்கள் இணைந்தனர். இவர்களில் பலர் பர்மா, சிங்கப்பூர் , மலேசியா முதலிய நாடுகளுக்குத் தங்களின் குடும்பத்துக்காக உழைத்துப் பொருளீட்டச் சென்றவர்கள். அப்படிக் குடும்பத்துக்காக நாடு துறந்த முஸ்லிம் வீரர்களின் நெஞ்சில் தாய் நாட்டில் சுதந்திரக் கனல் மூட்டப்பட்டு கொழுந்துவிட்டு எரிந்தது என்பதும் சொந்தக் குடும்ப நலனை பின்னுக்குத் தள்ளி நாட்டின் சுதந்திரத்தை முன்னிலைப் படுத்திய அத்தகைய வீர உணர்வுகள் நம்மை ஆச்சரியப் படுத்தும் செய்திகளாகும். 

இப்படிப் பட்ட முஸ்லிம் வீரகளின் படையில் ஒற்றர் படைப் பிரிவும் இருந்தது. இந்த ஒற்றர் படையில் அங்கம் வகித்தவர்தான் வைக்கம் அப்துல் காதர். இந்த ஒற்றர் படைக்கு தரப்பட்ட ஒரு பணியின் காரணமாக நீர்மூழ்கிக் கப்பல் வழியாக 1942- ல் டிசம்பர் மாத இறுதியில் கேரளத்தின் கோழிக்கோடு அருகில் இருந்த ஒரு ஒதுக்குப் புறமான கடற்கரையில் வைக்கம் அப்துல் காதர் , பவுஜா சிங், ஆனந்தன், பரதன் , பெரேரா ஆகிய ஐவர் வந்து இறங்கினார்கள். இவர்களுக்குத் தரப்பட்ட பணிகளை நிறைவேற்றிக் கொண்டு இருக்கும்போது எங்கும் நிறைந்து இருக்கும் எட்டப்பர்கள் இவர்களின் இரகசியச் செயல்களை ஆங்கிலேயருக்குக் காட்டிக் கொடுத்ததால் கைது செய்யப் பட்டனர். ஒற்றர்கள் கைது செய்யபட்டால் ஆங்கிலேயரின் பழக்கம் அவர்களை பள்ளிவாசலில் வைத்து “ஓதி”ப் பார்ப்பதல்ல . நேரடியாக தூக்குமேடைதான் அவர்களுக்கு அளிக்கப் படும் தண்டனைப் பரிசு. இவர்களில் பெரேரா மட்டும் ஏதோ காரணத்தால் விடுவிக்கப் பட்டார். 

1943- ஆம் ஆண்டு செப்டம்பர் 10 ஆம் தேதி இவர்களின் தூக்கு தண்டனைக்காக நாள் குறிக்கப்பட்டது. பொதுவாக தூக்கு தண்டனை விதிக்கபப்ட்ட எந்த ஒரு கைதிக்கும் அதற்கு முதல்நாள் இரவு எப்படி இருக்குமென்று நாம் கற்பனை கூட பண்ணிப் பார்க்க இயலாது. விடிந்தால் தூக்கு. அந்த மனங்கள் என்ன பாடுபடுமென்பதை இதயமுள்ளோர் எண்ணிப் பார்க்க வேண்டும். இன்று இருக்கிறோம் நாளை இருக்க மாட்டோம் என்று இறுதிநாள் குறிக்கப்பட்டதை அறிந்த நெஞ்சங்கள் என்ன பாடு படும்?

