தொட்டால் தொடரும்...! குறுந்தொடர்-5 18

வாழ வைக்கும் பாலை

கொஞ்ச வருடங்களுக்கு முன்னாலெல்லாம் நல்ல பேரீத்தங்கனிகள் உண்ண வேண்டுமானால் யாராவது ஹஜ்ஜுக்குப் போய்வந்து தந்தால்தான் உண்டு.

அதற்காகவே குழந்தைகள் கூட்டம் ஹாஜிகளின் வீடுகளை சுற்றிச் சுற்றி வருவதுண்டு. அரேபியா "சபர்" ஆரம்பித்த பிறகு வீட்டுக்கு வீடு வித விதமான பேரீத்தங்கனிகள் ருசிக்கப்பட்டன. மாடி வீடுகளைப் பார்த்து ஏக்கப் பெருமூச்சு விட்ட குடிசைவாசிகளின் புதிய புதிய "அரேபிய" வீடுகளைப் பார்த்து "பழைய மாடி வீட்டுக்காரர்கள்" இப்போது பெருமூச்சு விட ஆரம்பித்தார்கள். அரபு நாட்டின் செல்வத்தின் செழிப்பு முஸ்லிம்கள் வாழும் நகரங்களை

மட்டுமல்ல....பட்டி தொட்டிகளையும் எட்டிப்பார்த்து நலம் விசாரித்தது. அதுவரை அரேபியாவுக்குப் போகாமல் போவதற்கு வசதியில்லாமல் இருந்தவர்களும் புறப்பட ஆயத்தமானார்கள்.

இங்கே நன்றியோடு ஒரு செய்தியை பதிவு செய்ய வேண்டும். அது.......

பண வசதியில்லாத ஏழை இளைஞர்கள் அரேபியா போய் சம்பாதிப்பதற்கு வழியில்லாமல் தவித்துக் கொண்டிருந்தபோது ஊரிலுள்ள வசதிமிக்க பணக்காரர்களும் உறவுமுறைத் தாய்மார்களும் அந்த ஏழைகளுக்கு வலிய வந்து பண உதவி செய்தார்கள். சிலர் நகைகளை விற்றும் குடியிருந்த வீட்டை விற்றும் அரேபியா சென்றார்கள். அப்புறமென்ன?

பெரும்பாலான முஸ்லிம் ஊர்களில் வசதியும் வாய்ப்பும் வளர ஆரம்பித்தது. கிழிந்த ஆடைகள் காணாமல் போகத்தொடங்கின. கடை வீதிகளில் "அத்தர்" "சென்ட்" வாசனை கம கமத்தது. "ஜக்காத்" வாங்கியவர்கள் கொடுக்க ஆரம்பித்தார்கள். பள்ளிவாசல்கள் புதுப்பிக்கப்பட்டன. 

அல்லது மிகப் பிரம்மாண்டமாய் கட்டப்பட்டன. ஊருக்குள் அது அடையாளமாய், கம்பீரமாய் எழுந்து நின்றது.

சின்னச் சின்ன ஊர்களிலுள்ள "அரேபிய மாப்பிள்ளைகளைகளுக்கு" பட்டணத்து பணக்காரர்களும் (பட்டணம் என்பது கிராமம் அல்லாத இடங்களைக் குறிக்கும்) நகரத்துச் சீமான்களும் பெண்கொடுக்கத் தேடி வந்தார்கள்.திருமண பந்தத்தின் மூலம் உறவுகள் பல இடங்களிலும் பரந்து விரிந்தது. 

புதிது புதிதாய் முஸ்லிம் குடியிருப்புகள் உருவாக ஆரம்பித்தன. 

விளைச்சல் இல்லாத வயல்களும் அரைகுறை விவசாயம் நடந்த நிலங்களும் வீட்டு மனைகளாய் மாறின. மாற்று மத மக்கள் வாழும் இடங்களின் மதிப்பைவிட முஸ்லிம்கள் புதிதாகக் குடியேறிய இடங்களின் விலைகள் பலமடங்கு அதிகமாக இருந்தன. கூட்டுக் குடும்பம் நடத்திய அண்ணன் தம்பிகள் தனித்தனி குடும்பங்களாய் பிரிந்து புது வீடுகளில் வாழ்க்கையை ஆரம்பித்தார்கள். வசதி வாய்ப்பும் புதிதாய் ஒட்டிக்கொண்ட பணக்கார குணநலன்களும் பெற்றோர் மீதான பாசத்துக்கு புதிய பரிமாணங்களை ஏற்படுத்தித் தந்தன. சமுதாயம் அதுவரைக் கண்டிராத புதிய பார்முலா அது.

