இலவசம் விலை போனதே ! [அனுபவங்களின் விலாசம்] - குறுந்தொடர் - 1 18

கு.தொ : 1

இந்தக் கட்டுரையின் கதைக் களம் மலேசியா என்பதை மனதில் இருத்திக் கொள்ளுங்கள்.  பெரும்பாலும் நோன்பு காலங்களிலும் நோன்பு நெருக்கக் காலங்களிலும் இந்தியாவிலிருந்து பள்ளிகளில் தொழுகை வைக்கும் இமாம்கள் என்றும் மோதீன்கள் என்றும் லபைமார்கள் என்றும் நிறைய பேர் வசூலுக்கு வருவது வழக்கம்.  இவர்களை அழைத்து வரவும் தங்குவதற்கு இட வசதி ஏற்பாடு செய்து தரவும் சிலர் இங்கு, மலேசியாவில் ஒரு டூரிஸ்ட் கைட் போலவே செயல்பட்டு வருகிறார்கள்.

இந்த கைடு ஆசாமிகளுக்கு மலேசியாவில் உள்ள கடை வைத்து வியாபரம் நடத்தும் ஒவ்வொரு கடையைப் பற்றிய முழு பொருளாதார நிலையும் முதலாளிகளின் பையோ டேட்டாவும் அத்துபடி.  ஒவ்வொரு கடைக்காரரும் எவ்வளவு கொடுப்பார் எதைச் சொன்னால் அவர் மனம் ‘இறங்கும்’ என்றும் இவர்களுக்கு மனப்பாடம்.  ஒவ்வொரு வசூலிலும் 20% முதல் 25% வரை கமிஷன்.  தங்குமிடம், போக்குவரத்துச் செலவு எல்லாம் வசூலுக்கு வருபவர்தான் கட்ட வேண்டும்.  வியாபர ஸ்தலத்தின் பெயர் பலகையைப் பார்த்தும் சிலர் கணிப்பதுண்டு.  உதாரணமாக, 786 என்று எழுதி பிறையும் நட்சத்திரமும் போட்டு syrikat Abdul Karim & Anak Anak, அதாவது ஆங்கிலத்தில் Abdul Karim & Sons  என்று இருந்தால் ஓரளவு வளமான ‘கை’ என்று கணிப்பார்கள்.  அல்லது syrikat Abdul karim Sdn Bhd (Sdn Bhd என்றால் private limited) இது ரொம்ப வளமான “கை” என்று கணிப்பார்கள். 

Syrikat என்ற மலாய் சொல்லுக்கு Company என்று பொருள்.  தனியாருடையதாக இருந்தால் Kedai Buku Abdul Kadir என்று போர்டு தொங்கும்.  இது பங்குதாரர்கள் தொந்தரவு இல்லாத கடை.  முதலாளியே மனம் வைத்தபடி எதையும் செய்யலாம்.  எவனுக்கும் பதில் சொல்ல வேண்டிய கட்டாயமில்லை.  வெறும் பேக்கை போக்கைகளை பங்காளிகளாக சேர்த்துக்கொண்டு புத்திசாலிகள் ஓடியாடி சம்பாதித்து வருஷ கடைசியில் கணக்கு பார்க்கும்போது வருஷம் 364 நாட்களும் தூக்கமோ தூக்கமென்று தூங்கிவிட்டு அந்த ஒரு நாள் மட்டும் “இது ஏன் இந்த செலவு கூடி இருக்கிறது? அது என்ன அந்த செலவு அப்படி இருக்கிறது? “ என்று கேள்விமட்டும் கேட்கும் ஸ்லீப்பிங் பார்ட்னர் தொல்லையும் லொள்ளும் இருக்காது.

