நாடு கடத்தப் பட்ட நல்ல முஸ்லிம் வீரர் ஷேக் உசேன் 23

தொடர் - 10

இந்திய சுதந்திரப் போராட்ட வரலாற்றை எழுத நினைக்கும் யாவரும் தமிழகத்தின் பங்களிப்பை தள்ளுபடி செய்ய இயலாது. அதிலும் குறிப்பாக, பதினெட்டு மற்றும் பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டுகளின் தமிழக வரலாறு, பலரின் இரத்தத்தால் தோய்க்கப்பட்டு தன்னலமற்ற தியாகத்தால் அலங்கரிக்கப் பட்டு எழுதப்பட்டது. இப்படி சிந்தப்பட்ட இரத்தத்திலும் தியாகத்திலும் முஸ்லிம்களின் பங்கு முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது என்பதை இதுவரை வெளியில் அவ்வளவாக அறியப்படாத , சொல்லப் படாத ஒரு வீரமகனின் கண்ணீர்க் கதைமூலம் இங்கே இந்த வாரம் பகிர விரும்புகிறேன். இது கதையல்ல வரலாறுதான் ஆனால் யாரைப் பற்றிப் பேசுகிறோமோ அவருடைய கதை; நமக்கோ வரலாறு . ஆனால் மறைக்கப் பட்ட வரலாறு. மறைத்ததை துரத்திப் பிடித்து வழங்குவது எழுதப்படும் வார்த்தைகளே கண்ணீர் சிந்தும் வரலாறு.

ஆங்கிலேயரை எதிர்த்து போராடிய தமிழக சுதந்திரப் போராட்ட வீரத்தலைவர்களில் முக்கிய இடம் வகிப்பவர்கள் ‘துணிந்தவனுக்குத் தூக்குமேடை பஞ்சு மெத்தை’ என்று முழங்கிய வீரபாண்டிய கட்டபொம்மனும், மருது சகோதரர்கள் என்று புகழப்பட்ட சிவகங்கைச் சீமையை ஆண்ட சின்ன மருதும் பெரிய மருதும் ஆவார்கள். 

கயத்தாறில் கட்டட பொம்மன் தூக்கிலப் பட்டார். ஆனால் மருது சகோதரர்கள் அந்நிய ஆட்சியால் தண்டிக்கப் பட்டது ஒரு ஒட்டுமொத்த அந்நிய ஆட்சியின் அத்துமீறலும் அநியாயமும் அழித்தொழிப்பும் ஆகும். தங்களின் ஒட்டு மொத்தக் குடும்பம், தளபதிகள், போர் வீரர்கள் உட்பட ஒரே நாளில் மக்களின் முன்பாக ஐநூறு பேர்கள் வரிசையாக தூக்கிலப் பட்டு ஒவ்வொரு உயிரற்ற பிணங்களும் வரிசையாக தொங்கிய காட்சியை நாம் கற்பனை கூட செய்து பார்க்க இயலாது. ஆனால் அந்தக் கொடிய காட்சியைக் கண்டு ரசித்து கை தட்டி ரசித்தவர்கள் ‘ஒரு கன்னத்தில் அடித்தால் மறு கன்னத்தைக் காட்டு ‘ என்று போதித்த பரம்பரையில் வந்தவர்கள். இதைப் பற்றி கர்னல் வேல்ஸ் தனது “ இராணுவ நினைவுகள் “ என்கிற நூலில் விரிவாக எழுதி இருக்கிறார். 