ஒரு மகன் தாயையும் மற்றொரு மகன் தகப்பனையும் பங்குவைத்து ஆளுக்கொருவராக இழுத்துச் சென்றார்கள். முதுமையில் பசியையும் பட்டினியையும் தாங்க முயாத அந்த"ஏழைத் தகப்பனும் தாயும்" தங்களின் "பணக்கார பிள்ளைகளால்" பிரிக்கப்பட்டு நெஞ்சுக்குள்ளே அழுது நடை பிணங்களாகி விதவைகளைப்போல் வாழ கற்றுக் கொண்டார்கள். 

சமுதாயத்தின் கலாச்சாரமும் வேகமாய் மாறத் தொடங்கியது. பள்ளிவாசல்களிலும் பெண்வீட்டு முற்றத்திலும் நடைபெற்றத் திருமணங்கள் ஆடம்பரமாய் "திருமண மண்டபங்களில்" நடைபெற ஆரம்பித்தன. ஒரு சாயா மிக்சரோடு முடிந்த பெண்வீட்டு விருந்துச் செலவு எடுத்தஎடுப்பிலேயே "பிரியாணி" " நெய்ச்சோறு" என்று விண்ணைத் தொட்டது. கல்யாணத்துக்கு வந்தவர்கள் சுகமாக சாப்பிட்டுச் சென்றார்கள். பெண்ணை பெற்ற ஏழைகள் பெரும் பாடுபட்டார்கள். அரேபியா போய்வந்த பெருமையிலும் இஷ்டம்போல் பணத்தில் புரண்ட கர்வத்திலும் அன்றைய இளைஞர்கள் பலரிடம் அடக்கமும் பணிவும் பறிபோயிருந்தது. சமுதாயத்தில் ஏற்பட்ட ஒரு முக்கிய மாற்றத்தையும் இங்கே தொட்டுச் சென்றே ஆக வேண்டும்.அது -

முக்கியமாக மார்க்க விசயங்களிலும் பல முரண்பாடுகள் தோன்றின. ஜமாத்துக்கு கட்டுப்பட்டு வாழ்ந்தவர்கள் "அது சரியில்லை" "இது சரியில்லை" என்று சொல்ல ஆரம்பித்தார்கள். தமிழகத்தின் பல ஜமாத்துகள் உடைந்தன. புது ஜமாத்துகளும் முஸ்லிம் அமைப்புகளும் உருவாகின. இந்த அமைப்புகளைத் தேடி இளைஞர்கள் கூட்டம் ஓடியது. இதன் காரணமாக பல வீடுகளிலும் பிரச்சினைகள் பிரிவினைகள் ஏற்பட்டன. ஒரே ஊரில் இரண்டு மூன்று நாட்கள் பெருநாள் கடைபிடிக்கப்பட்டது. வாப்பாவுக்கு ஒருநாள்....மகனுக்கு ஒருநாள் என்று பெருநாட்களும் வித்தியாசப்பட்டன.

இந்தப் பிரச்சினைகளால் குடும்பங்கள் சில சிதறின. திருமணங்களும் அவரவர் சார்ந்த அமைப்புகளோடு நடைபெற ஆரம்பித்தன. "ஜக்காத்" பணம் எளியவர்களுக்கு கொடுக்கப் படாமல் இயக்கங்களுக்குக் கொடுக்கப் பட்டன. இப்படி ஏராளமான செய்திகளை சொல்லிக் கொண்டே போகலாம். இந்த கட்டுரைக்கு அது கரு இல்லை என்பதால் லேசாக தொட்டுக் காட்டப் பட்டுள்ளது.

