இலவசம் விலை போனதே ! [அனுபவங்களின் விலாசம்] - குறுந்தொடர் - 2 22

அறிவிப்பு : அரேபியர்களுக்கு ஜாஹிலியா என்னும் அறியாமைக் காலத்தைப்போல அநேக இஸ்லாமியர்க்கு அல்லாஹ் மற்றும் ரசூல் (ஸல்) என்று அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட மார்க்கத்தில் பொழப்புக்கு அவுலியாக்களை ஹீரோக்களாக வைத்து காசு பார்த்த கால கட்டம் அது. அற்றை பொழுதுகளில் தர்ஹாக்குச் செல்வது ஒரு மார்க்க கிரியையாகவே கடைபிடிக்கப்பட்டு வந்தது. ஆகவே, என் கீழ்க்காணும் தர்ஹா பயணங்கள் அங்கு நடக்கும் உட்டாலக்கடி விஷயங்களை வெளிச்சம் போடவே அன்றி, ஷிர்க்கை ஊக்குவிக்க அல்ல, இனி அதன் பக்கம் எவரும் நெருங்கக் கூடாது என்று எச்சரிப்பதே இதன் நோக்கம்.

கு.தொ.: 2

ஒவ்வொரு தடவையும் மலேஷியா புறப்படும் போது முத்துப்பேட்டை தர்ஹா, நாகூர் தர்ஹா, கோட்டைப்பட்டணம் தர்ஹா, ஏர்வாடி ஆகிய அவுலியாக்கள் அடங்கிய தளங்களுக்குச் சென்று ஃபாத்திஹா அல்லது மவுலுது ஓதிவிட்டுப் புறப்படும் பழக்கம் இருந்தது.

ஒரு தடவை முத்துப்பேட்டை போனபோது எங்களுக்கு வாடிக்கையான ஒரு லபை வீட்டிற்குச் சென்று அவரை அழைத்து வந்து ஃபாத்திஹா ஒதுவது பழக்கம். எனக்கு ஏழு வயதாக இருக்கும்போது நேர்த்திக்கடனுக்காகத் தங்கி இருந்ததால் ஏகப்பட்ட பழக்கம். எனக்கு இப்போது வயது 75 முடிஞ்சு 76 நடக்கிறது. அந்த உறவு தொடர்கிறது. நோன்புக்கு நோன்பு புதுப்பிக்கப்படுகிறது; இன்ஷா அல்லாஹ் அது தொடரும். இப்போது அந்த லபையின் பேரன் வருகிறார். அன்று நான் நேர்த்திக்கடனுக்குத் தங்கி இருந்தபோது இந்தப் பையனின் தாயார் வயதுக்கு வராத சிறு பிள்ளை! அந்த மூத்த லபை காலமானபின் அவர் வாரிசு அவர் மகன் தொடர்ந்தார் நல்லவர், பாசமும் உள்ளவர். ஒரு முறை மலேசியாவுக்குக்கூட வந்தார். 

நிற்க, ஒருமுறை அங்கு சென்றபோது மண்ணில் கட்டிய குச்சுகளில் நேர்த்திக்கடன் 40 நாள் 60 நாள் அல்லது அவுலியாக்கள் தங்குபவர்களின் பிணிகளையெல்லாம் நீக்கி ‘உத்தரவு’ கொடுக்கும்வரை தங்கி இருப்பார்கள். நானும் என் தாயாரும் அங்கே 2 மாதங்களுக்கு மேல் தங்கி இருந்தோம். இந்த இடத்தில் ஒரு உண்மையை நான் சொல்லித்தானாக வேண்டும். மனசாட்சிக்கு மாறு செய்வதில் எனக்கு விருப்பமில்லை. எந்த மருந்து தின்றும் பல டாக்டரிடம் காட்டியும் குணமடையாமல் கை விடப்பட்ட கேஸாக நான் இருந்தபோது பலர் முத்துப்பேட்டை அக்கரைப்ப்பள்ளி போங்கள் குணமாகும் என்றார்கள். அதன்படி அங்கே என்னைத் தூக்கிப் போனார்கள். நடக்கக்கூட முடியா நிலை மட்டுமல்ல. எழுந்து நிற்கக்கூட முடியாத நிலையில் இருந்தேன். யாருக்கும் நான் பிழைப்பேன் என்ற நம்பிக்கை இல்லை. அனால், நான் பிழைப்பேன் என்ற நம்பிக்கை எனக்கு இருந்தது!