“மூனு மாதத்திற்கு முன் கடைக்கு வந்தேன். அந்த கட்டை பய என்னை கண்டும் காணாமே வேலையைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்” என்றும், “என் மருமகன் இங்கு வந்தபோது யாரும் தே (டீ) வாங்கிக் கொடுக்கலையாம். இப்படியெல்லாமா தொழிலை நிர்வாகம் செய்வது?’ என்ற முனகலும் பங்காளி தொழிலில் உண்டு.  அந்த காவியம் எழுத வேண்டுமென்றால் கம்பனைத்தான் எழுப்பிவர வேண்டும். அவன் “கம்பெனியாணம்” என்று தலைப்புப் போட்டு எழுதுவான். 

இப்போது பிரச்னைக்கு வருவோம்.  இங்கே நான் பெறிய முதலாளி! பெறிய முதலாளி என்று பெரிய ‘றி’ போட்டு எழுதினேன்.  தமிழ் வழக்குப்படி இது தப்பு.  சிறிய ‘ரி’ போட்டுத்தான் பெரிய முதலாளி என்று எழுத வேண்டும். சின்ன ‘ரி’ போட்டால் பெரிய முதலாளிக்குக் கோபம் வரும்.  “என்னிடம் கை நீட்டி சம்பளம் வாங்குறவன் என்னை சின்ன ‘ரி’ போட்டு கவலப்படுத்தி விட்டான்” என்று கோபித்துக் கொள்வார்.  அதனால்தான் பெரிய ‘றி’ போட்டு எழுதினேன்.  எழுத்துப் பிழை கண்டு பிடிக்க வேண்டாம். 

இனி இப்பொழுது பேசுபொருளுக்கு வருவோம்.

ஒரு நாள் பகல் 2 ½ மணி இருக்கும்.  28 வயது மதிக்கத்தக்க ஒருவரும் அவரோடு மெல்லிய தேகமும் சாதாரண உடையும் உடுத்தி வறுமையில் வாடும் தோற்றத்துடன் சுமார் 45 வயது மதிக்கத்தக்க ஒருவரும் கடைக்குள் நுழைந்தனர்.

“அஸ்ஸலாமு அலைக்கும்” என்று இருவரும் ஒரே குரலில் சலாம் சொன்னார்கள்.  நானும் பதில் சலாம் சொல்லி நாற்காலியில் உட்காரச் சொன்னேன். உடனடியாக கையில் கொண்டு வந்த ஃபோட்டோ ஆல்பத்தை எடுத்து “இதைப் பாருங்கள்” என்றார். பார்த்தேன்.  குழந்தையும் குட்டியுமாக பெண்களும் ஆண்களும் நின்றுகொண்டிருந்தார்கள்.  மற்ற ஃபோட்டோக்களில் சின்ன சின்ன குடிசை வீடுகள் அருகே குப்பை, கூளம், கோழி, நாய், சாக்கடை, உடைந்து போன பானை சட்டிகள்.  கலர் ஃபோட்டோக்கள்.  ஒரு பழைய கீத்துக் கொட்டகை அதன் முன் ஒரு பழைய பச்சை மை போர்டு அந்த கிராமத்தின் பெயரை வெள்ளை மையால் எழுதி “தொழுகிற பள்ளி” என்று போர்டு தொங்கியது.  இப்படி பல ஃபோட்டோக்கள். ஏழ்மையின் அவல நிலையை அந்த வண்ணப்படங்கள் தெளிவாக்கின.  நல்ல கேமராக் கலையில் கைதேர்ந்த படப்பிடிப்பாளன் எடுத்த ஃபோட்டோவாக இருந்தது.   பார்த்துவிட்டு திருப்பி அவரிடம் கொடுத்தேன்.  இந்த பீடிகை எதற்கு என்று தெரிந்து கொண்டேன்.

“நாங்கள் பாண்டிச்சேரி அருகிலுள்ள, ஒரு கிராமத்தின் பெயரைச் சொல்லி, அங்கிருந்து வருவதாக” சொன்னார்.  நான் கேட்டுக் கொண்டு சும்மா இருந்தேன்.  “இது ஒரு ஏழைகள் நிறைந்த கிராமம்.  சுமார் 100-150 இஸ்லாமிய குடும்பங்கள் இங்கே இருக்கிறது.  அதோடு 40-50 இந்துக் குடும்பங்களும் அங்கே ஒற்றுமையாக பலகாலம் வசித்து வருகிறார்கள்.  சென்ற மூன்று மாதங்களுக்கு முன்பாக மதம் மாறிய அந்த இந்துக் குடும்பங்கள் எல்லோருக்கும் கலிமா சொல்லி அவர்கள் விருப்பப்படி இஸ்லாத்திற்கு கொண்டு வந்து விட்டோம்.  ஆண்களுக்கு ஹத்தனாவும் செய்து விட்டோம்.” என்றார்.