சிவகங்கையின் அருகில் திருப்பத்தூர் என்று ஒரு வரலாற்று சிறப்புமிக்க வீரமிக்க மறவர் குலம் வாழ்ந்த ஊர் உள்ளது. அந்த திருப்பத்தூர் கோட்டையின் வாயிலில் அன்று துடிக்கும் நெஞ்சத்துடனும் விழிகளில் கண்ணீர்க் கோலத்துடனும் தங்களின் உதடுகளில் பாவிகள் பறப்பான் புலம்பும் வார்த்தைகளுடன் மக்கள் திரண்டனர். அன்று அந்தக் கோட்டை வாயிலில் மக்கள் திரளக் காரணம் அங்கு ஒன்றும் மஞ்சு விரட்டோ ஜல்லிக்கட்டோ சேவல் சண்டையோ கிடாய்கள் முட்டிக் கொள்ளும் வீர விளையாட்டோ நடைபெறவில்லை. மாறாக, அன்று அந்தக் கோட்டை வாயிலில் ஒரு கொடுமை அரங்கேற இருந்தது. 

ஒருவர் இருவர் அல்ல. ஐநூறுக்கும் மேற்பட்ட தமிழ்ப் போராளிகளை ஒவ்வொருவராகத் தூக்கிலிட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள் வெள்ளையர்கள்.

முதலில் அஞ்சாநெஞ்சன் சின்ன மருது. மக்கள் இதயம் துடிதுடித்தது. அடுத்தது சின்ன மருதுவின் மூத்தமகன், உற்றார் உறவினர், போர் வீரர்கள், கடைசியாக பெரிய மருது. இப்படி மருது பாண்டியர் வம்சத்தையே கூண்டோடு தூக்கிலிட்டனர். கையறு நிலையில் கதறி அழுவதைத் தவிர கூடி நின்ற அந்த மக்களுக்கு எதுவும் செய்யமுடியாத நிலை. சுற்றிலும் துப்பாக்கிகளுடன் அன்னியக் காவலர்களும் இந்நாட்டு ஏவலர்களும் நின்று கொண்டிருந்தனர்.

கடைசியாக சின்ன மருதுவின் இளையமகன் துரைச்சாமியை தூக்கிலிடும் முறை வந்தபோது அவர் பதினைந்து வயதே நிரம்பிய பாலகன் என்பதால். வயது குறைவாக இருந்ததைக் காரணம் காட்டி அவனை மட்டும் ஆங்கில அரசு தூக்கிலிடவில்லை. ஆங்கிலேயர் மனதில் அவருக்காக வேறொரு திட்டம் இருந்தது. அதன்படி அச்சிறுவன் துரைச்சாமியின் உடல் முழுதும் சங்கிலியால் பிணைத்திருந்தனர். கால்களில் இரும்பு குண்டை கட்டி விட்டிருந்தனர். தந்தை, பெரியப்பா, சகோதரன், பங்காளிகள் தூக்கில் தொங்கும் காட்சியை அந்த சிறுவனைக் காண வைத்தது வரலாற்றுக் கொடுமை. துரைச்சாமியோடு சேர்த்து இன்னொரு மாவீரனையும் உடல் முழுதும் இரும்புச் சங்கிலிகளால் பிணைத்து வைத்திருந்தார்கள். நடக்க முடியாத அளவிற்கு இரும்பு குண்டுகளை அந்த வீரனின் கால்களிலும் கட்டிவிட்டிருந்தார்கள்.இருவரையும் ஒரே சங்கிலியால் பிணைத்துக் கட்டி இருந்தது உயர்ந்தபட்ச சோகம். 

அப்படி துரைச்சாமியுடன் ஒரே இரும்புச் சங்கிலியால் கட்டி வைக்கப் பட்டவர்தான் இந்தப் பதிவின் கதாநாயகனான அந்த முஸ்லிம் மாவீரன். அவனை விட்டு வைத்தால், துரைச்சாமியை வெள்ளையருக்கு எதிராகவளர்த்து உருவாக்கி விடுவான் என்ற பயம் பறங்கியருக்கு. அந்த மாவீரனையும் சேர்த்து 72 பேரை சங்கிலியால் கட்டி நாடு கடத்த உத்தரவிட்டான் கர்னல் வெல்ஷ் என்ற வெள்ளை அதிகாரி. மொத்தம் 72 பேரில் இவர்கள் இருவருக்கு மட்டுமே காலில் இரும்பு குண்டுகளைப் பிணைத்திருந்தார்கள்.