அங்கே போனதும் கொஞ்சம் கொஞ்சம் கம்பை ஊன்றி நடந்தேன். மருந்து ஏதும் நான் சாப்பிடவில்லை. போகப்போக உடல் தேறியது. வியாதியின் உக்கிரம் கொஞ்சம் கொஞ்சம் குறைந்தது. நடக்கக்கூட முடியாத நான் ‘கிளித்தட்டு விளையாடும்’ அளவுக்குத் தெம்பு பெற்றேன். அந்த miracle என்ன என்று சொல்ல எனக்குத் தெரியாது. கடைசியாக பல மாதங்கள் கடந்து பூரண சுகத்துடன் ஊர் வந்த அடுத்த நாளே ஃபுட்பால் விளையாடப் போனேன். பார்த்த ஜனமெல்லாம் மூக்கின்மேல் விரல் வைத்தது. 

ஒருமுறை முத்துப்பேட்டை தர்ஹா சென்றபோது நேர்த்திக்கடனுக்குத் தங்கி இருப்போர்களின் குச்சுகள் இடித்து 9 ரூம்கள் எடுக்க அஸ்திவாரம் போட்டு சுவரும் இடுப்பளவு எழுப்பி இருந்தது. என்னை அங்கே அழைத்துப்போய் என்னிடம் காட்டினார். அதன் புளு பிரிண்ட்டையும் கான்பித்தார். மொத்த எஸ்டிமேட் எழு லட்ச ரூபாய் என்றார். அதற்கு மேலும் ஒன்பதுக்கும் நெருங்கும் என்றார். உங்களில் ஒருவர் பத்து மூடை சிமெண்ட் கொடுங்கள் என்றார். அப்பொழுது சிமெண்ட் மூடை ரூ 70-75 ஆக இருந்தது. நீங்களும் உங்கள் ஹக்கில் நல்லபடியாக செய்யுங்கள் என்றார். மலேசியா போய் ரெண்டொரு மாதங்களுக்குப்பின் ஊருக்கு கடிதம் எழுதுகிறேன் தருவார்கள் என்றேன். பின்பு தர்ஹாவுக்குப் போய் ஃபாத்திஹா ஓதிவிட்டு அவருக்குக் கொடுக்க வேண்டியதை கொடுத்தேன். தர்ஹா வாசலில் நின்ற ஒரு வாலிபர், “ விளக்குக்கு எண்ணெய் போட பணம் கொடுங்கள்” என்றார். பக்கத்துக் கடையில் ஒரு பாட்டில் எண்ணெய் வாங்கிக் கொடுத்துவிட்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தேன். 

“எண்ணெய் போட பணம் கொடுங்கள்” என்றார்.

“ இப்பத்தான் எண்ணெய் வாங்கி கொடுத்து விட்டேனே” என்றேன். மீண்டும், 

“எண்ணெய் போட பணம் கொடுக்கனும்” என்றார். 

“எண்ணெய்தான் வாங்கிக் கொடுத்துவிட்டேனே” என்றேன். 

“என்ன, நீங்கள் ஒன்னுமே புரியாமல் பேசுகிறீர்கள்? சொல்றது விளங்குதா இல்லையா?” என்று கொஞ்சம் அதட்டலுடன் கேட்டார். ஃபாத்திஹா ஓதிய என் வாடிக்கை லபை, 

“ அவர் சொல்வது உங்களூக்குப் புரிய வில்லை. நீங்கள் வாங்கிக்கொடுத்த எண்ணெயை விளக்கில் போட ஒருவர் இருக்கிறார். அது அவருக்கு ஒதுக்கப்பட்டது. அந்த எண்ணெயை ஊற்றி விளக்கு கொளுத்த அவருக்குப் பணம் கொடுக்க வேண்டும். அந்தப் பணத்தைத்தான் அவர் கேட்கிறார். ஒவ்வொரு ஆண்டும் ஒவ்வொரு லபைக்கு இந்த காரியம் பிரித்துக் கொடுக்கப்படும்” என்றார்.

முன்பு நான் பலமுறை போனபோது இந்த சிஸ்டம் கிடையாது. இதுவும் அவுலியாக்களின் பேரைச் சொல்லி பக்தர்களை விஞ்ஞான முறையில் கொள்ளையடிக்கும் முறை!