எது எப்படி இருந்தாலும் வெளிநாடு செல்லும் சகோதரர்களின் மனநிலை மட்டும் "கசாப்புக் கடைக்கு இழுத்துச் செல்லப்படும் ஆட்டின்" மனநிலையிலிருந்து விடுபடவேயில்லை. விடுமுறை நாட்களில் அவர்கள் சந்தோசமாக நடமாடுவதுபோல் தோன்றினாலும் உள்ளுக்குள் ஒரு துயரத்தின் எரிமலை குமுறிக் கொண்டே இருந்தது. விடுமுறை முடிந்து மீண்டும் அரேபியா போவதற்கு முன்னால் அவர்கள் உடைந்துபோய் அழுவார்கள். மனைவியின் கண்ணீர் அவன் இதயத்தைத் துளைக்கும். அந்த அழுகையும் இதயத்தைப் பிசையும் வேதனையும் வார்த்தைகளில் விவரிக்க முடியாத துன்பத்தை தருவனவாக இருக்கும்.

இதனால் விளைந்த நன்மைகளை கணக்கிடும்போது இந்த வேதனைகள் சகித்துக் கொள்ளக் கூடியவைதான். எப்படி.....

1984 ல் நான் சுஊதியில் பணியாற்றிக் கொண்டிருந்தேன்.தம்மாம் நேப்கோ பேக்டரியில் வேலை. அருமையான அக்காமடேசன். மிக அருமையான நண்பர்கள். பேக்டரி வேலை என்பதால் "ஷிப்ட்" மாறி மாறி வரும். நாங்கள் சொந்தமாக சமைத்துச் சாப்பிடுவது சிரமமாக இருந்தது. அப்போதுதான் ஒரு "சமையல்காரர்" எங்களைத் தேடி வந்தார். அவர் பொதக்குடியைச் சேர்ந்த கண்ணியமிக்க ஒரு ஆலிம். 45 வயது இருக்கும். ஏதோ ஒரு விசாவில் வந்து சரியான வேலை இல்லாமல் அவதிப்பட்டார். நாங்கள் ஆறுபேர் சாப்பிடுவதற்கு அவர் சமையல் செய்து தந்தார்.நாங்கள் கணிசமான ஒரு தொகையை அவருக்குக் கொடுத்தோம். எங்களுக்குத் தெரிந்த நண்பர்களிடமும் சொல்லி வேறு பல சமையல் வேலைகளையும் பெற்றுக் கொடுத்தோம். மரியாதைமிக்க அந்த மனிதர் ஒரு மணி நேரத்தில் எங்களுக்கான சமையலை முடித்து விடுவார்.நேரம் இருந்தால் பல ஹதீஸ்களைக் கூறி விளக்கம் சொல்வார்.

ஒருநாள் அவரிடம் பேசிக் கொண்டிருக்கும்போது...."இப்படி வந்து கஷ்டப் படுறீங்களே...ஊருலே ஏதாவது இமாம் வேலை பார்க்கக்கூடாதா?" என்று கேட்டேன். அவர்..." இல்லை தம்பி...என்னைப்போல ஓதிப் படிச்சவங்க வீட்டிலே வறுமை தாண்டவமாடுது. வெளியே சொல்ல வெட்கப்பட்டு பல நாட்கள் பட்டினி இருந்திருக்கிறோம். எனக்கு அல்லாஹ் மூன்று பெண்பிள்ளைகளைத் தந்திருக்கிறான்...அவர்களை நான் நல்லமுறையில் கட்டிக் கொடுக்க வேண்டும். என்னைப் போன்ற பலர் வேறு வழியில்லாமல் ஊர் ஊராகப்போய் பள்ளிவாசல்களில் பயான் செய்து அதில் கிடைக்கும் பணத்தை வைத்து கஷ்டப்பட்டு பிள்ளையை கட்டிக் கொடுக்கிறார்கள். எனக்கு அதில் விருப்பமில்லை. என் பிள்ளைகளை நான் சம்பாதித்து என் செலவில் கட்டிக் கொடுப்பேன்...." என்று கூறி கண்கலங்கினார். எங்களில் யாருக்கும் அவரை பிரிய மனமில்லை. எங்களால் இயன்ற உதவிகளை நாங்கள் அவருக்கு செய்தோம். 