இப்படி மருது சகோதர்களின் பதினைந்து வயதே ஆகிய வாரிசாகிய துரைச்சாமியுடன் ஒரே இரும்புச் சங்கிலியால் பிணைக்கபப்ட்டு நாடுகடத்த உத்தரவிடப் பட்ட அந்த மாவீரன் தான் இச்சப்பட்டி அமில்தார் ஷேக் உசேன் ஆவார். மருது பாண்டியரின் போர்ப் படைத் தளபதிகளில் எள் என்றால் எண்ணெய் கொண்டுவரும் விவேகமும் வீரமும் மிகுந்த முதன்மையானவர்.

நாட்டுப்பற்றுள்ள முஸ்லிம் வீரராக சின்னமருதுவின் படைத்தளபதி ஷேக் உசேன் விளங்கினார். புலித்தேவன், கட்டபொம்மன், மருதுபாண்டியர் போன்ற சுதந்திரப் போராட்ட வீரத்தலைவர்களின் ஆட்சி காலங்களில் முஸ்லிம்கள், படைத்தளபதியாகவும் அரசிலும் போராட்டங்களிலும் போர்களிலும் முக்கியப் பொறுப்புகளையும் தியாகங்களையும் செய்தார்கள் என்று கட்டபொம்மன் தொடர்புடைய நாட்டுப் புறக் கதைப் பாடல்கள் கூறுகின்றன. 

எடுத்துக் காட்டாக, கட்டபொம்மன் , இராமநாத புரத்துக்குச் சென்று ஜாக்சன் துரையை சந்திக்கச்சென்று “வானம் பொழிகிறது பூமி விளைகிறது . ஏன் கேட்கிறாய் கிஸ்தி? எங்களோடு வயலுக்கு வந்தாயா? ஏற்றம் இறைத்தாயா? நீர் பாய்ச்சி நெடுவயல் நிரம்பக் கண்டாயா? நாற்று நட்டாயா? களை எடுத்தாயா? கழனிவாழ் உழவருக்கு கஞ்சிக் கலயம் சுமந்தாயா? அல்லது அங்குக் கொஞ்சி விளையாடும் என் குலப் பெண்களுக்கு மஞ்சள் அரைத்துப் பணி புரிந்தாயா? அல்லது மாமனா மச்சானா? மானங்கேட்டவனே" என்று வீர முழக்கம் செய்த வேளையில் கட்டபொம்மனோடு கூடவே அந்தப் படையில் சென்றவர்களின் பட்டியல் பற்றிய பாட்டை வீரபாண்டிய கட்ட பொம்மு கதைப் பாடல் என்கிற தனது நூலில் பேராசிரியர் வானமாமலை குறிப்பிடுகிறார். அவர்களில் முக்கியமானவராக, நாட்டுப்பற்றுள்ள முஸ்லிம் வீரராக சின்ன மருதுவின் படைத்தளபதி ஷேக் உசேன் குறிப்பிடப் படுகிறார். அந்தப் பட்டியல் உள்ள நாட்டுப் புறப் பாட்டு 

“ மம்மது தம்பியும் முகம்மது தம்பியும் 

மார்க்கமுள்ள தம்பி வரிசையுந்தான் 

தர்ம குணவான இபுராமு சாகிபும் 

தம்பி இசுமாலு ராவுத்தனும்" – என்று பேராசிரியர் வானமாமலை கூறுகிறார். 

இந்திய சுதந்திரப் போராட்ட வரலாற்றின் ஆரம்ப கட்ட புரட்சிகளுள் தென்னிந்தியக் கிளர்ச்சி [1800-1801] முக்கியத்துவம் பெற்றதாகும். ஆங்கிலேயர்க்கு எதிராகத் தென்னிந்திய குறு நில மன்னர்களும் பாளையக்காரர்களும் ஒருங்கிணைந்த முதல் கூட்டு நடவடிக்கையாக இக்கிளர்ச்சி அமைந்தது. 

