நேர்மை ! தூய்மை! தாய்மை! 22

தாய்மைக்கு நிகர் சொல்லும்படி உலகில் ஏதேனும் உண்டென்றால் இல்லை என்றுதான் எல்லோரும் ஒரு குரலில் கூற முடியும். அவ்வளவு அற்புதமான அமைப்பாக பெண்மையை அல்லாஹ் படைத்திருக்கின்றான். அல்லாஹ்வின் படைப்புகளைப் பற்றி எழுதுவதென்றால் கடல்நீர் அவ்வளவையும் மையகக்கொண்டு வானளவு காகிதக்கட்டுகளை பரப்பி வைத்து வாழ்த்துக்கள் எழுதினாலும் போதாது. அவ்வளவு கருணையும் அற்புதங்களும் கொண்டவன் அல்லாஹ். 

மண்ணாக இருந்த மனிதனை தந்தையிடம் தரிக்கச்செய்து, தாயின் கருவறையில் உதிக்கச் செய்து ஒப்படைக்கிறான். இதை திருக்குர்ஆனில் சொல்லியும் காட்டுகிறான். “தாயின் காலடியில் சொர்க்கம் இருக்கிறது" என்று அண்ணல் நபிகள் மொழிந்தார்கள். “முந்தி தவமிருந்து, முன்னூறு நாள் சுமந்து அந்தி பகலாக தொந்தி சரியக் கிடந்து” என்று தாய்மையைப் பற்றி வானளாவப் பாடுகிறார் பட்டினத்தார். “ஈன்ற பொழுதில் பெரிதுவக்கும்” என்று திருவள்ளுவரும் கூறுகிறார்.    கல்லூரி நாட்களில் உலகத்தில் சிறந்தது எது? ஓர் உருவமில்லாதது எது? வீரமா? காதலா? தாய்மையா? என்றெல்லாம் பட்டிமன்றங்கள் கண்டுள்ளோம். அனைத்திலும் தாய்மையே வென்றுள்ளது. 

உள்ளே கருச்சுமந்து உதிரத்தால் பால் கொடுத்து அள்ளி எடுக்கும் போதெல்லாம் அன்பையே சேர்த்தெடுத்து – தொல்லை தனக்கென்றும்  சுகமெல்லாம் நமக்கென்றும் சொல்லாமல் சொல்லிவரும் தேவதைதான் தாய். பண்பு  தெரியாத மிருகம் பிறந்தாலும் பால் தரும் கருணை தாய். பசித்த முகம் பார்த்து பழம் தரும் சோலை தாய். இருக்கும் பிடி சோறும் தனக்கென எண்ணாது கொடுக்கின்ற குலமகள் தாய். 

இந்த தாய்மையைப் பற்றி இஸ்லாத்தின் வரலாற்று ஏடுகளில் சில சம்பவங்களை குறிப்பிட்டுக் காட்டவே இந்த அறிமுகம். 

தாய்மையின் வலிமையை பச்சிளங்குழந்தையைக் கொண்டு பேசவைத்த   சம்பவத்தை விவரிப்பதை முதல் முத்திரைச் செய்தியாகப் பதித்துத் தொடங்கலாம்.  

ஒரு குழந்தை பிறக்கப் போகிறது ; அது தனது ஆட்சிக்கு எதிரானது; ஆட்சிய ஆட்டங்காண வைக்கப் போகிறது என்று ஆடிப்போனான் பிர் அவுன். அதன் விளைவு கற்பந்தரித்த தாய்மார்களின் வயிற்றை வாள் கொண்டு கிழித்து வயிற்றின் உள்ளே துளிர் விட்டிருந்த தளிர்களை வெட்டி வீழ்த்தினான் அந்த விவேகமற்றவன் .  பச்சிளங்குழந்தைகளின் உயிர்களை பஸ்பமாக்கினான் அந்த பாதகன். சிந்தப் பட்ட இரத்தங்கள் செங்குருதி நதியாக ஓடியது என்றால் மிகையல்ல. 

