இதுதான் சுதந்திரப் போராட்டமா? 17

தொடர் – 6

இதுதான் சுதந்திரப் போராட்டமா?   

தொலைக் காட்சி நிகழ்ச்சிகளைப் பார்ப்பவர்கள் அண்மையில் வந்து கொண்டிருக்கும் ஒரு விளம்பரப் படத்தைக் காண நேரிட்டு இருக்கலாம். அந்த விளம்பரத்தில் பள்ளி ஆசிரியை மாணவர்களைப் பார்த்து இந்திய சுதந்திரப் போராட்டத்தில் பங்கெடுத்த ஐந்து பேர்களின் பெயர்களைச் சொல்லும்படி கேள்வி கேட்பார். அதற்கு பதில் அளிக்கும் மாணவர் ஐந்து பேர்களைச் சொல்லுவார். அந்த ஐந்து பேரில் ஒருவர் கூட முஸ்லிம் அல்ல. அது மட்டுமல்லாமல் அந்த ஐந்து பேருமே பிராமணர்கள். அப்படியானால் இந்திய சுதந்திரப் போராட்டத்தில் முஸ்லிம்கள் எந்தப் பங்குமே வகிக்கவில்லையா? தியாகங்கள் செய்யவில்லையா?  இன்றைக்கு , பாரதீய ஜனதாக் கட்சியின் பிரதமர் பதவிக்குரிய வேட்பாளர் நரேந்திர மோடியை பிரதமராக்கிப் பார்க்கும் நிறைவேற முடியாத நீர்க்குமிழி ஆசையில்  பிரச்சாரத்தில் கட்டவிழ்த்துப் படும் வரலாற்றுப் பொய்களுள், இந்திய சுதந்திரத்துக்கு முஸ்லிம்கள் எதிராக இருந்தார்கள் என்பதும் ஒன்று. ஆதாரங்களை அடுக்கினால் இவர்களின் மதச்சாயம் பூசி மறைக்கப் படும் வரலாறுகள்  வெளிவரும். இத்தகைய திட்டமிட்ட உடல் வணிகம் செய்யும் ஊடகங்களின் மற்றும் அவதூறு செய்யும் அரசியல் அநாதைகளின் முகமூடிகள் கிழிந்து விடும். 

இன்று எதிர்கால இந்தியப் பிரதமர் வேட்பாளராக அறிவிக்கப் பட்டிருப்பவரைத் தேர்ந்தெடுக்கும் அமைப்பு மற்றும் அந்த அமைப்பை சார்ந்த பல அமைப்புகள் இந்திய சுதந்திரப் போராட்ட நேரத்தில் - இரத்தமும் வியர்வையும் சிந்தப் பட்ட நேரத்தில் – மாடுகளுக்கு பதில் மனிதர்கள் செக்கிழுத்த நேரத்தில் – என்ன செய்து கொண்டு இருந்தார்கள்? என்ன செய்தார்கள் என்பது வரலாற்றில் மறைக்கப்பட முடியாத உண்மைகள். உதாரணத்துக்கு ஒருவரின் வரலாற்றை சொன்னாலே இவர்கள் ஓட்டமெடுக்க வேண்டும்.  

வீர சவார்க்கர் என்று அழைக்கப் படும் ஒருவர் இருந்தார். அவரது எழுத்துக்களைப் படித்தாலே அவரது சுயரூபம் வெளிப்படும். வன்மமும் துவேஷமும் கொண்டவர். ஆர் எஸ் எஸ் அமைப்பின் அங்கமாகத் திகழ்ந்தவர்.  இந்து மகா சபையை நிறுவியவர்.  இந்த வீர சவர்க்காருடைய உண்மைப் பெயர்  விநாயக் தாமோதர் சவார்க்கர் என்பதாகும் . இவருடைய பெயருக்கு முன் “வீர “ என்கிற அடைமொழி அல்லது பட்டம் ஏன் வந்தது என்று வரலாற்றை உற்று நோக்கும் பலருக்கு புரியாத விந்தை. மாவீரன் நெப்போலியன் என்றும் மாவீரன் அலெக்சாண்டர் என்றும் வரலாறு பல உண்மை வீரகளுக்கு பட்டம் வழங்கி கவுரவித்து இருக்கிறது. ஆனால் தமிழ்நாட்டில் கூட ஒரு முக்கிய அரசியல் தலைவரின் அடிதடி மகனுக்கு அஞ்சா  நெஞ்சன் என்றும் , மாவீரன் என்றும் பட்டம் வழங்கி அழைத்து வருகிறார்கள். பொன்னியின் செல்வியும் இந்தப் பட்டியலில் அடங்கும். இவைபோல காரணம் இல்லாமல் பட்டங்கள் வழங்குவது ஒரு நகைச்சுவையாக மாறிவிட்டது. இப்படி ஒரு வகை நகைச் சுவைதான் சவர்க்காருடைய பெயருக்கு முன் “வீர” என்கிற பட்டத்தை வைத்து அழைப்பதும். அவருடைய வரலாற்றைப் படித்தால் நமக்கு சிரிப்புத்தான் வருகிறது. 