எனக்கு ஆத்திரம் வந்தது.

“அப்படியெல்லாம் காசு கொடுக்க என்னிடம் பணம் காய்க்கும் மரமில்லை. எண்ணெய் வேண்டுமானால் எடுத்துக் கொள்ளுங்கள் வேண்டாம் என்றால் தந்து விடுங்கள்” என்றேன். 

“அவுலியாக்கள் தளத்துக்கு வந்து விட்டு நீங்கள் இப்படியெல்லாம் நடப்பது நல்லதல்ல” என்றார்.

“நல்லதோ கெட்டதோ அது என்னோடு இருக்கட்டும். நான் பணம் கொடுக்க மாட்டேன்” என்று சொல்லிவிட்டு 

“எண்ணெய் வேண்டுமா வேண்டாமா?” என்று அதட்டினேன்.

இதற்கிடையில் மற்றொரு வளமான பக்தர் குடும்ப சகிதம் வந்ததால் கம்யூனிகேஷன் தொடர்பு அறுபட்டது. நானும் என் நண்பரும் புறப்பட்டு நாகூர் போனோம்.

போகும் வழியில் பாப்பா ஊர்! அங்கு போய் ஃபாத்திஹா ஓதினோம். பணம் கொடுத்தோம். வாங்கிக் கொண்டு எங்களை துவா செய்து அனுப்பி வைத்தார் ஒரே ஒரு லபை. நேராக நானும் நண்பரும் நாகூர் சென்றோம். நாங்களாகவே ஃபாத்திஹா ஓதினோம். உண்டியலில் காசு போட்டோம். வாங்கிக் கொண்டுபோன சாம்புராணியை சட்டியில் போடப் போனோம். சாம்புராணி சட்டி அருகில் விசிறியுடன் நின்றவர் சட்டியில் சாம்புராணியைப் போட கட்டணம் கேட்டார். ரூ 10/-தான், கட்டினோம். போட்ட சாம்புராணி புகைந்து மணம் பறப்பியது. 

“நாகூரில் மவுலூது ஓதி ரூ 10/- கொடு. நான் வேண்டிக்கொணடேன்” என்று என் தாயார் என்னிடம் சொல்லி அனுப்பியது. ஒரு தூணில் சாய்ந்து கொண்டிருந்த ஓரு நடுத்தர வயதுக்காரர் எங்களைப் பார்த்து, 

“மவுலுது ஓதுனுமா?” என்றார். என் நண்பர் ஆமாம் என்றார். என் நண்பருக்கும் அப்படி ஒரு வேண்டுதல் இருந்தது. ஓதுபவர் இடது புறத்தில் ஒரு கல்லாப்பெட்டி. அவருக்கு முன்னால் ஒரு ஓலைப் பெட்டி உண்டியல்போல் நடுவில் காசு போடும் அளவுக்கு துவாரம் இருந்தது. அந்த ஓலைப்பெட்டி மல்லிகைப் பூ சரத்தால் கல்யாண பெண்போல் அலங்கரித்து வைக்கப்பட்டிருந்தது.

நானும் என் நண்பரும் எதிரே உட்கார்ந்தோம். 

“யார் பேருக்கு மவுலுது ஓத வேண்டும்? “ என்றார் லபை. என் நண்பர் என்னை விட மூத்தவர். அவரைக்காட்டி,

“ஷ பெயர் ஷாகுல் ஹமீது. அவர் பெயரில் ஓதுங்கள்” என்றேன். 

“உங்களுக்கு?” என்றார். 

“பிறகு” என்றேன். 

“மவுலுது ஓத எவ்வள்வு?” என்றேன்.

“பெரிய மவுலுது ரூ 50/-; சின்ன மவுலுது ரூ 30/-“ என்றார். 

“எங்களுடைய நிய்யத்து ரூ 10/- தான், அதற்கு உள்ள மவுலுது ஏதாவது இருக்கா?’ என்றேன். (அந்தக் காலகட்ட்த்தில் ரூ 10/- என்பதும் பெரிய காசே!) என்னை ஒரு மாதிரியாகப் பார்த்துவிட்டு,

“ ஓதலாம்” என்றார். என் நண்பரைப் பார்த்து,

“ஓதலாமா?” என்றார். இப்படி ஒரு மரியாதை நிலவி வந்தது. நண்பர்,

“ஓதுங்கள்” என்றார். 

