வரலாறுகள்! வழக்குகள்! வல்லரசுகள்! வடிக்கப்படும் இரத்தம்! பாலஸ்தீனம்... 55

தொடர் பகுதி - எட்டு
 

புனித ஜெருசலத்தின் சுற்றுவட்டாரப் பகுதிகள் பாக்கி இல்லாமல் சலாஹுதீன் அவர்களால் கைப்பற்றப் பட்டன. சதுரங்க விளையாட்டில் எங்கும் நகர இயலாதபடி ராஜாவுக்கு செக் வைப்பார்களே அப்படி அய்யூபி அவர்களிடம் சிக்கிக் கொண்டது ஜெருசலம். அவ்வளவுதானே தவிர ஜெருசலத்தைக் கைப்பற்றிய மாவீரர் சலாஹுதீன் அய்யூபி அவர்கள் நகருக்குள் நுழையாமல் அதை முற்றுகைதான் இட்டு இருந்தார். அதற்குக் காரணங்கள் இருந்தன. 

நகருக்குள் பரம்பரையாக வாழ்ந்து கொண்டிருந்த ஐந்தாயிரம் முஸ்லிம்களும் சிக்கி இருந்தார்கள். அத்துடன் அறுபதாயிரம் சிலுவைப் போர் வீரர்கள் அங்கு மிச்சம் இருந்தார்கள். அரசரின் குடும்பம் இருந்தது. அத்துடன் பாலியன் ஐபெளின் Balian of Ibelin என்கிற சிலுவைப் போரின் இராணுவ அதிகாரி, சலாஹுதீன் ஒரு எட்டு வைத்து உள்ளே வந்தாலும் ஐந்தாயிரம் முஸ்லிம்களையும் அழித்துவிடுவேனென்றும் புனித பைத்துல் முக்கத்தசை தகர்த்துவிடுவேனென்றும் இத்தனை கிருத்தவர்கள் முற்றுகையிடப்பட்டு சளி பிடித்து இருமிக் கொண்டிருப்பதை உணராமல் விழி உருட்டி உறுமிக் கொண்டிருந்தான். முதலில் இந்த இருமலுக்கும் உறுமலுக்கும் மருந்து கண்ட பிறகே ஜெருசலத்தின் தலைவாசல் படிகளில் தனது தடத்தைப் பதிக்க சலாஹுதீன் அய்யூபி அவர்கள் நினைத்தார்கள். 

அதே நேரம், கிட்டத்தட்ட 90 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு இறைவனின் அன்புக்குரிய ஆலயமான பைத்துல் முக்கதசில் அல்லாஹு அக்பர் என்ற பாங்கொலியை மீண்டும் முழங்கச் செய்ய வேண்டுமென்ற அவசரமும் அய்யூபிக்கு இருந்தது. ஆகவே, தனது ஆலோசனைக் குழுவை அவசரமாகக் கூட்டினார். முடிவுகள் எடுக்கப்பட்டன; அறிவிப்புகள் ஜெருசலத்தின் வீதியெங்கும் விதை தூவின. அந்த அறிவிப்புகளால், மனிதாபிமானமும் மார்க்க அபிமானமும் பெற்ற மனிதர் சலாஹுதீன் அய்யூபி என்பதை உலகம் உணர்ந்து தனது அழியாத சரித்திர ஏடுகளில் அவரது பெயரை பொறித்து வைக்கத் தொடங்கியது.