இந்திய சுதந்திர வேள்வியில் தியாகத்தில் புடம் போடப்பட்ட பல முஸ்லிம்களின் பெயர்கள் மறைக்கப் பட்டு அகா சுகா பேர்வழிகளின் பெயர்கள் முன்னிறுத்தப் பட்டது ஏன்?  ஒரு பிளாஷ் பேக்குக்குப் போகலாம். சுதந்திரப் போராட்ட வீரர் என்று அந்தமான் சிறையில் அடைக்கப் பட்ட ஒருவர் நவம்பர் 1913ல் பிரிட்டிஷ் அரசுக்கு இப்படி ஒரு கடிதம் எழுதுகிறார் ; அல்லது கருணை மனு போடுகிறார்; அல்லது காலில் விழுகிறார்.  அந்தக்  கருணை மனுவின் சாராம்சங்கள்  இவையாகும்.  

• பிரிட்டிஷ் அரசு என்னை கருணையின் அடிப்படையில் விடுதலை செய்யுமானால், நான் பிரிட்டிஷ் அரசுக்கு உறுதியான ஆதரவாளனாக இருப்பேன்.

• பிரிட்டிஷ் அரசமைப்பை ஏற்றுக் கொண்ட எனது மாற்றம், இந்தியாவிலும், வெளிநாடுகளிலும் என்னை வழிகாட்டியாக ஏற்றுக்கொண்டிருக்கிற ஏராளமான இளைஞர்களை சரியான திசைவழிக்கு மீண்டும் கொண்டு வந்து சேர்க்கும்.

• மேன்மைக்குரிய பிரிட்டிஷ் அரசு விரும்புகிற எந்த வழியிலும் நான் பணிபுரிவேன்." 

இப்படி இந்தியாவைக் காட்டிக் கொடுக்கும் வாசகங்கள் கொண்ட கடிதத்தை அந்நியருக்கு எழுதிக் கொடுத்துவிட்டு அந்தமான் சிறையில் இருந்து வெளிவந்தவர்தான் ஆர் எஸ் எஸ் இயக்கத்தின் முன்னோடிகளுள் ஒருவரான வரும் இந்து மகா சபையின் தலைவரும் ஆன வி .டி. சவர்க்கார்.  (ஆங்கிலேய அதிகாரிகளுக்கு சவார்க்கர் எழுதிய கடிதத்திலிருந்து   பிரண்ட்லைன் ஏப்ரல் 07,1995 இதழ்).  இந்து மகா சபைதான் இன்றைய பாரதீய ஜனதாக் கட்சியின் தாத்தா. இதன் தத்துவங்கள்தான் இன்றைய பாரதீய ஜனதாக் கட்சியின் தேர்தல் அறிக்கையில் மாற்றவே முடியாதவை என்று குறிப்பிடப்படும் ஐந்து அம்சங்கள். 

இதை இங்கு வேதனையுடன் குறிப்பிடக் காரணம் , இப்படித் தன்னுடைய விடுதலைக்காக தேசத்தின் விடுதலையை துச்சமாக மதித்து நாட்டை மாற்றாருக்குக் காட்டிக் கொடுத்த வரலாற்றுக் களங்கத்தை சுமந்து கொண்டிருக்கும்  இவரின் உருவப் படத்தைத்தான் 2003ம் வருடம் பிப்ரவரி 23ம் தேதி பாராளுமன்றத்தில் மைய மண்டபத்தில் மகாத்மா காந்தியின் படத்துக்கு நேர் எதிராக அன்றைய வாஜ்பாய்  அரசு  திறந்து வைத்து சந்தோஷப்பட்டது. 