இப்படி வறுமையில் வாழ்ந்த சமுதாய அந்தஸ்துள்ள மா மனிதர்களின் மானத்தைக் காப்பாற்றி அவர்களுக்கும் கண்ணியமான வாழ்வை அமைத்துத் தந்து வாழ வைத்ததும் வைப்பதும் இந்த அரபு நாட்டு வருமானம்தான்.

ஊரில் தெருக்கூட்டுவது,கட்டிடக் கூலி வேலை செய்வது,போன்ற சாதாரண வேலைகளைச் செய்ய முன்வராத படிக்காத இளைஞர்கள் அந்த வேலைகளை அரபு நாடுகளில் தயக்கமின்றி செய்தார்கள்.வேலை நேரம் குறைவு என்பதால் பார்ட் டைம் ஆக வேறு வேலைகளும் செய்து பணம் சம்பாதித்தார்கள். துன்பங்களை தூர எறிந்துவிட்டு களத்தில் குதித்த இந்த களப்பணியாளர்களின் குடும்பங்கள் கொஞ்ச வருடங்களில் "ஓகோ" என்று முன்னுக்கு வந்தன. அவர்களின் பிள்ளைகள் நல்ல படிப்பு படித்தார்கள். தமிழக முஸ்லிம்களிடமிருந்த "கல்லாமை" சமுதாயத்திலிருந்து விரட்டப்பட்டது.

அதன்பிறகு படித்தவர்களும் வசதி உள்ளவர்களும் அரேபியப் பயணத்தை மேற்கொண்டனர். சமுதாயம் ஒட்டு மொத்தமாக வளர்ச்சிப் பாதையை நோக்கிப் பயணித்தது. உள்ளூரிலும் உள்நாட்டிலும் பல முஸ்லிம்கள் தொழில் முதலீடுகளை அரேபியாவில் இருந்துகொண்டே செய்தார்கள்.

பல முஸ்லிம்கள் கலை அறிவியல் கல்லூரிகளும் பொறியியல் கல்லூரிகளும் ஆரம்பித்தார்கள். கல்வி வளம் பெருகியது .பணமும் படிப்பும் வளர வளர பிள்ளைகளிடம் நல்ல பண்புகளும் அறிவும் வளர ஆரம்பித்தன. ஓரிருவர் மட்டுமே இன்ஜினியர்களாகவும் டாக்டர்களாகவும் இருந்த ஊர்களில் இன்று எண்ணற்ற இன்ஜினியர்களும் டாக்டர்களும் உருவாகி இருக்கிறார்கள் என்றால் அதற்குக் காரணம்....இந்த அரேபிய உழைப்பால் கிடைத்த வருமானம்.

....சமுதாய விழிப்புணர்வு, சமூக முன்னேற்றம், கல்வி, வேலை வாய்ப்பு, சமூக அந்தஸ்து , அரசியல் பலம் என்று பல்வேறு துறைகளில் முஸ்லிம் சமுதாயம் வெற்றி நடை போடுவதற்கு காரணமாக இருப்பது இந்த "திரை கடலோடியும் திரவியம் தேடும்" ஆர்வம்தான் என்பதை யாரும் மறுக்க முடியாது. இதற்கு நம்முடைய மார்க்கமும் ஐயாயிரம் வருடங்களுக்கு முன்பே வழிகாட்டியிருக்கிறது என்பது ஆச்சரியமான உண்மை. அதை அடுத்த அத்தியாயத்தில் சொல்கிறேன்....இன்ஷா அல்லாஹ்.

......இந்த பதிவுகள் நேரம் போகாமல் எழுதப் படக் கூடிய பதிவுகள் அல்ல. நாம் கடந்து வந்த பாதை..... இனி நாம் முன்னேற வேண்டிய பாதை.... 

இவற்றை படம் பிடித்துக் காட்டும் தொடர். இதை படிப்பவர்கள் தயவு செய்து தங்கள் கருத்துக்களையும் தங்கள் அனுபவங்களையும் பதிவு 

செய்தால் அது எனக்கும் நம் அனைவருக்கும் உதவியாக இருக்கும் என்பதை பணிவோடு தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.

( இன்ஷா அல்லாஹ் தொடர்வேன்...)

-அபூஹாஷிமா