“காணிக்கையை இந்தப் பெட்டியில் போடுங்கள்” என்றார். இந்த லபை காணிக்கை என்று சொன்னதில் எனக்கொரு சந்தேகம் ஏற்பட்டது. வார்த்தையின் சூசகம் என்னை உஷார் படுத்தியது. ஆனால், என் நண்பரோ ஒரு முந்திரிக் கொட்டை. எல்லாம் அவருக்குத்தான் தெரியும். அவர் பிடித்த முயலுக்கு மட்டும் கால் மூனு என்பார். மற்றவர்களும் நான் மூனு கால் முயல் பிடித்தேன் என்றால் இவர் நான் பிடித்த முயலுக்குக் கால் ரெண்டு என்பார். இன்னும் கொஞ்சம் போனால் முயலுக்கு காலே இல்லை என்று அடம் பிடிக்கும் ஆசாமி. பிறர் சொல்வதை எற்றுக் கொள்ளவே மாட்டார். நான் எவ்வளவோ கண் ஜாடை காட்டியும் புரிந்து கொள்ளாமல் பாக்கெட்டிலிருந்து ரூ 10/- எடுத்து ஓலைப்பெட்டி உண்டியலில் போட்டு விட்டார்.

அடுத்து லபை என்னைப் பார்த்து, 

“உங்கள் காணிக்கையையும் பெட்டியில் போடுங்களேன்” என்றார்.

“நீங்கள் அவர் பெயருக்கு மவுலுது ஓதுங்கள்” என்றேன். 10 நிமிஷத்தில் மவுலுது முடிந்தது. சின்ன மவுலுதுக்கு சின்ன மினிட்ஸ்தானே!. ரெண்டு மணி நேரமா ஓடும்? மவுலுது முடிந்து நண்பர் பேரால் துஆ கேட்டு சக்கரை சுருளை எடுத்து எங்களுக்குக் கொஞ்சம் தந்து,

"நல்லா நேர்ந்துக்கிட்டு வாயில் போடுங்கள்” என்றார்.

“அடுத்த தடவை வந்து அல்லாஹ்வும் அவுலியாக்களும் உங்களுக்கு நிறைந்த பரக்கத் தருவார்கள்” என்று நன்றாக கனியக் கனிய வாழ்த்தினார். சர்க்கரை சுருளில் பாக்கியை அவர் கையில் கொடுத்து,

“மவுலுது காசு கொடுங்கள்!” என்று நிதானமாகவும் மென்மையாகவும் கேட்டார். நான் நினைத்தது நடந்தே விட்டது! என்று எண்ணினேன். என் நண்பர் பதறி, 

“அதைத்தான் பெட்டியில் போட்டு விட்டேனே?” என்றார்.

“நீங்கள் பெட்டியில் போட்டது காணிக்கை. அது மவுலுது காசு அல்ல” என்று லபை வாதிட்டார்.

“நான் போட்டது மவுலுது காசுதான்” என்று நண்பரும் வாதிட்டார்.

“நான் யார் தெரியுமா? என் பேரும் இங்கு அடங்கப்பட்டிருக்கும் அவுலியாவும் ஷாகுல் ஹமீது ஆண்டவர்கள் பேர்தான்” என்று வாதம் ஒரு பத்து நிமிஷம் ஓடியது. லபையை வெல்ல முடியவில்லை. பிரச்னையைத் தீர்க்க என் நண்பர் கையில் காசு இல்லை. நண்பர் என்னைப் பார்த்தார். விட்டோ பவர் என் கையில் இருந்தது. நன்றாகப் பாடம் படிக்க வேண்டுமென்று விட்டுப் பிடித்தேன். கடைசியாக என்னுடைய ரூ 10/- லபை கையில்,

“இந்தாருங்கள், இது நீங்கள் அவருக்காக மவுலுது ஓதிய காசு” என்று கொடுத்தேன். லபை வாங்கிக்கொண்டார்.

“உங்கள் பெயரில் மவுலுது ஓதவா? உங்கள் பெயர் என்ன்?” என்று கேட்டார். 

“எனக்கு மவுலுது ஓத வேண்டாம்” என்று சொன்னேன். 

“ஏன்? மவுலுது ஓத வேண்டுமென்று சொன்னீர்களே?” என்றார்.