“புனிதமான ஜெருசலத்தில் வசித்து வரும் பொது மக்களே! இந்தப் புனித பூமியின் கோட்டையை என்னிடம் ஒப்படைத்து விட்டு இங்கிருந்து கிளம்பிச் செல்ல விரும்புவோர் அனைவரும் நாற்பது நாட்களுக்குள் ஆண்கள் பத்து தினாரும் பெண்கள் ஐந்து தினாரும் வயதானவர்கள் மற்றும் குழந்தைகள் ஒரு தினாரும் பிணைத் தொகையாக செலுத்திவிட்டு அமைதியுடன் வெளியேறலாம். எனது வீரர்கள் உங்களை தொந்தரவு செய்ய மாட்டார்கள் குறிப்பாக பெண்கள் மற்றும் வயோதிகரை மரியாதையுடன் நடத்துவார்கள். இங்கிருக்கும் சிலுவைப் போர் வீரர்கள் உட்பட்ட எவரையும் நான் எதிரிகளாகக் கருதவில்ல. இந்த அறிவிப்பை ஏற்று என்னிடம் ஜெருசலத்தை ஒப்படைத்துவிட்டு நீங்கள் வெளியேறலாம். மாறாக, இரத்தம் சிந்தி போரிட்டுத்தான் இந்த ஜெருசலத்தை நான் அடைய வேண்டுமென்று நீங்கள் நினைத்தால் நான் வேறு வழி இல்லாமல் அதைச் செய்ய நேரிடும். ஆனால் இந்தப் புனித பூமியில் இனி ஒரு சொட்டு இரத்தம் கூட சிந்தப்படுவதை நான் மனதார விரும்பவில்லை."

இவ்வாறு சலாஹுதீன் அய்யூபி அறிவித்தார். பத்து தினார் என்பதோ ஐந்து தினார் என்பதோ ஒரு தினார் என்பதோ ஒவ்வொருவரின் உயிரோடு ஒப்பிடும்போது ஒரு பெரிய தொகையல்ல. ஆனால், இந்தக் குறைந்த தொகையை ஏன் அறிவித்தார் என்றால் அதைக் கூட கட்ட அருகதை இல்லாத மக்களாக அன்றைய ஜெருசலத்தில் வாழ்ந்த மக்களின் பொருளாதார நிலை இருந்தது; அப்படித்தான் அவர்களை வைத்திருந்தது அதுவரை ஆண்ட கிருத்துவர்களின் அரசு. 

ஜெருசலத்தின் மக்கள் , சலாஹுதீன் அய்யூபி அவர்களின் சரணடைந்து உயிர் பிழைத்து வெளியேறுவதற்கான சலுகைத் திட்டங்களை மனதளவில் வரவேற்றார்கள். ஆனால் பாதிரியார்மார்களிடமும் சிலுவைப் போர் வீரர்களிடமும் கொழுப்பு இன்னமும் கொண்டாட்டம் போட்டுக் கொண்டுதான் இருந்தது. மக்கள் மீண்டும் ஒரு யுத்தம் வந்தால் மரணிப்பது நிச்சயம் என்று பயந்தார்கள். சலாஹுத்தீன் அய்யூபி அவர்களின் வாள், தங்களின் வாழ் நாளை எண்ணி இறுதியாக்கி விடுமென்று உறுதியாக நம்பினார்கள். இவ்வளவு இரக்கமுள்ள மனிதரின் சலுகைகளை பயன்படுத்திக் கொண்டு பிழைத்துப் போய்விட வேண்டுமென்றே விரும்பினார்கள். 

“சிரம் அறுத்தல் வேந்தருக்கு பொழுது போக்கும் இனிய கலை ; ஆனால் நமக்கோ அதெல்லாம் உயிரின் வாதை” என்ற பாரதிதாசனின் வரிகளுக்கொப்ப ஆளும் வர்க்கம் அடித்துக் கொள்ளும். ஆனால் அவதிக்குள்ளாவது பொதுமக்கள்தானே என்ற எண்ணம் பரவலாக ஊடுருவி இருந்தது. போரிட்டுக் கைப்பற்றப்பட்ட நாடுகளில் பொது மக்களைக் கொத்துக் கொத்தாக கொன்று குவிக்கும் அரசர்களையே கண்டு பழக்கப்பட்ட உலகமும் , ஜெருசலத்தின் மக்களும் சலாஹுதீன் அய்யூபியின் கருணையான உள்ளத்தைக் கண்டு உள்ளுக்குள் வியந்தது.