ஆனாலும் முதல் நாள் இரவு வைக்கம் அப்துல் காதர் தனது நாட்டு மக்களுக்காகக் ஒரு கடிதத்தை எழுதுகிறார். கல்லும் கரையும் வண்ணம் எழுதப் பட்ட அந்தக் கடிதத்தின் வாசகங்கள் இதோ:

“அல்லாஹ் எனக்கு இப்போது அமைதியான மனதைத் தந்துள்ளான். எனது வாழ்வை நான் இழக்க இருக்கிறேன். அப்படி இழப்பது எனது நாட்டுக்காகவே. இந்த நாடு அதன் மகன்களில் ஒருவனான என்னை இழக்கிறது. நாளை விடியும்போது இதை எழுத்தும் இந்த உயிர் இருக்காது; சுதந்திர வேட்கை கொண்டு இந்த இதயம் இயங்காது; இதை எழுதும் கரங்கள் இயங்காது. எத்தனையோ வளர் பிறைகள் போல வளர்ந்து இந்த நாட்டுக்காக உயிர் விட்ட எண்ணற்ற நிலவுகளின் பட்டியலில் நான் ஒரு சிறு மெழுகுவத்தி. இந்த ரம்சான் மாதம் வெள்ளிக் கிழமை காலை பிறந்துவிட்டது என்று இதோ சிறைக் கடிகாரம் பனிரெண்டு மணி அடிக்கிறது. ஐந்து மணிக்கும் ஆறு மணிக்கும் இடையே எனது உயிர் பிரிந்துவிடும். அதன் தொடக்கம்தான் இந்த பனிரெண்டு மணியின் நடுநிசி ஓசை. ஒரு காலம் வரும் அன்று இப்படி உங்களின் ஒரு மகன் இந்த நாட்டுக்காக உயிர் துறந்தான் என்பதை நீங்கள் அறிவீர்கள் !" என்று எழுதி இருந்தார்.

சென்னை மத்திய சிறைச்சாலைதான் வைக்கம் அப்துல் காதர் மற்றும் அவர் தோழர்களின் பிரியும் ஆவிகளைப் பெற்றுக் கொள்ள தூக்குக் கயிற்றால் அலங்கரிக்கப்பட்டது. வைகறைப் பொழுதில் வைக்கம் அப்துல் காதரும் மற்ற மூவரும் குளிப்பாட்டி அழைத்துவரப்பட்டனர். அப்போது சிறையில் இருந்த மற்ற கைதிகள் அனைவரும் வெல்க பாரதம் என்று முழங்கினர். 

அனைவரும் தூக்கு மேடையில் வரிசையாக நிறுத்தப்பட்டனர். அறுபடப் போகும் கோழியின் கடைசி ஆசையைக் கேட்பது ஆங்கிலேயரின் பழக்கம். அப்துல் காதரின் ஆசை என்ன என்று கேட்கப் பட்டது. சாவின் விளிம்பில் அவர் சொன்னார் “ என்னையும் இந்து மதத்தைச் சேர்ந்த எனது நண்பர் ஆனந்தனையும் ஒரே நேரத்தில் உயிர் பிரியும்படி தூக்கிலிடவேண்டும் என்பதே என் கடைசி ஆசை “ என்று கூறினார். 

அவரது ஆசை நிறைவேற்றப்பட்டது. “ஈஸ்வர அல்லாஹ் தேரே நாம்” என்ற முழக்கத்துடன் அனைவர் உயிரும் பிரிந்தது. 

சென்னை ஓட்டேரி முஸ்லிம் மையத்தாங்கரையில் கேரளத்து வைக்கத்தின் வீரர் அப்துல் காதரின் உடல் அடக்கம் செய்யப்பட்டது. 

இன்னும் இருக்கின்றன இத்தகைய தியாக வரலாறுகள்... இன்ஷா அல்லாஹ் சந்திக்கலாம். 

இபுராஹீம் அன்சாரி

====================================================================

எழுத உதவியவை :

மா.சு . அண்ணாமலை எழுதிய “ சும்மா வரவில்லை சுதந்திரம்” 

எ. ஏன் .முகமது யூசுப் எழுதிய “ இந்திய விடுதலைப் போராட்ட வீரர்கள்”

கே. அருணாசலம் – ஜெய்ஹிந்த் 

தஞ்சை கிளை நூல் நிலையத்தில் தேடினால் கிடைக்கும் .

நன்றி: பேராசிரியர் மு. அப்துல் சமது. 

====================================================================