• மலபார் கேரளவர்மா, 

• தென் தமிழகத்தில் மருது பாண்டியர், 

• திப்புசுல்தானின் குதிரைப்படைத் தலைவராகப் பணியாற்றிய கனீஷாகான் (Khan-i-Jah-Khan), 

• மராத்தியில் ஷிமோகா (Shimoga) பகுதியை ஆண்ட தூண்டாஜி வோக் (Dhondaji Waug), 

• விருப்பாச்சி பாளையக்காரர் கோபால நாயக்கர்,

• திண்டுக்கல் பாளையக்காரர் 

போன்றோர் ஒரு கூட்டமைப்பை உருவாக்கினர். இதுவே முதல் அணி . இன்றைய அரசியலில் பேசப்படுவது போன்ற மூன்றாம் அணியல்ல. 

இக்கூட்டமைப்பைச் சார்ந்த வடக்கு-தெற்கு ஆட்சியாளர்களை இணைக்கும் வாயிலாக கனீஷ்கான் என்பவர் செயல்பட்டார். இந்தப் புரட்சிப்படை யுத்தத்திற்குத் தலைமை தாங்கி, காவிரிக்கு வடக்கிலுள்ள படைகளை நடத்தும் பொறுப்பு கனீஷ்கானிடம் ஒப்படைக்கப் பட்டது. இக்கூட்டமைப்பின் முக்கிய திட்டமே கோவையிலுள்ள பிரிட்டீஷாரின் ராணுவக் கோட்டையைத் தகர்ப்பதாகும். அந்தப் பொறுப்பையும், கோவை-சேலம் பகுதிகளைக் கைப்பற்றும் பொறுப்பையும் கனீஷ்கான் ஏற்றிருந்தார். 

4000 குதிரைப்படை வீரர்களுடன் இத்தாக்குதலில் கனீஷ்கான் ஈடுபட்டார். ரகசியமாகத் தீட்டப்பட்ட இத்திட்டம் பிரிட்டீஷாருக்குத் தெரிந்துவிட, இம்முயற்சி தோல்வியில் முடிவடைகிறது. இக்கிளர்ச்சியில் கைதான 42 பேருக்கு சேலம் கலெக்டர் மாக்லியோட் (Macleod) உத்தரவுப்படி சேலம் ராணுவ கோர்ட்டில் தூக்குத்தணடனை என தீர்ப்பு வழங்கப்பட்டு அனைவரும் தூக்கிலிடப்பட்டனர்.

அவ்வாறு தூக்கிலிடப்பட்டவர்களில் ஒரு சிலரைத் தவிர அனைவரும் கனீஷ்கான் உடைய நம்பிக்கைக்குரிய முஸ்லிம் வீரர்களாவர். இம்மண்ணின் விடுதலைக்காக ஜமாத்தாக (கூட்டாக) தூக்கு கயிற்றை முத்தமிட்ட தியாக வரலாற்றினை இஸ்லாமியர் படைத்துள்ளனர் . 

இந்த தென்னிந்தியக் கிளர்ச்சியில் கோவையைப் போலவே திண்டுக்கல்லிலும் ஒரு புரட்சிப் படையை அனுப்ப தீர்மானிக்கப்பட்டது. இதற்கு மருதுபாண்டியர் தலைமையில், சின்ன மருதும், ஊமைத் துரையும், விருப்பாச்சி கோபால் நாயக்கரும், தீரன் சின்னமலையும் சேர்ந்து உருவாக்கிய திண்டுக்கல் புரட்சிப் படைக்கு யாரைத் தளபதியாக அறிவிப்பது என்று யோசித்துக் கொண்டிருந்தனர்.

‘நானே அதற்கு தலைமை ஏற்பேன்’ என்று திண்டுக்கல் புரட்சிப் படையின் எழுச்சி மிக்க வீரராக தன்னை தானாக முன்வந்து பிரகடனப்படுத்திக் கொண்டவர் இந்த ஷேக் உசேன்தான். 