இந்த நிகழ்வை தனது Glimpses of World History என்ற நூலில் குறிப்பிடுகிற பண்டித ஜவஹர்லால் நேரு இவ்விதம் வியந்து விவரிக்கிறார். 

“Saladin, was a great fighter and famous for his chivalry. Even the Crusaders who fought Saladin came to appreciate this chivalry of his. “ என்று சொல்லும் பண்டித நேரு ஒரு நிகழ்வை பாராட்டிக் குறிப்பிடுகிறார். 

“There is a story that once Richard was very ill and was suffering from the heat. Saladin, hearing of this, arranged to send him fresh snow and ice from the mountains. Ice could not be made artificially then by freezing water, as we do now . So natural snow and ice from the mountains had to be taken by swift messengers. “என்பன நேருஜியின் வரிகள். “இன்னா செய்தார்க்கும் இனியவையே செய்யாக்கால் என்ன பயத்ததோ சால்பு ?” என்ற வள்ளுவரின் வாக்குக்கு வடிவமாக விளங்கினார் சலாஹுதீன் அய்யூபி என்பது இதனால் விளங்குகிறது. 

இவ்வளவு கருணை இருந்தும் சலாஹுதீன் என்கிற கற்பூர வாசனையை நுகரத் தெரியாதவர்கள் தான் ஜெருசலத்தின் நிர்வாகத்தில் இருந்தனர். சலாஹுதீனையும் அவரது அறிக்கையையும் அவர்கள் அலட்சியம் செய்தார்கள். எவ்வளவு காலம் இந்த இஸ்லாமியப்படை கோட்டைவாசலில் கொட்டகை போட்டுக் கொண்டு உட்கார்ந்திருக்க முடியுமென்று நினைத்தார்கள். ஜெருசலத்தின் உள்ளே தேவையான உணவுப் பொருட்கள் இருக்கின்றன; ஐரோப்பியப்படைகளுடைய உதவிகளும் கிடைக்கும்; மருத்துவ வசதிகள் இருக்கின்றன; மருண்டு ஓடிவிடுவார் சலாஹுதீன் என்று மனக் கோட்டை கட்டினார்கள் கிருத்தவ ஆட்சியாளர்கள். 

அவர்களது மனக் கோட்டை மண் கோட்டையாகப் போகப் போவதை அறியாமலேயே காத்திருந்து காத்திருந்து காலங்கள்தான் போனது. ஆனால் சலாஹுதீன் என்ற கப்பல் தனது நங்கூரத்தைக் கிளப்பிக் கொண்டு போவதாகத் தெரியவில்லை. கிருத்தவ நிர்வாகமும் கோட்டைக்குள் அடைபட்டுக் கிடந்த சிலுவைப் போர் வீரர்களும் பொதுமக்களும் சலிப்படைந்தனர். அவர்களின் பிடிவாதத்தின் பாதரசத்தின் உச்சமானி, சலாஹுதீன் அவர்களிடம் சரணடைவதைத் தவிர வேறு வழி இல்லை என்ற நிலையில் வந்து நின்றது. பசி வந்திட, அவர்களுக்குப் பத்தும் பறந்து போய்விட்டு இருந்தது. தப்புக் கணக்குப் போட்டுவிட்ட தம்புசாமியின் நிலையில் தவித்தனர். இப்போது என்ன வழி? 