அந்தப் படுபாதகமான நிலையிலும், தான் மடிந்தாலும் பரவாயில்லை தன் குழந்தை பிழைக்க வேண்டுமென்று நைல் நதியினிலே , ஒரு பேழையில் வைத்துக் காப்பாற்றி ஓடவிட்டாள் ஒரு தாய் . அவள் பெயர் யாரிஹா. பேழையில் வைத்து அனுப்பப்பட்ட குழந்தையின் கதி என்ன  என்று அறிய தன் மகள் சாராவை நைல் நதியின் கரையோரம் சென்று கண்காணித்துக் காவல் புரிய வைத்தாள்  அந்தத் தாய். அதையும் விட ஒரு படி மேலாக, எந்த பிர்  அவுன் குழந்தைகளைக் கொள்ள வேண்டுமென்று துடியாய்த் துடித்தானோ, அதே கொடுங்கோலனின் கொலுமண்டபத்திலே தன் பெற்ற குழந்தையைப் பேணி வளர்க்க வேஷம் போட்டு வளர்ப்புத்தாயாக வேலைக்கும் சேர்ந்தாள். கொடியவனின் கூடாரத்திலே... விஷப் பாம்பின் புற்றுக்குள்ளே.. சிங்கத்தின் குகைக்குள்ளேயே தனது குழந்தையை தானே பராமரிக்க தன்னுயிரைத் துச்சமென மதித்து உட்புகுந்த தாயின் உள்ளத்தை என்னவென்று சொல்வது?

அடுத்து, கன்னி மரியம் தாய்மை அடைகிறார். ஊராரின் தூற்றலுக்கும் துன்மார்க்கரின்  துடுக்கான வார்த்தைகளுக்குமிடையில் அனாதையாக ஆதரவற்றவராக அன்னை மரியம் பட்ட அவதிகள் கொஞ்சமா? காரூனின் சகோதரி கற்புக்குக் களங்கம் வந்துவிட்டது; கயமைத்தனம் கொண்டுவிட்டாள் என்றெல்லாம் நரம்பில்லா நாக்குகளின்  கொடிய வார்த்தைகளுக்கு ஆளானார்.  கணவன் இல்லாமல் கர்ப்பமடைந்த அன்னை மரியம். அந்த நெடும் பாலை மணலில் பட்ட துன்பங்கள் கொஞ்சமா? ஊருக்கு வெளியே உன்மத்தம் பிடித்தவர்களின் பார்வைகளுக்கப்பால் பெற்றெடுத்த குழந்தையை கொன்று போட்டிருந்தால் யாருக்குத் தெரியும்? யார் என்ன  கேட்டிருக்க முடியும்? தாயல்லவா? பத்து மாதம் சுமந்த குழந்தையை கொன்று போட மனம் வருமா?

குமுறும்  மனத்தோடு, கொதிக்கும் பாலைமணலில் குழந்தையைத் தன் இரு கரங்களில் ஏந்தி வரும்போது எள்ளி நகையாடிய கூட்டங்கள்- ஏளனம் பேசிய எத்தர்களுக்கிடையில் தன்னந்தனியே தாய்மை உணர்வோடு வந்தது சாதாரண நிகழ்வா?

அவ்வூர் மக்கள் இம்ரானின் மகனை நோக்கி அள்ளி வீசிய அச்சிடமுடியாத அபத்த வார்த்தைகளை அல்ல வசை சொற்கள் விஷம் தோய்ந்த வாளைவிட மோசமானவை. அப்போதுதான் அந்த அதிசயம் நிகழ்ந்தது. பச்சிளம் குழந்தை பவளவாய் திறந்து பேசிய அற்புதம் நிகழ்ந்தது. தொட்டிலில் கிடத்தப் பட்டிருந்த குழந்தை பேசியது. 

திருக்குர்ஆன் அத்தியாயம் 19 – வசனம 29 to 33 வரை இந்த நிகழ்ச்சியைக் காணலாம். 

• “ நிச்சயமாக நான் அல்லாஹ்வின் அடிமையாவேன். அவன் எனக்கு ஒரு வேதத்தைக் கொடுத்து நபியாகவும் ஆக்கி இருக்கிறான். 
• நான் எங்கிருப்பினும் வளமிக்கவனாகவே இன்னும் என்னை ஆக்கியுள்ளான் இன்னும் உயிர் வாழும்(காலம்) வரை தொழுகையையும் ஜகாத்தையும் (நிறைவேற்றிட) எனக்கு உபதேசித்துள்ளான்.
• இன்னும் , என் தாயாருக்கு நான் நன்மை செய்ய வேண்டுமென்றும் (எனக்குக் கட்டளை இட்டுள்ளான்) இன்னும் பெருமையடிப்பவனாகவோ துர்ப் பாகியமுடையவனாகவோ என்னை அவன் ஆகிவிடவில்லை. 
• இன்னும், நான் பிறந்த நாளிலும் நான் இறக்கும் நாளிலும் நான் உயிர்பெற்று எழும் நாளிலும் என் மீது சாந்தி நிலை பெற்றிருக்கும் “ என்று அந்தக் குழந்தை கூறியது. அதுதான் மரிய்முடைய மகன் ஈசா ( ஸல்). என்று முஸ்லிம்களும் இயேசு என்று கிருத்துவர்களும் கூறுகின்றனர். தாயின் மீது சுமத்தப் பட்டக்  களங்கத்தை துடைப்பதற்காக பச்சிளங்குழந்தை வாய்திறந்து பேசிய வரலாறு தாயின் கற்புக்கு அளித்த புனிதமான  சாட்சியமாகும்.