தேசத்தந்தை மகாத்மா காந்தியை கொலை செய்ய சதித்திட்டம் தீட்டிய மூளைகளில் ஒரு மூளை என்று அந்த வழக்கில் சேர்க்கப்பட்டு அதிலும் மன்னிப்புக் கேட்ட  வி. டி. சவர்க்காரின் உருவப்படம் , அவர்களால் சுட்டுக் கொல்லப் பட்ட மகாத்மா காந்தியின் படத்துக்கு எதிரே பாராளுமன்றத்தில் வைக்கப் பட்டு இருக்கிறது. அதுமட்டுமல்ல  . அந்தமானின் தலைநகரான போர்ட் பிளேரின் விமான நிலையத்துக்கு இவரது பெயர் சூட்டப்பட்டது. இது மட்டுமின்றி, போர்ட் பிளேரில் உள்ள தியாகிகளின் சதுக்கத்தில் உள்ள தியாகிகளின் சிலைகளுடன் இந்தக் காட்டிக்கொடுத்த  மன்னிப்பு வாங்கிக்கும் 2003ம் ஆண்டு சிலையும்  நிறுவப்பட்டது என்றால் இவைகள் இது எவ்வளவு பெரிய வரலாற்றுப் பிழைகள்  என்பதை சிந்திக்க வேண்டும்.   

இப்படித்தான் இந்தி ய விடுதலைப் போராட் டத்தின் வரலாற்றுப் பக்கங்களில் பதிந்தும் பொதிந்தும் கிடக்கும் எண்ணற்ற முஸ்லிம்களின் தியாகங்கள் மறைக்கப்பட்டு, கொச்சைப் படுத்தப்பட்டு, ஆங்கிலேயருக்கு அடிவருடிய சங்பரிவார் துரோகிகள் வீரத்தியாகிகளாக காட்டப்பட்டு வருகிறார்கள். சவார்க்கர் ஒரு கோழை அவரை விடுதலைப் போராட்ட வீரர் என்று சித்தரிப்பது ஆபத்தான  அபத்தம்.

இந்த சவர்க்காரின் ஆரம்ப வரலாற்றையும் இங்கு தருவது இன்றைய அரசியல் சூழ்நிலையில் இன்னும் பொருத்தமாகுமென்று கருதுகிறேன். இதனைப் படிப்பதன் மூலம் மேலே குறிப்பிட்டுள்ள அத்தனை உயரிய மரியாதைகளுக்கு சவர்க்கார் போன்றவர்கள் தகுதி படைத்தவர்கள் தானா என்பதை நாம் தெரிந்து கொள்ளலாம். 

இந்தியாவில் முஸ்லிம்களுக்கெதிரான அரசியலை முன்னெடுத்தவர்களில் மூஞ்சே, ஹெட்கேவர், கோல்வால்கர் தொடங்கி, 'ஆர்.எஸ்.எஸ். & கோ'வினரால் அதிகம் அடையாளம் காட்டப்படுவோர் வீர சிவாஜி, வீரசவார்க்கர், பாலகங்காதர திலக் ஆகியோராவர். அதற்குக் காரணமும் இருக்கவே செய்கிறது. முடிசூடுவதற்காக பார்ப்பனர்களிடம் அடி பணிந்த சிவாஜியாக இருந்தாலும், மதசார்பின்மையை முன்னிலைப்படுத்திய காங்கிரஸ் மாநாட்டில் செருப்பை விட்டெறிந்து ரகளையில் ஈடுபட்ட 'திலக்'காக இருந்தாலும், காந்தியார் கொலை வழக்கில் குற்றம் சாட்டப்பட்ட சவார்க்கராக இருந்தாலும் அவற்றை வரலாற்றில்  மறைத்து,  தேசியம் என்ற பொதுத் தலைப்பின்கீழ் இவர்களை அறிமுகப்படுத்தலாம் என்பதுதான் அது. இந்துத்வா என்னும் நஞ்சை புகட்டுவதற்காக சேர்க்கப்படும் தேன்தான் சங்க்பரிவாரால் மற்றும் அதன் பிரதமர் வேட்பாளரான மோடியால் கலக்கப்படும் "தேசபக்தி” என்கிற வார்த்தைப் பிரயோகமாமாகும். உண்மையில் நாட்டுப் பற்று என்கிற வார்த்தையை சொல்வதற்கே இவர்கள் அருகதை அற்றவர்கள் என்பதே வரலாறு.  சவர்க்காரின் வரலாற்றை சுருக்கமாகப் பார்த்தாலே நாம் இந்த முடிவுக்கு வரலாம்.  