வெள்ளையரை இந்த நாட்டை விட்டே விரட்ட, உருவான கூட்டுப்படையின் முதல் தாக்குதலுக்கு தலைமை தாங்குவது என்பது சாதாரண விஷயமல்ல.

அதற்கு வீரம் மட்டுமல்ல விவேகம், நாட்டுப்பற்று, நிர்வாகத்திறன் என்று சகல விஷயங்களிலும் திறமை வேண்டும். அந்தச் செயலை செய்து தன்னை சிறந்த முஸ்லிம் தமிழ்ப் போராளியாக காட்டிக்கொண்டு நாமெல்லாம் புகழும் அளவிற்கு உயர்ந்து நின்ற வீரர் ஷேக் உசேன் ஆவார். 

சின்னமருது, பல வெற்றிகளைக் குவிக்க இரும்புக்கோட்டை போல் பக்கபலமாக இருந்ததால் ஷேக் உசேன் மேல் வெள்ளையருக்குக் கடும் கோபம். கடைசியாக நடந்த காளையார்கோயில் போர் பல மாதங்களாக முடிவுக்கு வராமல் இருந்ததற்கு ஷேக் உசேன் போன்ற சின்னமருதுவின் படைத்தளபதிகளின் வீரமிக்க போராட்டமே என்று கருதினார்கள் பரங்கியர்கள். அதனால் போர் முடிந்ததும் ஷேக் உசேனை பொறி வைத்துப் பிடித்து வந்தனர். தொடக்கத்தில் குறிப்பிட்டது போல் , மருது சகோதர்கள் மற்றும் அவர்களின் உறவினர்கள் உட்பட்ட ஐநூறு பேர்கள் தூக்கிலிடப் பட்டதும் மருது குடும்பத்தின் வாரிசான துரைச்சாமியுடன் கட்டி இணைக்கப்பட்டு மலேசியாவிற்குச் சொந்தமான பினாங்கு தீவுக்கு உடனே ஷேக் உசேனையும் சேர்த்து நாடு கடத்த உத்தரவிட்டார்கள்.

இரும்பு குண்டுகள் பிணைக்கப்பட்ட நிலையில் சேக் உசேனும் துரைச்சாமியும் தூத்துக்குடியில் கப்பலில் ஏற்றப்பட்டனர். கப்பல் நகர்ந்தது. அது எங்கே போகிறது? என்றே அவர்களுக்குத் தெரியாது. கப்பலில் இருந்தபடி தன் தாய்நாட்டையும் 15 வயது துரைச்சாமியையும் மாறி மாறி பார்த்துக்கொண்டிருந்தார் ஷேக் உசேன் . துரைச்சாமிக்கு முடிந்த அளவுக்கு உதவவேண்டும் என்று உறுதி பூண்டார். கடலிலேயே நாட்கள் பல கடந்தன.

தூத்துக்குடியிலிருந்து, பினாங்கு செல்ல, அன்று ஆறு வார கால கப்பல் பயணம். 

72 கைதிகள், 20 பாதுகாப்பு வீரர்கள் மற்றும் கப்பல் பணியாளர்கள் பலர். இவர்களுக்குத் தேவையான குடிநீர், உணவுப் பொருட்கள் ஆகியன, "அட்மிரல் நெல்சன்' என்ற கப்பலில் கொண்டுபோய் சேர்க்கப்பட்டன. இந்தக் கப்பல், 15 ஆயிரம் ரூபாய்க்கு வாடகைக்கு, பம்பாயிலிருந்து வரவழைக்கப்பட்டது.

விடுதலை வீரர்களை, இருவர் இருவராக இணைத்து, கைகளில் விலங்குகளைப் பூட்டி, கப்பலில் ஏற்றினர். டிச., 11, 1902ல், கப்பல் தூத்துக்குடியிலிருந்து புறப்பட்டது.