அவர்களுக்கு வீட்டு வசதி செய்து கொடுக்கவும் நல்ல உடைகள் கொடுக்கவும் கீத்து கொட்டகையாக இருக்கும் பள்ளிகளை கட்டிடமாகக் கட்டித்தரும்படி பலமுறை பாண்டிச்சேரி முதல்வர் ஃபாரூக் மரைக்காரிடம் கேட்டும் அவர் அது சம்பந்தமாக எந்த நடவடிக்கையும் எடுக்கவில்லை.. அவர் கோயில் திருவிழாக்களில் தேர் இழுக்கிறார்” என்றார்.

அவர் சொன்ன செய்திகள், காட்டிய படம் எல்லாம் பொய். ஒவ்வொரு நோன்பு மாதங்களுக்கு முன்பு வந்து பின்பு வருபவர்களை ஒவ்வொரு இடமாக்க் கூட்டிப்போய் ஏதாவது கதை சொல்லி வசூல் செய்து வசூலில் பெரும் பகுதியை இந்த இளைஞர் விழுங்கி விடுவார் என்று பலர் என்னிடம் சொல்லி இருக்கின்றனர். இவருக்குக் கோலாலம்பூரில் தமிழ் முஸ்லிம்களின் கடை எங்கே இருக்கிறது , எதைச் சொன்னால் எவ்வளவு கொடுப்பார்கள் என்ற கணிப்பில் நிபுணர்.   இவர் பிழைப்பே இதுதான்.

ஒவ்வொரு கடைக்கார முதலாளிகளுடைய பெயர் ஊர் எல்லாம் தெரிந்து வைத்திருப்பார். நன்றாக உழைக்கும் திடகாத்திரமான் உடற்கட்டு.  இருந்தாலும் காசு தேட இந்த வழியைத் தேர்ந்தெடுத்துக்கொண்டார். 

“நீங்கள் பார்த்து நன்றாக செய்யுங்கள். பாண்டிச்சேரி பாரூக் மரைக்காயர் பெயரும் உங்கள் பெயரும் ஒன்றுதானே? அவர் போல் நீங்கள் நடக்காமல் நன்றாகச் செய்யுங்கள். என்றும் அல்லாஹ் உங்களுக்கும் ஊரில் நிறைய தந்திருக்கிறான்! அல்லாஹ் உடைய பரக்கத் உங்களுக்கு இன்னும் நிறைய கிடைக்கும்” என்றார்.

“ஆமீன்!” என்றேன்.

“என்னுடைய பெயர் உங்களுக்கு எப்படித் தெரியும்?” என்று கேட்டேன்.

“உங்கள் ஊருக்கு வந்திருக்கிறேன்!. உங்களுக்கு இரண்டு திருமண மண்டபம் இருப்பதைப் பார்த்தேன். உங்கள் பெயர் அங்கே இந்து முஸ்லீம் எல்லோருக்கும் நன்றாகத் தெரிகிறதே! நல்லபடியாக சொல்கிறார்களே!” என்றும் கொஞ்சம் கூடுதலாக ஐஸ் வைத்தார். 

அவர் வைத்த ஐஸ் என் கொதிப்பைக் கூட்டியது.  ஒன்றும் சொல்லிக் கொள்ளாமல் ஒரு என்வலோப்பில் மலேசிய ரிங்கிட் 50/- வைத்து அவரிடம் கொடுத்தேன்.  அதை வாங்கிய அவர் என் முன்னேயே திறந்து பார்த்தார். முகம் மாறியது. 