“ஆமாம், இப்போ நீங்கள் ஓதிய மவுலூதில் நான் பாதியை அவரிடமிருந்து வாங்கிக்கொள்கிறேன். காசு இல்லை. மவுலுது ஓதினால் ஊர் போய்ச் சேர கையில் காசு இருக்காது. கையில் பாக்கி இருப்பது ரூ 100/-தான். இருவருக்கும் சாப்பாடு, ரயில் டிக்கெட்டுக்கு காசு போதாது. ஊருக்கு கால் நடையாக போகவேண்டி வரும். நாங்கள் எல்லாம் வாணியம்பாடி, ஈரோடில் இருந்து வரும் தோல் வியாபாரிகள் அல்ல. ஆயிரம் இரண்டாயிரம் என்று அவர்கள் அள்ளிக் கொடுப்பார்கள். நாங்கள் நாகூர் ஏழை லபையை விட ஏழைகள்” என்று குத்தலாகச் சொல்லிவிட்டு எழுந்து வந்தோம். என் தோழரின் மூஞ்சி விடியலே. செருப்புக் காவலாளிக்கு காசு கொடுத்துவிட்டு வெளியே வந்தோம்.

“அட பாவிகளா, நீங்க நல்லா இருப்பியலா? இந்த அவுலியாக்கள் தளத்தில் இப்படி அநியாயம் செய்யிறியலே! இந்த சாமியும் அந்த சாமியும் கேக்காதா? நீங்க நாசமாப் போக” என்று ஒரு இந்துக் கிழவி சர்க்கரை சுருளை பிரித்து வைத்துக்கொண்டு ஒரு கடையில் சண்டை போட்டுக் கொண்டிருந்தது. என் கூட வந்த என் நண்பர் முந்திரிக்கொட்டை. வேகமாக அந்தக் கிழவி நோக்கிப் போனார். யாராவது சண்டை சச்சரவு செய்து கொண்டிருந்தால் பஞ்சாயத்துப் பண்ண முந்திக் கொண்டு அந்த வம்பை இவர் தூக்கிச் சுமப்பார். இங்கேயும் பஞ்சாயத்துச் செய்யப்போய் ‘ நாகூரான் கையில் அடிவாங்க’ எனக்கு சக்தி இல்லை. நான் போட்டிருந்த சட்டையும் புதுச் சட்டை. சட்டையும் கிழிந்து கன்னமும் வீங்கி ஊர்போய்ச்சேர விருப்பமில்லை. 

என் முந்திரிக்கொட்டை நண்பர் பாய்ந்துகொண்டு முந்திப் போனதும் கையை பிடித்து நிறுத்தி “இதில் போய் மாட்டாதீர்கள்” என்று சொல்லி நாலாம் பேரோடு அஞ்சாம் பேராக வேடிக்கை பார்த்தோம்.

“இந்த பயலுவோட அட்டகாசத்துக்கு கேட்க, அள்ளித்தூத்த மண்ணுகூட இங்கே இல்லையே” என்று அந்தக் கிழவி அங்கலாய்த்தவள் எங்களைப் பார்த்த்தும் அருகில் வந்து, 

“இத பாருங்கையா,முப்பது ரூபாய் சர்க்கரை சுருளை இந்தே நீட்டம் நீட்டி சுருட்டி மூனு ரூபா கூட பொறாத சக்கரையை உள்ளே திணிச்சிருக்கான். எஞ்சாமியை கும்புடாமே ஒஞ்சாமியை கும்புட வந்தேன். சாமிக்கு அஞ்சாமே சக்கரை சுருளை இப்படி செஞ்சிருக்கானே, உங்க அல்லாஹ் அவனை கேக்க மாட்டாரா. ஒங்க அல்லாக்கு பயந்து சொல்லுங்கய்யா” என்று அந்தக் கிழவி எங்களிடம் வந்தாள். முந்திரிக்கொட்டை,

“ சக்கரை எங்கே வாங்குனா?” என்று அவர் பஞ்சாயத்தை ஓப்பன் செய்தார்.

“நீங்கள் சும்மா இருங்கள். நான் சொல்கிறேன் “ என்று சொல்லி சக்கரை சுருளை கையில் வாங்கிப் பார்த்தேன். ‘சக்கரை மதிப்பு ரூ 5க்கும் மேல் போகாது. கிழவியிடம் சொன்னேன், 

“ கிழவி தப்பு உன்னுடைய்து” என்றேன். 

