கவிதை – ஓர் இஸ்லாமியப் பார்வை-10 16

இமாம் புகாரீ (ரஹ்) அவர்கள் தமது மிகச் சரியான நபிமொழித் தொகுப்பான ‘ஸஹீஹ் அல் புகாரீ’ எனும் நூலின் 78 வது பிரிவை كتاب الأدب (நற்குணங்கள்) என்ற தலைப்பில் அமைத்து, அதன் உட்பிரிவாக,  و ما يكره منه باب ما يجوز من الشعر و الرجز و (கவிதை,யாப்புப் பாடல்,ஒட்டகப் பாட்டு ஆகியவற்றில் அனுமதிக்கப்பட்டதும் வெறுக்கப்பட்டதும்) என்றமைத்துள்ளது ஏன் தெரியுமா? அனுமதிக்கப்பட்ட கவிதை – நற்கவிதை நற்பண்பின்பால் பட்டதே என்ற உண்மையை உணர்த்துவதற்காகத்தான்.

அது ஹிஜ்ரி ஏழாம் ஆண்டு. மக்கத்துக் குறைஷிகளுக்கும் முஸ்லிம்களுக்கும் இடையில் நிகழ்வுற்ற ‘ஹுதைபிய்யா உடன்படிக்கை’யின்படி, நபி (ஸல்) அவர்களும் தோழர்களும் மக்காவிற்குள் عمرة القضاء எனும் வணக்கத்தை நிறைவேற்ற நுழைந்தபோது, நபித்தோழர் அப்துல்லாஹ் பின் ரவாஹா (ரலி) அவர்கள் பாடிய,

فينا رسول الله يتلو كتابه

إذا انشق معروف من الفجر ساطع

أرانا الهداى بعد العمى فقلوبنا

به موقنآت أن ما قال واقع

يبيت يحافي  جنبه عن فراشه

إذا إستثقلت  بالمشركين المضاجع

இதன் தமிழ்க் கவியாக்கம்:

எம்மிடையே இறைத்தூதர் இருக்கின் றார்கள்!

இளங்காலை இறைவேதம் ஒது கின்றார்.

நிம்மதியாய்ப் படுக்கையிலே இணைவைப் பாளர்

நீளுறக்கம் கொளும்போதே எங்கள் தூதர்

தம்மிறையைத் தொழுகின்றார்! உண்மை சொல்லும்

தகையாளர் எனநாங்கள் நம்பு கின்றோம்!

கும்மிருளாம் வழிகேட்டில் இருந்த எம்மைக்

கூட்டிவந்து நேர்வழியைக் காட்டித் தந்தார்!

எனும் எழுச்சிப் பாடலைக் கேட்ட நபியவர்களின் நற்றவத் தோழரான உமர் (ரலி) அவர்கள், கவிஞர் இப்னு ரவாஹாவைக் கடிந்துகொண்டார்கள்! அப்போது நபியவர்கள் உமரைத் தடுத்து, “உமரே, அவர் பாடட்டும்; விட்டுவிடுங்கள்!  அம்பெய்வதைவிட இதுவே எதிரிகளுக்குக் கடுமையானதாக இருக்கும்” என்று கூறினார்கள்.                                                                                                            

(சஹீஹுல் புகாரீ – 1155, 6151)            

மேற்கண்ட அறிவிப்பு, நபிமொழி அறிவிப்பாளர்களுள் முன்னணி வகிக்கும் நபித்தோழர் அபூஹுரைரா (ரலி)அவர்களால்,அன்னாரின் சொற்பொழிவுகளுக்கிடையே மேற்கோள் காட்டப்பட்ட ஒன்றாகும்.  அண்ணலாரை விட்டு என்றுமே அகலாமல் இருந்து,அவர்களின் அருள்மொழிகளைத் தம் அகத்துள் பதிவு செய்துவந்தவர் அருமைத் தோழர் அபூஹுரைரா (ரலி) ஆவார்கள்.   அன்றிலிருந்தே கவிதைகளை மேற்கோள் காட்டும் மரபு, அரபி இஸ்லாமிய இலக்கியத்தில் இருந்துவரும் ஒன்றாகும்.  அரபி மட்டுமன்றி, உர்து போன்ற இலக்கியங்களிலும் பின்னிப் பிணைந்துள்ள ஒன்றாகும்.  ஆனால், நம் தமிழுக்கு மட்டும் – கவிதைகள் ‘ஹராம்’ என்று முஸ்லிம்கள் சிலரால் பரப்பி விடப்பட்ட – இழுக்கான ஒன்றாகிவிட்டது!  அந்தோ பரிதாபம்!

கவிஞரும் நபியின் நற்றவத் தோழருமான அப்துல்லாஹ் இப்னு ரவாஹா (ரலி) அவர்களின் எழுச்சிக் கவிதை மக்கத்து நுழைவின்போது இன்னும் தொடர்ந்தது:

خلوا بني الكفار عن سبيله

اليوم نضربكم على تنزيله

ضربا يزيل ألهام عن مقيله

فيذهل الخليل عن خليله

இதன் தமிழ்க் கவியாக்கம்:

இறைமறுப்புக் குலத்தவரே!  விலகிச் செல்வீர்!

இன்றும்மோ டிறைவாக்கால் பொருத வந்தோம்!

உறைவாளின் வீச்சால்உம் தலைகள் வீழும்!

உறுநண்பர் நண்பர்க்கே உதவ மாட்டார்!

(சுனனுத் திர்மிதீ, சுனனுன் நஸாயி (2873), ஸஹீஹ் இப்னு ஹிப்பான்)

(ஆய்வு இன்னும் தொடரும், இன்ஷா அல்லாஹ்....)

-அதிரை அஹ்மது

<<பார்வை-9