விநாயக் தாமோதர் சவார்க்கர், பார்ப்பனர்களிலேயே தூய பிரிவாகக் கருதப்படும் சித்பவன் பார்ப்பனக் குடும்பத்தில் பிறந்தவர். பார்-அட்-லா படிப்பதற்காக இங்கிலாந்துக்குப் போன சவார்க்கர், அங்கே "சுதந்திர இந்தியச் சங்கத்தில்" இணைந்த இந்திய மாணவர்கள் ஆயுதமேந்தக் காரணமாக இருந்ததாக இங்கிலாந்து அரசு கருதியது.

வங்காளத்தின் 'குதிராம் போஸ்'க்கு எதிரான வழக்கில் வாதாடிய சர். கர்ஸன் என்பவரை 1909-ஆம் ஆண்டு சுட்டுக் கொன்றதாக 'மதன்லால் திங்கரா' என்ற சுதந்திர இந்தியச் சங்கத்தின் தீவிர உறுப்பினர் கைது செய்யப்பட்டார். அந்தக் கொலையில் வி.டி. சவார்க்கருக்கும் தொடர்பு இருந்ததாக 13.3.1910-ஆம் நாள் அவரும்  கைது செய்யப்பட்டார். இந்தியாவில் மேலும் விசாரணைக்காக சவார்க்கரை கப்பலில் இந்தியாவுக்குக் கொண்டு வந்தனர். வரும் வழியில் பிரான்சில் 'மார்செய்லீஸ்' என்ற துறைமுகத்தில் 8.7.1910-அன்று சிறுநீர் கழிக்கச் செல்வதாகக் கூறி தப்பித்துச் செல்ல முயன்று, உடனே பிடிபட்டார் சவார்க்கர். தண்டனையில் இருந்து தப்பும் எண்ணம் தொடக்கம் முதலே அவருக்கு இருந்து வந்தது. 

அதே ஆண்டு டிசம்பர் 24-ஆம் நாள் 50 ஆண்டுகள் சிறைத்தண்டனை வழங்கப்பட்டு அந்தமான் சிறையில் அடைக்கப்பட்டார். அந்தமான் தீவுக்குக் கப்பலில் கொண்டு செல்லப்பட்டு 1911-ஆம் ஆண்டு ஜூலை 4-ஆம் நாள் சிறையிலடைக்கப்பட்டார். சிறைக்குக் கொண்டு வரப்பட்டவுடன், 6 மாதம் கழித்து ஒரு கருணை மனு எழுதி பிரிட்டிஷ் அரசுக்கு அனுப்பி வைத்தார் மன்னிப்பு மனு வீரரான சவார்க்கர். அது கண்டுகொள்ளப்படாமல் போகவே மீண்டும் அதை நினைவூட்டி 1913-ஆம் ஆண்டு நவம்பர் 13-இல் மேலே நான் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள அம்சங்களுடன் கூடிய “புகழ்பெற்ற' கருணை மனுவினை அனுப்பி வைத்தார்.

கருணை மனுப் போர் தொடுப்பதில் மட்டும், என்றும் சளைக்காத மன்னிப்புக் கடித மாவீரராகவே திகழ்ந்தார் அவர். அந்தமானில் அடைக்கப்பட்டபோதும் சரி, காந்தியார் படுகொலையில் சிறையில் இருந்தபோதும் சரி - அவர் எழுதிய கருணை மனுக்கள் மாதிரியாகக் கொள்ளப்பட வேண்டியவை. அதிலும், தடாலடியாகக் காலில் விழுந்து மன்னிப்பு கேட்பது போன்று எழுதுவது சவர்க்கரின் தனிச்சிறப்பு.