வழக்கமாக, ஆறு வார காலப் பயணத்திற்காக எடுத்துச் செல்லப்பட்ட அரிசி, (5,368படி) பருப்பு, (371 படி) நெய், (421 பலம்) உப்பு, (210 பலம்) ரொட்டி, (5 மூடை) புளி, (3,375 பலம்) கருப்பட்டி, (750) கோழி, (1,100) செம்மறியாடு, (10)குடிநீர் அனைத்தும், தீர்ந்து விட்டன.

பசியிலும், தாகத்திலும் கைதிகள் புழுவாகத் துடித்தனர். கைதிகளில் மூவர், பாஞ்சாலங்குறிச்சி சின்ன பிச்சைத் தேவர், ஆதனூர் சுப்பிரமணிய நாயக்கர், விருப் பாட்சி அப்பா நாயக்கர் ஆகிய மூவரும், கப்பல் தளத்தில் சுருண்டு விழுந்து மடிந்தனர்.

கப்பல், 75 நாட்களுக்கு பின், பினாங்கை அடைந்து நங்கூரமிட்டது. கப்பலில் உள்ள கைதிகளை, கரை இறக்குவதற்கான அனுமதி கோரிய கப்பல் தளபதியின் கடிதத்தை தூதர்கள், பினாங்குத் தீவின் கவர்னருக்கு எடுத்துச் சென்றனர்.அங்குள்ள,காரன்வாலிஸ் கோட்டைக்குள் இத்தனை கைதிகளையும் வைப்பதற்கு இடமில்லை என்று கூறப்பட்டது. அதனால், கோட்டைக்கு வெளியே, ஒரு வீட்டை வாடகைக்கு அமர்த்தி, அதன் பின் கைதிகளை கரை இறக்கினர்.

(பார்வை : எஸ்.எம்.கமால் எழுதிய, "மாவீரர் மருது பாண்டியர்!' ).

ஷேக் உசேன் , துரைச்சாமி உட்பட 72 பேரும் இந்தத் தீவில் கொண்டு வந்து விடப்பட்டனர். ஆனால் அவர்களுக்கு இது எந்த இடம், இங்குள்ளவர்கள் என்ன மொழி பேசுவார்கள் என்றே தெரியாது.

இங்கே, இன்னொரு வரலாற்று வடுவைக் குறிப்பிட விரும்புகிறேன். மாவீரன் ஷேக் உசேன், துரைச்சாமி உட்பட 72 பேர்களின் உடல் முழுதும் இரும்புச் சங்கிலிகளால் பிணைக்கப் பட்டிருந்ததால் , இவர்கள் நடக்கும்போது ‘கிளிங்! கிளிங்!’ என்ற சத்தம் எழுந்தது. இவர்கள் தப்பிப் போகாமல் இருக்கவே இப்படியொரு ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது. ஆனால் , ‘கிளிங் கிளிங்’ என்ற சத்தம் வந்ததால் இவர்களை ‘கிளிங்கர்கள்’ என்றே பினாங்கில் உள்ளோர் அழைத்தனர். இதுவே நாளடைவில் பிறமொழியைச் சேர்ந்தவர்கள் பினாங்கு சென்ற தமிழர்கள் அனைவரையும் ‘கிளிங்கர்கள்’ என்றே அழைத்ததாக வரலாறுகள் கூறுகின்றன.

ஷேக் உசேனுக்கு இரு கால்களிலும் இரும்பு குண்டுகள் இணைக்கப்பட்டிருந்ததால், அவரால் சிறிதுதூரம் கூட நடக்க முடியாது. என்றாலும் கடுமையான வேலைகளைக் கொடுத்து வாட்டினார்கள். சரியாக உணவு தராமல் வாட்டி வதைத்தார்கள். ஒரு கட்டத்திற்குமேல் உணவே தராமல் சித்திரவதை செய்யத் தொடங்கிவிட்டனர்.

எந்த நாட்டில் இருக்கிறோம் என்பதே தெரியாமல் உணவுகூட கிடைக்காமல் கைகால்களில் இரும்புச் சங்கிளிகளுடன் காலம் தள்ளியது கொடுமையிலும் கொடுமை. இந்தக் கொடுமையை இந்த நாட்டுக்காக இன்முகத்துடன் தாங்கியவன் ஒரு முஸ்லிம் . 

