நல்லாருக்கியாம்மா? 43

(மகளுக்கு ஒரு மனு II)

என் அன்பு மகளே,

பிறப்பதற்கு முன்பிருந்தே
என்னைப்
பிறிந்திருந்ததில்லை நீ

உன்
உம்மா வயிற்றைத் தடவி
உன்னை உணர்ந்து
உற்சாகமான காலங்கள் அவை

மாலை வேளைகளில்
மதிலென வளர்ந்த
மரங்களுக்கு இடையேயான
நடை மேடையில்
உன்
உம்மோவோடான உலாவில்
உனக்கான உலகை
உரையாடி மகிழ்ந்தது
உனக்கும் கேட்டிருக்குமா

அனல் பறக்கும்
அரபு தேசத்தில்
உற்றார் உறவினர் என
ஒருத்தர்க்கூட உடனில்லாத
ஒற்றைத் தம்பதியான எமக்கு
உன் பிறப்பு
ஓர்
அல்லாஹ்வின் அருட்கொடை

மணல் பூக்கும் பாலையில்
மகள் நீ பிறந்தாய்
வளைகுடாவில் நம் வீடு
இன்னொரு மகள் வரவால்
பூவனமானது.

கைகளில் தவழ்ந்த
கற்கண்டு உன்னை
கண்களால் பருகி
களிப்புற்றிருந்தேன்

நீ
புரண்டு படுத்தது
முரண்டு பிடித்தது
தரையில் தவழ்ந்தது
தடையில் விழுந்தது

என
உன் ஒவ்வொரு
வளர்ச்சி மாற்றத்தையும்
உண்ணிப்பாகக் கவனிப்பேன்
உள்ளம் பூரிப்பேன்

எழுத்துரு இல்லாத
உன்
மழலை மொழி
என்
எல்லா பொழுதுகளையும்
இன்பமய மாக்கியது

எழுந்து நடக்க முயன்று நீ
விழுந்து கிடக்க

என்
ஆள்காட்டி விரல் பிடித்து
அழகு நடை பயில
அக்கணம்
அண்ணாந்து பார்க்கும்
உன் அழகு முக
வாய் பூக்கும் பூக்கள்
வனத்து பூக்களையும் மிஞ்சும்
நீ பார்க்கும் பார்வை
நெஞ்சை நிறைக்கும்

என் கைகளிலும்
தோளிலும் தலையிலும்
நெஞ்சிலும் வயிற்றின் மேலும்
சில சமயயம்
ஊஞ்சலென கால்களிலும்
நீ
என்னைத் தொட்டுக்கொண்டே
வளர்ந்து வந்தாய்

கண்ணுக்கு மட்டுமல்ல
கைக்கும் எட்டும் தூரத்திலேயே
என் மகள் நீ
இருந்து வந்தாய்

இளமையை வளர்த்தும்
முதுமையைத் தேய்த்தும்
காலம் ஓடியது

உனக்கென ஒரு
கனவை விதைத்து
அதை மெய்ப்படுத்த
கடினமாய் உழைத்து
கண் துஞ்சாது
மெய்வருத்தம் பாராது
படித்து
இன்றோ
மருத்துவ மாணவியாக
வெகு தொலைவில்
ஒற்றையாய் நீ

படிப்பை நீ கவனிக்க
உன்னைக் கவனிக்க
உடனில்லையே நான் என்ற
உள்ளத்து வலிக்கு
உன்னிடமிருந்து
உன் தந்தை எதிர்ப்பார்க்கும்
ஒரே மருந்து:

"நான் நல்லாருக்கேன் வாப்பா"

-ஷஹ்னாஸ் வாப்பா
Sabeer Ahmed abuShahruk