அந்தமானில் சவர்க்காரின் சிறை வாழ்க்கை நிறைய சுவாரசியமானது. அவருடன் சிறையிலிருந்த 92 வயதான தினேஷ் குப்தா என்பவர் ஆக. 9, 2003 அன்று டில்லியில் அளித்த ஒரு பேட்டியில்,

"வி.டி. சவர்க்காரும் நானும் ஒன்றாக சிறையில் இருந்தவர்கள். அவர் ஒன்றும் சிறையிலேயே உயிரைவிட்டு விடவில்லை. சிறையிலேயே உயிரைப் பறிகொடுத்த 8 விடுதலை தியாகிகளுக்கு அவர்களின் நினைவைப் போற்ற போர்ட்ப்ளேயரில் வைக்கப்பட்டிருக்கும் சிலைகளுக்கு மத்தியில் சவர்க்காரின் சிலையையும் வைத்திருப்பது அந்த மற்ற விடுதலை வீரர்களையும் அவமானப்படுத்துவதாகும். மேலும் ஆங்கிலேயர் ஆட்சிக்கு உதவுவதாகக் கூறி மன்னிப்புக் கடிதம் எழுதியனுப்பிய சவர்க்காரை விடுதலைப் போராட்டத் தியாகியாக சித்திரிப்பது மாபெரும் தவறாகும்; தாங்கமுடியாத துன்பமாகும்" என்று குறிப்பிட்டார்.

அவருடன் சிறையிலிருந்த விஸ்வநாத் மாத்தூர் என்பவர், "ஒரு கோழையைப் புரட்சியாளனாக தூக்கி நிறுத்துவது கேலிக் கூத்தாகும்" என்று கடந்த பி.ஜே.பி. ஆட்சியில் சவர்க்கார் படத்தை நாடாளுமன்றத்தில் வைத்தபோது தனது கருத்தை வெளிப்படுத்தியிருந்தார்.

தினேஷ் குப்தாவும், மாத்தூரும் மட்டுமல்ல, சவார்க்கருடன் சிறையில் இருந்த வங்காளத்தின் திரிலோகநாத் சக்ரவர்த்தி அவர்கள் தனது சுயசரிதை நூலில் தங்களை சிறை அதிகாரிகளுக்கு எதிராகப் போராடத்தூண்டி விட்டு, தான் மட்டும் (சவார்க்கர்) நல்ல பிள்ளையாக இருந்து உண்ணாவிரதத்தில் கலந்து கொள்ளாமல் விட்டதைக் குறிப்பிட்டிருக்கிறார். இதை சவார்க்கரும் 'அந்தமானில் எனது ஆண்டுகள்' என்ற நூலில் ஒப்புக் கொண்டுள்ளதாக பிரபல வரலாற்றாளர் பிபின் சந்திரா கூறுகிறார்.

1911-ஆம் ஆண்டு சவார்க்கர் எழுதிய கருணை மனுவில் "1906-07 ஆம் ஆண்டுகளில் இந்தியாவில் நிலவிய நம்பகத் தன்மையற்ற சூழலினால் நாங்கள் பாதை தவறிவிட நேரிட்டது. நாட்டின் நன்மையிலும், மனித நேயத்திலும் அக்கறை கொண்ட யாரும் தவறான பாதையில் செல்ல விரும்ப மாட்டார்கள். எனவே பெருந்தன்மை வாய்ந்த அரசு என்னை மன்னித்து விடுதலை செய்தால் நான் விசுவாசமாக இருப்பதோடு, இந்தியா மற்றும் வெளிநாடுகளில் தவறான பாதை செல்வோரையும் என் வழிக்கு மாற்றுவேன்... எனவே பாதை தவறிய இந்தப்  பிள்ளை பெற்றோரிடம் மன்னிப்புக் கோருவதில் தவறில்லை" என்று குறிப்பிடுகிறார். அதாவது பிரிட்டிஷார் இவருக்குப் பெற்றோராம். 

இப்படியாக, அந்தமானில் சவார்க்கரின் வீர, தீர, தியாகப் பெருவாழ்க்கை நிறைவுற்று 1921-ஆம் ஆண்டு மே 2-ஆம் நாள் அங்கிருந்து மாற்றப்பட்டு, 1921-24 ஆம் ஆண்டுகளில் வங்காளத்தின் அலிப்பூர் சிறையிலும், மகாராஷ்டிராவின் ரத்னகிரியிலும் சிறை வைக்கப்பட்டு, 1924-ஆம் ஆண்டு ஜனவரி 6-ஆம் நாள் பிரிட்டிஷ் ராணுவத்துக்கு ஆள் சேர்த்துக் கொடுக்க வேண்டும் என்பது உட்பட்ட   நிபந்தனைகளுடன் விடுதலையானார் சவார்க்கர்.