சலாஹுதீன் அவர்களின் அறிவிப்புகளை ஏற்று பணயத் தொகைகளைக் கட்டிவிட்டு மூட்டை முடிச்சுகளையும் கட்டிக் கொண்டு ஆயுதங்களையும் அங்கேயே போட்டுவிட்டு ஜெருசலத்தை விட்டு வெளியேறுவதுதான் இவ்வளவு நாட்கள் முற்றுகைக்குப் பின்னரும் கிருத்துவப் படைகளுக்கும் நிர்வாகத்துக்கும் எதிரே இருந்த ஒரே வழி. சமாதானத்துக்கான தூது அனுப்ப வேண்டியதுதான் அடுத்து அவர்கள் செய்ய வேண்டியது. அதைத்தான் செய்தார்கள். சலாஹுதீன் நினைத்தத்தை முடிப்பவரல்லவா அதனால் அவர் நினைத்து எதிர்பார்த்த சமாதானத்தை புன்முறுவலுடன் ஏற்றுக் கொண்டு வெள்ளைக் கொடி காட்டி வந்தவர்களுக்குப் பச்சைக் கொடி காட்டினார்.

அவர் காட்டிய பச்சைக் கொடியில் பல இரத்தினங்களும் பதிக்கப்பட்டு மின்னலடித்தன. அன்று முதல் பாலஸ்தீனம் இஸ்லாமியப் பேரரசின் அங்கம் என்று அறிவித்தார். ஜெருசலம் வெற்றி கொள்ளப்பட்டது என்றும் அறிவித்தார். நேரடியாக பைத்துல் முக்கத்தஸ் சென்று அங்கு காணிக்கை தொழுகையை நிறைவேற்றினார். அதன்பின் அல்லாஹு அக்பர் என்று பாங்கொலித்து விட்டு ஜமாத்துடன் தொழுதார். 90 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு அல்லாஹ் மற்றும் அவனது ரஸூலின் பெயர் ஜெருசலத்தின் கோட்டைச் சுவர்களில் எதிரொலித்தது.

அத்துடன், சமாதானத்தை நாடிவந்த கிருத்தவர்களுக்கு இன்னும் சில சலுகைகளையும் அறிவித்தார். அதன்படி அன்று முதல் ஜெருசலத்தில் தங்கி இருந்த பொது மக்கள் அவர்கள் கிருத்துவரானாலும் யூதரானாலும் ஜெருசலத்தை விட்டு வெளியேற வேண்டிய கட்டாயம் இல்லை; ஐரோப்பாவின் பல பகுதிகளில் இருந்து ஜெருசலத்திற்கு வந்து குடியமர்ந்த அனைவரும் கூட இனி இஸ்லாமிய ஆட்சிக்குக் கட்டுப்பட்ட பாலஸ்தீனத்தின் பாகுபாடற்ற குடிமக்கள் என்கிற அந்தஸ்தைப் பெறுவார்கள் என்று அறிவித்தார். 

ஆனால் வாளேந்தி இஸ்லாத்துக்கு எதிராக போரிட்ட சிலுவைப் போர் வீரர்களின் வாசனையோ அடையாளமோ அங்கு இருக்கக் கூடாது; அவர்கள் அனைவர் மட்டும் பிணைத் தொகையைக் கட்டிவிட்டு நாற்பது நாட்களுக்குள் குடும்பத்தினருடன் வெளியேறியே ஆகவேண்டும் என்று மீண்டும் அறிவித்தார். பிணைத் தொகையைக் கட்ட இயலாதவர்கள் சுல்தானின் அடிமையாக இருக்கவேண்டுமென்ற உத்தரவும் பிறப்பிக்கப்பட்டது. 