“என்ன சாமி நீ இப்படி சொல்றே? “ என்றாள்.

“சொல்றதை கேளு. நீ செஞ்ச முதல் தப்பு ஒஞ்சாமியை உட்டுட்டு எஞ்சாமியைக் கும்புட வந்தது ஒன் முதல் தப்பு. என்றேன். 

“அப்புடி சொல்லு சாமி. எம் புத்திக்கி என்னை காலுல கிடக்கிற செருப்பை கெளட்டி எங்கன்னத்துல நாலு அடி போடு” என்றாள்.

“ரெண்டாவது சக்கரை. முப்பது ரூபாய் சக்கரை சுருளில் 5 ரூபாய் சக்கரைதான் இருக்குது என்று சொன்னியா” என்றேன். 

“ஆமாஞ்சாமி” என்று ஒத்துக் கொண்டாள் 

“நானும் ஒத்துக்கிறேன். அஞ்சு ரூபாய் சக்கரைதான் இருக்கு. பாக்கி 25 எதுக்கு தெரியுமா?” என்றேன். என்னையே பார்த்தாள். பார்வையில்கேள்விக்குறியும் ஆச்சரியக்குறியும் நின்று விளையாடியது.

“அஞ்சு ரூபாய் சக்கரையை உள்ளே வச்சு பாக்குறவங்களுக்கு முப்பது ரூபாய் சக்கரையா தெரியும்படி சுருள் மடிச்சான் பாத்தியா, அந்த திறமைக்குக் கூலிதான் நீ கொடுத்த பாக்கி ரூஉ25/- “ என்றேன். அதோடு, 

“நல்லபடியா ஊர் போய் சேர்ந்து உஞ்சாமியை கும்பிடு போ” என்றேன். 

“எம்புத்தியை செருப்பாலே அடிக்கனும்” என்று சொல்லி கிழவி சக்கரை சுருளோடு நாகூரை விட்டு நகர்ந்தாள். அவள் ஃபாத்தியா ஓத போக வில்லை. நாங்களும் நகர்ந்தோம். அத்தோடு நாகூர் ஸ்டாப்பில் எங்கள் பஸ் நிற்கவில்லை. 

விஞ்ஞான ரீதியிலான செய்தி பரிமாற்ற வளர்ச்சியைப் பயன்படுத்தும் நாகூர் தந்திரம் பற்றி ஆகக் கடைசியாக ஒரு தகவல் கிடைத்தது. நாகப்பட்டிணம் ரயில்வே ஸ்டேஷனில் நாகூர் லபைகள் தங்கள் தங்கள் பிரதிநிதி ஒருவரை நிறுத்தி வைத்திருக்கிறார்களாம். மலையாளம், சேலம், ஈரோடு, ஆந்திரா, கர்நாடகா பகுதியிலிருந்து வரும் ரிஸர்வ்ட் வண்டியில் நாகூர் போறவர்களின் பெயர் பட்டியல் ஒட்டபட்டிருக்கும். அதில் உள்ள பெயர்களையும் கோச் நம்பரையும் தனக்கு வேண்டிய லபைமார்களுக்கு தகவல் சொல்ல வேண்டியது. அந்த ரயில் நாகூர் சென்றதும் அந்தலபை அவரிடம்,

”அஸ்ஸலாமு அலைக்கும் குத்தூஸ் பாய். வாங்கோ வாங்கோ” என்று அவருக்கு சலாம் சொல்லி குத்தூஸ் பாயை ரயில்வேஸ்டேஷனுக்குப் போய் அழைப்பாராம். 

“வ அலைக்குமுஸ்ஸலாம்” சொன்ன குத்தூஸ் பாய் ஆச்சர்யப்பட்டு 

“ என்ன பாய் என் பெயர் உங்களுக்கு எப்படித் தெரியும்? நான் இங்கே வருவதை உங்களுக்கு யார் சொன்னது? “ என்று ஆச்சரியத்துடன் கேட்பாராம்.

“என்ன பாய் இப்படி கேட்டு விட்டீர்கள்? ராத்திரி என் கனவில் நாதாக்கள் வந்து என்னுடைய் அடியான் குத்தூஸ் பாய் நாளை காலை வண்டியில் என்னை நாடி வருகிறான். அவனை நீ போய் அழைத்து வந்து என் தளத்திற்கு கூட்டி வா. அவனை நன்றாக கவனித்து அனுப்பு” என்றும்

“நாதாக்கள் ராத்திர் கனவில் வந்து எனக்கு உத்தரவு போட்டார்கள். அதான், சுபுஹு தொழுகையை முடித்ததும் ஓட்டமும் நடையுமாக ஸ்டேஷனுக்கு வந்தேன்” என்பாராம்.