இதுவன்றியும், ஒரு குழந்தை தாய்க்கு தைரியம் சொல்லி நெருப்புக் குழம்பில் வீசச்சொன்ன வரலாற்றையும் திருக்குர்ஆன் சொல்லிக் காட்டியுள்ளது. முன்னது நேரிடையானது; பின்னது மறைமுகமான வரலாறு. மீண்டும் ஒரு குழந்தை பேசியதாகக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. 

அத்தியாயம் 85  அல் புரூஜ் அத்தியாயத்தில் இறைவன் வசனம் 4 முதல் 8  வரை இறைவன் குறிப்பிடும் வசனங்கள் இந்த ஒரு வரலாற்றைக் கூறுகிறது.

• நெருப்புக் குண்டவாசிகள் சபிக்கப் பட்டனர் 
• எரி பொருளுடைய நெருப்புக் குண்டம் 
• அவர்கள் அதனருகில் உட்கார்ந்திருந்தபோது 
• (ஓரிறை) நம்பிக்கையாளர்களை ( நெருப்புக் குண்டத்திளிட்டு அவர்கள்) ளுடன் இவர்கள் நடந்து கொண்டதற்கு இவர்களே சாட்சியாளர்கள்
• (யாவற்றையும்)மிகைத்தோனும் புகழுக்குரியவனுமாகிய அல்லாஹ்வின் மீது அவர்கள் நம்பிக்கை கொண்டதர்காகவன்றி ( வேறு எதற்கும்) இவர்கள் பழி வாங்கவில்லை. 

ஓரிறைக் கொள்கையை நிலைநாட்டுவதற்காக நிகழ்ந்த சம்பவம். ஓரிறைக் கொள்கையை வலியுறுத்திய ஒரு சிறுவனைக் கொன்று போட கொடுங்கோலன் செய்த அனைத்து சதிகளும் அல்லாஹ்வின்  கருணையால் முறியடிக்கபபட்டன. இறுதியில் சிறுவன் சொன்னபடியே அச்சிறுவனை அல்லாஹ்வின் பெயரால் என்று கூறி அம்பெய்து கொன்றான் அரக்க அரசன்.

ஆனால் அங்கு கூடி இருந்த மக்கள் எல்லோரும் ஒருமித்த குரலில் இந்த சிறுவனின் இறைவனான அல்லாஹ் மீது நாங்கள் அனைவரும் இப்போது நம்பிக்கை கொண்டோம் எனக்  கூறினர். இதைக் கண்ட அரசன் மேலும் பீதியடைந்து பெரும் நெருப்புக் குண்டங்களை ஏற்படுத்தி ஏக இறைக்  கொள்கையை ஏற்றுக் கொண்டவர்கள் அனைவரையும் நெருப்புக் குண்டத்தில் எறிந்தான். இறுதியாக ஒரு தாய் தனது கையில் பச்சிளங்குழந்தை ஏந்தி இருந்தவள் நெருப்பில் இறங்க தயக்கம் காட்டினாள். தான் வேண்டுமானால் தீயிலும் இறங்குவாள் தான் சாவதைப் பற்றி தயங்கத் தயாரில்லை.   ஆனால் தன் குழந்தையை எவ்வாறு வீசுவாள்? தயங்கினாள். ஒதுங்கினாள் பதுங்கினாள் .  ஆனால் தாயின் கரங்களில் தவழ்ந்த அந்தக் குழந்தை , “ என்னருமைத் தாயே! நீ பயப்படாதே! ஏனென்றால் நீ சத்தியத்தின் மீது இருக்கிறாய் ”  என அல்லாஹ்வின் அனுமதியோடு பேசிய அற்புதம் அங்கு நிகழ்ந்து. அந்தத் தாயும் குழந்தையுடன் நெருப்புக் குண்டத்துள் குதித்து தன் உயிரை இறைவனுக்காக அர்பணித்துவிட்டாள்.  இந்த சம்பவமே மேற்கண்ட திருமறையின் அத்தியாயத்தின் வசனங்களில் சுட்டப் படுகிறது. (முஸ்லிம் திர்மிதி ).  இந்த சம்பவத்துக்குப் பிறகு அங்கு ஏகத்துவம் நிலைப் பெற்றது. 

இன்ஷா அல்லாஹ் அடுத்த பகுதியில் நிறைவுறும்

முத்துப்பேட்டை P.பகுருதீன் B.Sc