ஒரு நாள், தங்களை எந்த வெள்ளைக்கார அதிகாரி இந்தத் தீவிற்கு நாடு கடத்தச் சொல்லி உத்தரவிட்டானோ, அதே கர்னல் வெல்ஷ் துரை தன் மனைவி மக்களோடு விடுமுறையைக் கழிக்க, பினாங்குத் தீவிற்கு வந்திருந்தான்.

உடன் இருந்தவர்கள் எல்லாம் வெல்ஷை பார்த்து கருணை மனு கொடுக்கச் சொன்னார்கள். காலில் உள்ள இரும்பு குண்டுகளை மட்டுமாவது அகற்றச் சொல்லச் சொல்லி மனு கொடுக்குமாறு அறிவுறுத்தினார்கள்.

நீண்ட மௌனத்திற்குப்பிறகு ஷேக் உசேன் , ‘‘என் தாய் மண்ணிற்காகப் போராடியவன் நான். என்னை விடுவிக்க இந்த இழிநிலை வெள்ளையர்களிடம் போய் கெஞ்சமாட்டேன். செத்தாலும் சாவேனே தவிர, அந்தச் செயலை மட்டும் செய்யமாட்டேன்’’ என்று வீராவேசமாகப் பேசினார். 

ஆனால் துரைச்சாமி, ‘‘நான் இன்னும் உயிரோடுதான் இருக்கிறேன் என்பதை என் தாய் நாட்டிற்குத் தெரியப் படுத்துங்கள்’’ என்று ஒரு மனு கொடுத்தார் அதுவும் நிராகரிக்கப்பட்டதாக கூறப்படுகிறது.

ஒரு கட்டத்தில் உணவு இன்றி, இரும்பு குண்டுகளால் நகரக்கூட முடியாமல் யாரிடமும் எதையும் யாசகமாகக் கேட்காமல் ஷேக் உசேனின் உயிர் அந்தப் பினாங்கு மண்ணில் ஓசையின்றி அடங்கியது.

இவர்கள் பினாங்கு தீவிற்கு நாடு கடத்தப்பட்ட விஷயமே, கர்னல் வெல்ஷ் துரை, ‘‘எனது இராணுவ நினைவுகள்’’ என்ற நூலில் குறிப்பிட்ட பின்னர்தான் உலகிற்கே தெரியும். இவ்வாறு, தமிழ்நாட்டில் இந்திய சுதந்திரத்திற்காகப் போராடிய போராளிகளில் முஸ்லிம்கள் முதன்மையானவர்களாய் திகழ்ந்தனர் என்பதே வரலாறு. ஆனால் இத்தகைய வீர வரலாறுகள் விதைவிட்ட நேரத்தில் களைகளாய்த் தோன்றிய காவிக் கூட்டத்தினர் காட்டிக் கொடுத்தே காலம் கடத்திவிட்டு இன்று பரமசிவன் கழுத்தில் இருந்து கொண்டு கருடா சவுக்கியமா என்று முஸ்லிம் சமுதாயத்தைப் பார்த்துக் கேட்கிறது. இதுவே வியப்பின் சரித்திரக் குறியீடு ; அல்ல ; அல்ல தரித்திரக் குறியீடு. 

இன்ஷா அல்லாஹ் சந்திக்கலாம். 

இபுராஹீம் அன்சாரி

எழுத உதவியவை: 

Miltry consultations, Vol.307(19.1.1803), P.1249 – இல் பினாங்குக்கு நாடு கடத்தப்பட்ட 72 பேர் பெயர் பட்டியலில் ஷேக் உசேன் உடைய பெயர் இடம் பெற்றுள்ளது. பார்வை:மேற்படி பக்கம்.45.)

K.Rajayyan, South Indian Rebellion, The First War of Independence. 1800-1803.

Mahradu – An Indian Story of the Beginning of the Nineteenth Century - 1813 London).