“ஆமாம் உங்கள் மரியம் பீவியும் பாத்திமா பீவியும் எங்கே என்பாராம். ( மரியம் பீவி குத்தூஸ் பாய் மனைவி, பாத்திமா பீவி குத்துஸ் பாய் மகள் என்பதை நாம் நமது யூகத்தில் அறிந்து கொள்ள வேண்டும்)

அதைக் கேட்ட குத்தூஸ் பாய்க்கு உச்சி மூதல் உள்ளங்கால் வரை குளிர்ந்து போய்விடும். லபைக்கு அன்று நரி முகத்தில் முழித்த மாதிரி அதிர்ஷ்டம் அடிக்கும். ஈரோட்டு தோல் வியாபாரியின் எலும்புகூட குளிர்ந்துபோய் புறப்படும்போது லபைக்கு அள்ளி அள்ளிக் கொடுப்பர். பெரிய லபையின் குடும்பத்தார் பேரன் முதல் பெரியம்மா வரை முன்னே வந்து தலை காட்டும். பின்பு? பின்பு என்ன, குத்தூஸ் பாய் அட்ரஸ், தொழில், டெலிபோன் நம்பர் கைமாறும். அடிக்கடி கடிதத்தில் சந்தனம் வரும் 

“நாதாக்கள் என் கனவில் வந்து என் நார்சாவை குத்தூஸ் பாய்க்கு அனுப்பி என்னை அவனுக்கு நினைவு படுத்து என்று சொன்னார்கள். இத்துடன் நார்சா வருகிறது பெற்றுக் கொள்ளவும். அடுத்த கிழமைக்கு வந்து ஒரு ராத்திரி தலையைப் போடச் சொல்லு. அவன் முஸிபத் எல்லாம் பறந்து போய் விடும் என்றார்கள்” என்று கடிதம் வரும்.. ஒரு மாசத்திற்குள் குத்தூஸ் பாய் வருவார். அல்லது அவர் மகன் வருவார். குத்தூஸ் பாய் எங்கே என்று கேட்டால் பாபா மவுத்தா போய் மூனு மாசமாச்சே என்று மகன் சொல்வான். 

“நான் நெனச்சது சரிதான். நான் தான் தப்புப் பண்ணிட்டேன். நான் நாலு மாதத்துக்கு முன்னேதான் அந்த மினாவ் கண்டேன். கடிதம் போட மறந்து விட்டேன். அப்பவே கடிதம் போட்டிருக்கனும் மறந்து விட்டேன். மவுத்தாகி விட்டார்கள். இன்னாலில்லாஹி வஇன்னா இலைஹி ராஜிவூன்”. என்பார். ( எப்படி இருக்கு பல்ட்டி?)

இந்த மாதரி டெக்னிக்கெல்லாம் அதிராம்பட்டினம் கடல்கரைத்தெரு லபைமார்களுக்குத் தெரியவில்லை. தர்ஹாவை யே நம்பி நம்பி தர்ஹா சொத்தையெல்லாம் புத்திசாலிகளிடம் பரிகொடுத்துவிட்டு கடைசியாக எல்லாம் போன பின் தூங்கி எழுந்து தெம்மா கெம்மா என்று விழிக்கிறார்கள். எங்கள் உரிமை எங்கள் சொத்து என்கிறார்கள். உரிமை இருக்கிறது. எங்கே இருக்கிறது சொத்து? நல்ல பொழுதையெல்லாம் தூங்கி கெடுத்தார்கள்; விழித்தவன் பறித்துக்கொண்டான். கொடுத்தவன் தெருவில் நின்றான். 

இப்பொழுது புதிய கபுர்களுக்கு அடிக்கல் நாட்டுகிறார்கள். பச்சை போர்வை போர்த்திய புதிய கபுரில் எண்ணெய் போட்டு குத்து விளக்கு கொழுந்து விட்டு எரிகிறது.

அடுத்து என் நேர்த்திக்கடன் பயணம் மேற்கு நோக்கி....

தொடரும்...

S.முஹம்மது ஃபாருக்