அவர்கள் கண்ணீரும் நம் கண்ணீரும் - தொடர் - 10 18

அல்லாஹ்வின் திருப்பெயரால்..

சென்ற வாரம் நபி(ஸல்) அவர்கள் இந்த உம்மத்தின் மேல் எவ்வளவு அக்கறை கொண்டிருந்தார்கள். நமக்காக பலமுறை கண்ணீர் சிந்தியுள்ளார்கள் என்பதைப் பார்த்தோம். இதைப்போல் அண்ணல் நபி(ஸல்) அவர்களோடு வாழ்ந்த மக்கள் அவர்கள் மேல் எவ்வளவு பாசத்துடன், பிரியமாக இருந்துள்ளார்கள் என்பதை இந்த வாரப் பதிவிலும் தொடர்ந்து அடுத்த பதிவிலும் பார்க்கலாம்.

மக்காவிலிருந்து மதினாவுக்கு ஹிஜ்ரத் செய்யும் போது நடந்த சம்பவம். நபி(ஸல்) அவர்களைக் கொலை செய்தாலோ, அவர்களின் தலையைக் கொண்டு வந்தாலோ தகுந்த சன்மானம் வழங்கப்படும் என்று கொடூர குரைஷிக் கூட்டம் திட்டம் தீட்டியிருந்தது. மக்காவின் ஒரு பகுதியில் குகையில் மூன்று நாட்கள் தங்கி, பின்னர் பயணத்திற்குரிய ஏற்பாடுகள் எல்லாம் செய்து, முன்னால் செல்லும் ஒட்டகத்தில் நபி(ஸல்) அவர்களும் பின்னால் செல்லும் ஒட்டகத்தில் அபூபக்கர் (ரலி) அவர்களும் பயணம் செய்தார்கள். அபூபக்கர்(ரலி) அவர்களுக்கு ஒரே பதற்றம், முன்னும் பின்னும் கவனமாகப் பார்த்த வண்ணம் நபி(ஸல்) அவர்களைப் பின் தொடர்ந்து வந்துகொண்டிருந்தார்கள்.

அப்போது வழியில் அம்பெய்வதிலும், வேகமாகக் குதிரை ஓட்டுவதிலும் திறன் படைத்த சுராக்கா என்ற ஒருவர் நபி(ஸல்) அவர்களையும், அபூபக்கர்(ரலி) அவர்களையும் பார்த்து விட்டார், சுராக்காவை கண்ட அபூபக்கருக்கு(ரலி) மேலும் பதற்றம் அதிகரித்தது. அவர்களால் தாங்க முடியவில்லை. உடனே “யா ரசூலுல்லாஹ் நம் பின்னால் சுராக்கா வருகிறார், நம்மை அடையாளம் கண்டு கொண்டார், அவர் நம்மை எதிரிகளிடத்தில் காட்டிக் கொடுத்துவிடக் கூடும், அவனால் நம் உயிருக்கு ஆபத்து வரக்கூடும் யா ரசூலுல்லாஹ்,” அபூபக்கரின்(ரலி) பேச்சைக் காதில் வாங்கிக் கொண்டே இறைவசனங்களை ஓதிக்கொண்டே சென்றார்கள் நபியவர்கள். சுராக்கா மிக அருகில் நெருங்கியவுடன் மீண்டும் அபூபக்கர்(ரலி) அவர்கள் அழுதவர்களாக, “யா ரசூலுல்லாஹ்… சுராக்கா நெருங்கிவிட்டார் யா ரசூலுல்லாஹ்… நபி(ஸல்) அவர்கள் “என்ன அபூபக்கரே ஏன் பதற்றப்படுகிறீர்கள்?” என்று வினவினார்கள், அதற்கு அபூபக்கர்(ரலி) அவர்கள் “இந்த அபூபக்கராகிய நான் அல்லாஹ்வின் மீது சத்தியமிட்டு சொல்லுகிறேன், நான் என்னை நினைத்துக் கவலைப் படவில்லை, அவனால் உங்களுக்கு ஏதவது நடந்து விடுமோ என்று அழுகிறேன் யா ரசூலுல்லாஹ்” என்று கூறினார்கள். அப்போது நபி(ஸல்) அவர்கள் கூறிய வாசகம் “ அபூபக்கரே நாம் இருவர் மட்டும் இருக்கிறோம் என்று எண்ண வேண்டாம் நம்மோடு அல்லாஹ்வும் இருக்கிறான் என்பது உமக்கு தெரியாதா?” என்று அபூபக்கரிடம்(ரலி) வினவி பின்பு, கையை உயர்த்தி அல்லாஹ்விடம் பிரார்த்தனை செய்தார்கள். உடனே சுராக்காவின் குதிரை கீழே சாய்ந்தது, அல்லாஹ்வின் மாபெரும் கிருபையால் சுராக்காவின் சூழ்ச்சியிலிருந்து நபி(ஸல்) அவர்களும், அபூபக்கர் (ரலி) அவர்களும் தப்பித்தார்கள் என்று புகாரி போன்ற பல ஹதீஸ் தொகுப்புகளில் நாம் காணலாம்.