இதனால் நாம் அறிவது என்னவென்றால் சலாஹுதீன் அவர்கள் ஆட்சியின் தலைவர் என்ற முறையில் அனைவருக்கும் ஒரே அளவு கோலை எடுக்கவில்லை. “ உதவி வரைத்தன்று உதவி உதவி செய்பட்டார் சால்பின் வரைத்து” என்கிற வள்ளுவரின் வரிகளை சலாஹுதீன் படித்திருப்பார் என்று தோன்றவில்லை. ஆனால் அது அவரது பிறவியின் இயல்பாகவும் அவர் பின்பற்றிய இஸ்லாத்தின் கோட்பாடாகவும் இருந்ததுதான் அவர் இவ்வளவு இரக்கமுள்ளவராக இருந்ததற்குக் காரணம். இன்று போர் என்ற பெயரில் அப்பாவிகளையும் குழந்தைகளையும் பொதுமக்களையும் கொல்லும் முறையில் குண்டுவீசி அழிக்கும் பாவிகள் சலாஹுதீன் அவர்களின் வாழ்க்கை பக்கங்களைப் படித்துப் பார்க்க வேண்டும். சலாஹுதீன் நினைத்திருந்தால் அவர்கள் அத்தனை பேரையும் பிற்காலத்தில் ஹிட்லர் நடத்திய இனப்படுகொலைக்கு ஒத்திகை நடத்திக் கொன்று குவித்திருக்க முடியும். ஆனால் பெருமானார் ( ஸல்) அவர்களின் வழிகளைப் பின்பற்றிய சலாஹுதீன் அவர்களால் இதைசெய்திருக்கவே இயலாது.

மாறாக, அகதிகளாக வெளியேற வேண்டிய அவர்கள் மீது இன்னும் இரக்கம் காட்டினார். வரலாற்று ஆசிரியர்களில் பலர் சலாஹுதீன் அவர்களின் இந்தச் செயலை மூக்கின் மேல் விரலைவைத்துப் பாராட்டுகிறார்கள். சிலர் இந்த ஆளுக்கு ஏன் இந்த வேண்டாத வேலை என்று கண்டிக்கவும் செய்கிறார்கள். அவை யாவை?

முதலாவதாக ஜெருசலத்தை விட்டு வெளியேறியே தீரவேண்டுமென்று உத்தரவிடப்பட்ட- போரின்போது பல கொடுமைகளை இழைத்த சிலுவைப் போர் வீரர்கள் மீது அவர் செலுத்திய கருணை. பிணைத்தொகையை கட்டி விட்டு வெளியேறவேண்டும் அல்லது அடிமையாக வேண்டுமென்று சுல்தான் சலாஹுதீன் அவர்கள் பிறப்பித்த உத்தரவு அப்படியே இருந்தாலும், சலாஹுதீன் அவர்களோ அவர்களைப் பற்றி இரக்க சிந்தனையுடன் சிந்திக்கத் தொடங்கி இருந்தார். கட்டுவதற்குப் பணம் இல்லாதவர்கள் என்ன செய்வார்கள் என்றும் யோசித்தார். ஆயிரமானாலும் சிலுவைப் போர் வீரர்களும் தான் வெற்றி கொண்ட நாட்டின் பிரஜைகளே என்ற உச்சகட்ட இரக்க சிந்தனை அவருக்குள் ஏற்பட்டது.

மொத்தம் அறுபதாயிரம் வீர்கள் அங்கு குவிந்து இருந்தார்கள் அவர்களுள் பிணைத்தொகை கட்டுவதற்குப் பணம் இல்லாத நிலையில் பத்தாயிரம் வீரர்கள் இருந்ததைக் கண்ட சலாஹுதீன் அவர்கள், அந்தப் பாவிகளின் தலைமகன்களுக்குரிய பிணைத்தொகையை தனது சொந்தப்பணத்திலிருந்து தானே கட்டினார். மேலும் ஏழாயிரம் வீரர்களுக்காக பிணைத் தொகையை தனது சகோதரரை கட்டும்படிப் பணித்தார். இன்னும் சிலருக்கு சலாஹுதீன் அவர்களுடைய அரசியல் ஆலோசகர்கள் பிணைத்தொகையைக்கட்டி காட்டுச் சனியன்களை நாட்டைவிட்டு வெளியேற்றினர். இதுபோல் அதிசயம் உலக சரித்திரத்தில் நடந்ததா என்று சல்லடைவைத்து சலித்தாலும் காணக் கிடைக்குமா என்பது சந்தேகம்தான்.