சொன்னபடி செய்து பிரிட்டிஷ் அரசுக்கு ஆதரவாக ஆள் திரட்டும் பணியில் விடுதலையான பிறகு அவர் ஈடுபட்டார். அவரது தலைமையில், காந்தியார் கொலை வழக்கில் இரண்டாவது குற்றவாளியான நாராயண ஆப்தே மகாராஷ்டிரத்தில் இந்து மகாசபைக்கும், பிரிட்டிஷ் இராணுவத்திற்கும் ஆள் எடுக்கும் பணியில் ஈடுபட்டு அதற்காக அரசாங்கத்திடமிருந்து உரிய ஊக்கத் தொகையையும் பெற்று வந்தார். இப்படிப்பட்டவர்கள்தான் நாட்டுப் பற்று பற்றி நாக்குக் கிழியப் பேசுகிறார்கள். 

இந்து மகா சபையையும், ஆர்.எஸ்.எஸ் - சையும் கொண்டு, இந்துத்வாவைக் கட்டமைக்கப் பணியாற்றினார். இந்தியாவை ஒரே  கலாச்சார தேசியமாக இந்துத்துவத்தின் அடித்தளத்தில் இந்து அரசை நிறுவுவதே பணியாகக் கொண்டிருந்தார். 

காந்தியார் கொலை வழக்கு செங்கோட்டையின் தனி விசாரணை அரங்கிற்குள் நடத்தப்பட்டபோது, அதில்  சவார்க்கர் மட்டுமே தனக்கும் இதற்கும் சம்பந்தமில்லையென்றும், தன்னால் எந்தத் தீங்கும் நேரவில்லையென்றும் புலம்பியபடியே பேசினார்.  சந்தேகத்தின் பேரில் கைது செய்யப்பட்டபோது காவல் துறையினருக்கு அவர் எழுதிய கடிதத்திலும் அவ்வாறே குறிப்பிட்டிருந்தார் அது நிராகரிக்கப்பட்டது.

பரபரப்பான அந்த கொலை வழக்கில் நீதிபதி ஆத்மசரண் அவர்களால் "குற்றம் நிரூபணமாக போதிய ஆதாரம் இல்லை" என்று விடுவிக்கப் பட்டார் சவார்க்கர். காரணம் மேற்கூறிய திட்டத்தில் ஆர் எஸ் எஸ் - ஸின் ஆலோசனையின்படி, நேரடி முக்கியக் குற்றவாளிகளான நாதுராம் கோட்சேவும், நாராயண ஆப்தேவும் அளித்த வாக்குமூலங்கள் சவார்க்கரின் பெயர் இடம் பெறாதபடி பார்த்துக் கொள்ளப்பட்டது.  

நீதிமன்றத்திலோ சவார்க்கர் வெளியிட்ட கருத்து அவரது தீரத்தை (!) வெளிப்படுத்தியது. 'கோட்சேயும், ஆப்தேயும் தங்களை பூனாவில் உள்ள இந்து மகாசபை வீரர்கள் என்று அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டதாகக் கூறினார். ஆனால், 1937-ஆம் ஆண்டு முதல் கோட்சேவுக்கும் சவார்க்கருக்கும் இருந்த தொடர்பு வரலாற்றில் பதிவு செய்யப்பட்ட ஒன்று. சவார்க்கரின் மேற்பார்வையில் கோட்சே நடத்திய இந்துராஷ்டிரா இதழும், கோபால் கோட்சேயின் வாக்கு மூலங்களும் தனஞ்செய்கீரின் (சவார்க்கரின் வாழ்க்கை வரலாற்று ஆசிரியர்) நூலுமே சாட்சி.

இந்த வழக்கு விசாரணையிலும் ஒரு கூத்து.  வழக்கில் இருந்த மற்ற அனைவரிடமிருந்தும் தனித்துக் காணப்பட்டவராகவும், சோகமே வடிவான முகத்தைக் காட்டிக் கொண்டிருந்தவராகவும் சவார்க்கர் காணப்பட்டார். தூக்கு மேடை ஏறும் முன் கோட்சேயின் கடைசித் துயரமே, சவர்க்கார்  தன்னைத் தூண்டி விட்டுப் பின் சரிவரக்  கண்டு கொள்ளவில்லை என்பதுதான். இப்படி திட்டமிட்டு  தேசப் பிதாவையே கொன்றவர்கள் பெற்றுள்ள பரிசு நினைவுச்சின்னம், விமான நிலையைப் பெயர், பாராளுமன்றத்தில் படம்.  