மேல் சொன்ன சம்பவத்தில் நாம் கவனிக்கப்பட வேண்டியவை என்னவென்றால், தனக்கு ஆபத்து என்பதை நினைத்து கவலைப்படவில்லை, ஆனால் அல்லாஹ்வின் தூதர்(ஸல்) அவர்களுக்கு எந்த ஆபத்தும் வந்து விடக்கூடாது என்று நினைத்து அழுதுள்ளார்கள் அபூபக்கர்(ரலி) அவர்கள் என்பதை அறியலாம்.

நபி(ஸல்) அவர்களைக் கொலை செய்தாலோ, அவர்களின் தலையைக் கொண்டு வந்தாலோ தகுந்த சன்மானம் வழங்கப்படும் என்று கொடூர குரைஷி கூட்டம் திட்டம் தீட்டியிருந்தது.

இந்த உலகத்தில் மக்களுக்கு உபதேசம் செய்ய அல்லாஹ்வுக்கு பிறகு தகுதியானவர்கள் நபிமார்கள், நல்லுபதேசத்தின் சிகரம் நம்முடைய நபி(ஸல்) அவர்கள் ஒருநாள தம் தோழர்களுக்கு மார்க்க சொற்பொழிவாற்றிக் கொண்டிருந்தார்கள், அப்போது நபி(ஸல்) அவர்கள் பின் வருமாறு கூறினார்கள்.

“அல்லாஹுத்தாலா, ஒரு அடியானிடத்தில் இரண்டைக் கொடுத்து அதில் எது வேண்டும் என்று கேட்டான், அந்த அடியார் அதில் ஒன்றைத் தேர்வு செய்து கொண்டார்”. 

அல்லாஹ் கேட்ட அந்த இரண்டு என்ன என்பதையும் நபி(ஸல்) பிறகு கூறினார்கள். “ அந்த அடியாரிடத்தில். இந்த உலகத்தில் உள்ள ஆட்சி அதிகாரம் வேண்டுமா? அல்லது அல்லாஹ்விடத்தில் உள்ள விலை மதிக்க முடியாத பொக்கிஷம் வேண்டுமா? என்று அல்லாஹ் கேட்டான், அதற்கு அந்த அடியார் அல்லாஹ்விடத்தில் உள்ள அந்த பொக்கிஷத்தை தேர்வு செய்து கொண்டார்.”

இதுதான் நபி(ஸல்) அவர்கள் கூறினார்கள். இதை கேட்ட அபூபக்கர் (ரலி) அவர்கள் சத்தம் போட்டு அந்த சபையில் அழ ஆரம்பித்தார்கள். உடனே சபையில் எழுந்து நின்று நபி(ஸல்) அவர்களைப் பார்த்து “ யா ரசூலுல்லாஹ் என்னுடைய தாயும், தந்தையும், என்னுடை மக்கள், என்னுடைய சொத்துகள் அனைத்தையும் தருகிறேன், எங்களை விட்டு நீங்கள் பிரிந்துவிடாதீர்கள் யா ரசூலுல்லாஹ்” என்று அழுது கொண்டே சொன்னார்கள். அந்த சபையில் இருந்த சஹாபாக்கள் எல்லோரும் இந்த மூத்த சஹாபிக்கு என்ன ஆனது. அப்படி என்ன அழும்படி நபி(ஸல்) அவர்கள் சொன்னார்கள் என்று சபையில் உள்ள எல்லோரும் ஆச்சரியமாகப் பார்த்தார்கள்.

அபூபக்கர்(ரலி) அவர்கள் ஏன் அழுதார்கள் என்று நபி(ஸல்) அவர்களுக்கு மட்டும் தான் தெரியும். தாம் இவ்வுலகை விட்டுப் பிரியப்போகும் சூசகமான செய்தியை நம்முடைய மூத்த தோழர் புரிந்துவிட்டு அழுகிறார் என்பது நபி(ஸல்) அவர்களுக்கு புரிந்துவிட்டது. இறைத்தூதர்(ஸல்) அவர்கள் கூறினார்கள். "அபூ பக்கரே! அழ வேண்டாம்! நட்பின் மூலமும் செல்வத்தின் மூலமும் மனிதர்களிலேயே எனக்குப் பேருதவியாக இருந்தவர் அபூபக்ரு தான். என் உம்மத்தில் யாரையேனும் நான் உற்ற நண்பராக ஏற்றுக் கொள்வதென்றால் அபூபக்ரையே ஏற்றிருப்பேன். என்றாலும் இஸ்லாம் என்ற அடிப்படையிலான சகோதரத்துவமும் நேசமும்தான் (இஸ்லாத்தில்) உண்டு. பள்ளியில் (என் இல்லத்திற்கு வருவதற்காக) உள்ள அபூபக்கரின் வாசல் தவிர ஏனைய வாசல்கள் அடைக்கப்பட வேண்டும்." என்று அபூபக்கருக்கு ஆறுதல் கூறினார்கள் என்பதை புகாரி போன்ற ஹதீஸ் தொகுப்புகளில் காணலாம்.