சலாஹுதீன் அவர்களுடைய இந்த மனிதாபிமான நடவடிக்கையை நிதியை நிர்வாகம் செய்துகொண்டிருந்த அவரது அமைச்சர்கள் எதிர்த்து ஆலோசனை கூறினாலும் , சிலுவைப் போர் வீரர்களும் மனிதர்கள்தானே என்று தனது அமைச்சர்களின் வாயை அடைத்தார் சலாஹுதீன். தனது அமைச்சர்களின் எதிர்ப்பு, எவ்வளவு மதிப்பு வாய்ந்தது என்பதை பின்னாளில்தான் தெரிந்து கொண்டார். நஞ்சைக் கக்கும் நாகப்பாம்புக்கு பால்வார்த்த தவறுக்கு சலாஹுதீன் அவர்கள் கொடுத்த விலை கொஞ்சமல்ல. 

கடந்த அத்தியாயத்தில் நாம் கண்ட பழரசம் பருகிய ஜெருசலத்தின் அரசர் Lusingan King Consort – ஐ, அவர் மனைவி சிபில்லா வுடன் சேர்த்துவைத்து அவர்களின் பொருட்களுடன் பத்திரமாக சொந்த ஊருக்கு அனுப்பி வைத்தார். மேலும் Queen Tamar of Georgia வுடைய வேண்டுகோளை ஏற்று அவர் அனுப்பிய பரிசுப் பொருள்களையும் ஏற்றுக் கொண்டு போரின்போது அவர்களிடமிருந்து கைப்பற்றப்பட்ட அனைத்துப் பொருள்களையும் பத்திரமாக வண்டியில் ஏற்றி அனுப்பி வைத்தார். இவற்றை சலாஹுதீன் அவர்களுடைய வாழ்க்கை வரலாற்றை எழுதிய Baha ad- din Ibn Saddad அவர்கள் குறிப்பிடுகிறார். 

சிலுவைப் போர் வீரர்களுக்கு பிணைத்தொகையைத் தானே கட்டி அவர்களை பத்திரமாக வெளியேறிய பின்னர் வானத்தில் போன சனியனை ஏணிவைத்து இறக்கியும் இரக்கம் காட்டினார். அஷ்கிலான் Ashkelon என்ற பகுதியில் குடியேறி இருந்த யூதர்களை வாருங்களேன் வந்து ஜெருசலத்தில் குடியேறுங்களேன் என்று வெற்றிலை பாக்கு வைத்து அழைத்து அவர்களையும் ஜெருசலத்தில் குடியேற்றினார். பின்னாளில், வாருங்கள் என்று வரவேற்கப்பட்ட அவர்கள் சலாஹுதீன் அவர்களின் காலை வாரி விடப்போவது தெரியாமல் இவற்றை செய்தார். இன்றைய பாலஸ்தீனப்பிரச்சனைக்கு இப்படி ஒரு வகையில் சலாஹுதீன் அவர்களின் இரக்க சுபாவம் இரை போட்டது. அது மட்டுமா? 

சிலுவைப் போர்கள் நடந்த அனைத்துப் பகுதிகளில் இருந்தும் தோற்று ஓடிப் போன சிலுவைப் போர் வீரர்களை ஏற்றுக் கொள்ள எந்த கிருத்தவ நாடுகளும் தயாராக இருக்கவில்லை. ‘கையில் காசு இல்லாதவன் வந்தால் கதவை சாத்தடி’ என்ற கொள்கைப்படி அகதிகளாக வந்த சிலுவைப்போர்வீரர்களுக்கு கோட்டைக் கதவுகள் சத்தத்துடன் சாத்தப்பட்டன. பல நாடுகளும் அவர்களை விரட்டியடித்தன. சாலைப் பணியாளர்கள் போல் தலையில் சொந்த சுமைகளுடன் அவர்கள் நாடு விட்டு நாடு நாடோடிகளாக அலைந்தனர். எகிப்துக்கும் சிரியாவுக்கும் திரிபோலிக்கும் சிலுவைப்போர்வீரர்கள் ஓடினார்கள் ; உறைவிடம் தேடினார்கள். இன்னும் ஓடினார்கள் ஓடினார்கள் வாழ்க்கையின் ஓரத்துக்கே ஓடினார்கள். வறுமையின் கோரத் தாண்டவத்தால் சிலுவைப் போர் வீரர் ஒருவரின் மனைவி நல்ல தங்காளாக மாறி பசியால் துடித்த தனது குழந்தையை கடலில் வீசி எறிந்த பரிதாபமும் நிகழ்ந்தது என்ற சம்பவம் எல்லா வரலாற்று நூல்களிலும் காணக் கிடைக்கிறது. 