எங்கும், எதிலும், எப்போதும் பட்டப் பெயரைத் தவிர வீரத்திற்கும் தியாகத்துக்கும் உண்மையான நாட்டுப் பற்றுக்கும் சவார்க்கருக்கும் நெருக்கம் இருந்ததே இல்லை என்பதே உண்மை . இப்படிப்பட்ட வரைதான் தோளில் தூக்கி வைத்துக் கொண்டாடுகிறார்கள். இவருடைய நாட்டுப் பற்றை,  இவர் விடுத்தப் பிரகடனம் ஒன்று  அடையாளம் காட்டுகிறது; பறைசாற்றுகிறது. நாட்டுப் பிரிவினையைத் தூண்டிய பிரகடனங்களில் இதுவும் ஒன்று. 

1917ல் ஆர்எஸ்எஸின்  சவர்க்கார் விடுத்த பிரகடனம் இதுவாகும். 

“இந்தியா என்பது ஒற்றை தேசமல்ல. ஒன்று இந்து தேசம். இன்னொன்று முஸ்லிம் தேசம். இன்னும் முஸ்லிம்களுக்கு இந்தியாவில் சிறுபான்மையினர் என்ற அளவில் அல்லாமல் எந்தவொரு எதிர்காலமும் இல்லை” .(R.N.AGARWAL THE DIALOGUE BETWEEN HINDUS & MUSLIMS).

இந்த சவர்க்கர் பூனாவில் மறைந்தபோது அவருக்கு அஞ்சலி செலுத்த ஒரு காங்கிரஸ்காரர் கூட வரவில்லை. அன்றைய உள்துறை அமைச்சர் சவான் அரசு மரியாதை தரவேண்டுமென்ற கோரிக்கையை நிராகரித்தார். அந்தமான் சிறையில் சவர்க்கருக்கு சிலை வைக்க வேண்டுமென்ற கோரிக்கையை பண்டித நேரு காலில் போட்டு மிதித்தார். அதற்கு பதில் அந்த சிறையை இடித்து மருத்துவமனை ஆக்கலாம் என்றார். மொரார்ஜி தேசாய் பிரதமரான போது கூட சாவர்க்கரின் நினைவிடத்தைப் பார்வை இட மறுத்தார். இடையில் ஏற்பட்ட பிஜேபி ஆட்சிதான் சந்தடி சாக்கில்  பல வரலாற்றுப் பிழைகளை வாஜ்பாய் தலைமையில் செய்தது. 

இறுதியாக ஒரு கேள்வி, 

சுதந்திர போராட்டத்தின் போது நாட்டுக்கு சவார்க்கர் மாதிரி துரோகம் செய்த ஒரு முஸ்லிமை ஆதாரப்பூர்வமாக காட்டி இவர்களால் நிரூபிக்க முடியுமா? தேசவிடுதலைக்காக தன் சமுதாயத்தின் வருங்காலத்தை மொத்தமாக பணயம் வைத்த முஸ்லிம்கள் மீது குத்தப்பட்டுள்ள முத்திரை, “தேச விரோதிகள்” .” பயங்கரவாதிகள்”, “ தீவிரவாதிகள்” என்பவைதான். நம்முடைய பாட நூல்கள் காந்தியின் பெயரையும் நேருவின் பெயரையும் இவர்களுடன் சேர்த்து, பிரிட்டிஷ் அரசின் அடிவருடிகளையுமே குறிப்பிடுகின்றன. இன்னொரு சிறுபான்மை இனத்தைச் சேர்ந்த பகத் சிங், சுகதேவ் சிங், உத்தம் சிங் ஆகிய சீக்கிய தியாக சீலர்களை குறிப்பிடுகின்றனவா? அப்படியே குறிப்பிட்டாலும் ஒற்றை வரியில் தானே குறிப்பிடப்படுகின்றன?

அவர்கள் குறிப்பிடாததை எல்லாம் நாம் குறிப்பிடுவோம். இன்ஷா அல்லாஹ். 

இந்தியாவின் முதல் சுதந்திரப் போர்வீரரான  கேரள மண்ணின் குஞ்சாலி மரைக்காயரில் இருந்து தொடங்குவோம். 

இன்ஷா அல்லாஹ் தொடரும்... 

இப்ராஹீம் அன்சாரி