மேற்சொன்ன இரண்டு சம்பவங்களின் மூலம் ஏன் அபூபக்கர்(ரலி) அழுதார்கள் என்பதை இங்கு நாம் சிந்திக்க வேண்டும்.

சிறுவயதிலிருந்தே நம்முடைய தோழராக இருந்தவர்கள், நம்முடைய ஆருயிர் தோழர், நம்முடைய மருமகன், உலகில் எல்லா அந்தஸ்துகளையும் பெற்ற ஓர் உத்தமராக வாழ்ந்து வரும் நம்முடைய உடன் பிறவா சகோதரர், நம்முடைய மருமகன், நம் மேல் பாசம், நேசம், பிரியம் கொண்ட அல்லாஹ்வின் தூதரர் நம்மை விட்டு பிரியப் போகிறார்களே என்று நினைத்து அபூபக்கர்(ரலி) அவர்கள் நபி(ஸல்) அவர்கள் சொன்ன அந்த வாசகத்தைக் கேட்டு அழுதார்கள் என்றால், நபி(ஸல்) அவர்கள் மேல் எந்த அளவுக்கு அபூபக்கர்(ரலி) அவர்கள் பாசம் வைத்துள்ளார்கள் என்பதை நாம் உணரலாம்.

இது போன்ற சம்பவங்களைப் படித்து அந்த சத்திய சஹாப்பாக்கள் நம்முடைய உயிரினும் மேலான நபி(ஸல்) அவர்களின் மேல் பாசம் வைத்ததைப் போல் நாமும் பாசம் வைக்க தவறிவிட்டோமே என்று என்றைக்காவது அழுதிருக்கிறோமா?

அபூபக்கர்(ரலி) உமர்(ரலி), உஸ்மான்(ரலி), அலி(ரலி), ஆயிசா(ரலி), ஹதீஜா(ரலி), பிலால்(ரலி) போன்ற சஹாபாக்களுக்கு நபி(ஸல்) அவர்களோடு ஒன்றாக இருந்து வாழ்ந்தார்களே, அந்த பாக்கியம் நமக்கு கிடைக்கவில்லையே என்று என்றைக்காவது நினைத்து அழுதிருக்கிறோமா?

ஹிஜ்ரத் சம்பவங்களை ஏதோ சாதாரண சம்பவங்களைப் போன்று பயான்களில் கேட்கிறோம், ஹதீஸ் தொகுப்புகளில் வாசிக்கிறோம், 3 கிலோமீட்டர் தூரமுள்ள ஒர் இடத்துக்கு அவசரமாகச் சென்று வரவேண்டும், வாகனப் போக்குவரத்து இல்லை, கால் நடையாக நடந்து சென்றடைய வேண்டிய இடத்தை அடைகிறோம். கொஞ்சம் நமக்கு கலைப்பு ஏற்பட்டு மேல்மூச்சு கீழ்மூச்சு வாங்கும், நம்முடைய தூதரர், அருமை சத்திய சஹாபாக்கள் பல நூறு கிலோமிட்டர் தூரங்களை கால் நடையாகக் கடந்து ஹிஜ்ரத்து செய்து இந்த இஸ்லாத்தை நமக்கு எடுத்துரைத்துள்ளார்களே என்று என்றைக்காவது நினைத்து அந்த கண்ணியமிக்கவர்களுக்காக கண்ணீர் சிந்தி துஆ செய்திருப்போமா?

கண்ணீர் சிந்தவேண்டும்...

அர்த்தத்தோடு  சிந்தவேண்டும்...

இந்த வார உறுதி மொழி:

இந்த இஸ்லாத்தை நம் அனைவருக்கும் எத்திவைத்த அண்ணல் நபி(ஸல்) அவர்களுக்காகவும், அனைத்து சத்திய சஹாபாக்களுக்கும், அவர்களைத் தொடர்ந்து இஸ்லாத்தை நம்மிடம் கொண்டுவந்த அத்தனை நல்லவர்களுகாகவும் நாம் ஒவ்வொரு நாளும் நம்முடைய ஒவ்வொரு தொழுகைக்குப் பின்பு அல்லாஹ்விடம் கையேந்தி து ஆ செய்வோமாக.

தொடரும் இன்ஷா அல்லாஹ்.

இதுவரை பதிக்கப்பட்டவைகள்

M தாஜுதீன்