தன்னால் வெற்றி கொள்ளப்பட்டு நாட்டை விட்டு வெளியேற்றப்பட்ட சிலுவைப் போர் வீரர்கள் கிருத்துவ நாடுகளால் அரவணைக்கபடாமல் அவதியுறும் செய்தி கருணையின் மன்னன் - காருண்யதாசன் சலாஹுதீன் அவர்களை சென்றடைகிறது. உடனே அவரது இதயத்தின் இரக்க வால்வு திறந்து கொள்கிறது. அந்த இரக்கமான நெஞ்சில் சுரந்த சுரப்பிகள் சிலுவைப் போர் வீரகளை அரவணைக்கத் தூண்டியது. அந்த இரக்கத்தின் காரணமாக நாடோடிகளாகத் திரிந்த அந்த வீரகளை தங்கள் குடும்பத்துடன் சலாஹுதீன் அவர்களின் ஆளுகைக்கு உட்பட்ட இன்றைய தெற்கு லெபனானின் கடற்கரை நகரான * TYRE என்ற நகரில் குடியமர்ந்து கொள்ள அனுமதியளித்தார். இந்த நகரை பைபிள் தீரு என்று குறிப்பிடும். மூட்டை முடிச்சுகளுடன் வந்த அகதிகளுக்கு அடைக்கலம் தந்ததுடன் அவர்களின் வயதான பெற்றோர்கள் பயணிக்கக் கழுதைகளையும் தந்து உதவினார் சலாஹுதீன் அவர்கள். அண்ணன் ஆணையிட்டுவிட்டான் என்று திண்ணையைப் பிடிக்க TYRE நகர் நோக்கித் திரண்டது கிறித்தவக் கூட்டம். 

அழகிய அந்த நகரில் இடம் கிடைத்ததும் நன்றி மறந்த சிலுவைப்போர் வீரர்கள் மடத்தைப் பிடுங்க ஆலோசனை செய்தனர். படுக்கப் பாய் கொடுத்ததும் கிடைக்கு இரண்டு ஆடு வேண்டுமென்று கேட்ட கதையாக உலகெங்கும் இருந்த கிருத்தவர்களை ஒன்று திரட்டும் பணிகளில் ஈடுபட்டார்கள். இதன் விளைவாக சலாஹுதீன் அவர்களின் கருணைக்கு அவர்கள் தந்த பரிசுதான் அவருக்கு எதிராக மூன்றாவது சிலுவைப் போர். 

இன்ஷா அல்லாஹ் தொடர்ந்து பார்க்கலாம். 

• TYRE என்கிற இந்த நகருக்கு 1983 ஆம் வருடம் ஒரு தியாகத் நாளான ஹஜ் பெருநாளன்று நான் செல்லுகிற ஒரு வாய்ப்புக் கிடைத்தது. அழகான கடற்கரைப் பட்டினமான இந்த ஊரைப் பற்றியும் லெபனானில் 1979 – 1984 வரை அதன் தலைநகர் பெய்ரூட்டில் நாங்கள் வாழ்ந்த வாழ்க்கை பற்றியும் நினைத்தால் அது ஒரு திகிலான அனுபவங்களின் தொகுப்பாகும். இன்ஷா அல்லாஹ் இன்னொரு சந்தர்ப்பத்தில் அந்த அனுபவங்களைப் பகிர்வேன். 

இபுராஹீம் அன்சாரி