“என்ன 50 வெள்ளியைத் தருகிறீர்கள்? நான் இவ்வளவு விபரங்க்ளைச் சொல்லியும் இதைக் கொடுக்கிறீர்களே? இதை வைத்து என்ன செய்ய முடியும்? “ என்றார்.

கேள்வியில் கோபமும் வேகமும் பளிச்சிட்டது.

“கோப்ப்படாதீர்கள். இவ்வளவுதான் நம்மால் முடியும்” என்றேன்.

“ஒரு கிராமத்து மக்களையே அவர்கள் விருப்பப்படி முஸ்லீமாக மாற்றியிருக்கிறோம்.  பாண்டிச்சேரி பாரூக் மரைக்காயர்தான் காஃபிர்களுக்கு சப்போர்ட் செய்கிறார் என்றால் அவர் பெயருடைய நீங்களும் இப்படி செய்கிறீர்களே!” என்று கொஞ்சம் அதிகாரத் தொணியில் கேட்டார்.

“கொஞ்சம் பொறுமையுடன் கேளுங்கள். அந்த ஃபோட்டோக்களை எல்லாம் எடுங்கள்” என்றேன்.

பள்ளிவாசல் கொட்டகைப் பட்த்தை எடுத்துக்காட்டி, “இத் ஏற்கனவே இருந்த முஸ்லீம்கள் தொழுத பள்ளிதானே?” என்றேன்.

“ஆமாம.” என்றார்.

“இப்போது இஸ்லாத்திற்கு வந்தவர்கள் முன்பிருந்தவர்களைவிட மிக்க் குறைவுதானே?” என்று கேட்டேன்.

“ஆமாம்” என்றார்.

“காலகாலமாக முஸ்லீமாக இருந்தவர்களுக்கு ஒரு பள்ளிவாசல் கட்ட எந்த முயற்சியும் எடுக்காமல் புதிதாக இஸ்லாத்திற்கு வந்த முஸ்லீம்களுக்கு பள்ளிவாசல் கைலி புடவை என்று பேசுகிறீர்களே! ஏன்?” என்றேன்.  மெளனமாக இருந்தார்.

“நீங்கள் பாண்டிச்சேரி ஃபாரூக் மரைக்காயர் தேர் இழுக்கிறார் என்கிறீர்களே அவருக்கு ஏன் முஸ்லீம்கள் ஓட்டு போட்டீர்கள்? அவர் வீட்டு முன் ஆர்ப்பாட்டம் செய்ய வேண்டியதுதானே?” என்று சொல்லிவிட்டு,  “நீங்கள் நினைத்து வந்த கல்யாண மண்டப ஃபாரூக் நான் அல்ல. பாண்டிச்சேரி ஃபாரூக்கும் நான் அல்ல! ஆனால் என் பெயரும் ஃபாரூக் தான். இந்த 50 வெள்ளி வேண்டுமா வேண்டாமா?” என்றேன்.

“மூன்று பேரும் ஃபாரூக்தான். ஆனால், குணமும் பணமும் அதைத் தேடும் வழிகளும் வேறுவேறு” என்றேன்.  மீண்டும் முறைத்தார்.

“முறைக்காதே! போலீசுக்கு டெலிஃபோன் போட்டால் நீ வசூல் செய்யும் விஷயம் சொன்னால் உள்ளே தள்ளுவார்கள். நீ டூரிஸ்ட் விசாவில் வந்திருக்கிறாய். உன் பாஸ்போர்ட்டை முடக்குவார்கள். இஸ்லாத்தின் பெயரில் பொய்கள விற்று சுகமாக வாழ நினைக்காதே. உழைத்துப்பிழை! பிழை செய்து பிழைக்காதே! போய் விடு! அதிகம் பேசினால் பிழைப்பு கெட்டு விடும்” என்றேன்.

கொடுத்த காசை எடுக்காமல் போய் விட்டார்.

மிச்சம் என்று வைத்துக் கொண்டேன்.   

(தொடரும்...)

S.முஹம்மது ஃபாருக்