கவிதை, ஓர் இஸ்லாமியப் பார்வை – 20 21

‘தீவான்’ (ديوان) என்ற சொல் அரபியில் தற்காலத்தில் அலுவலகம், பணியிடம், அரசாணை போன்ற பொருள்களில் பயன்படுத்தப்பட்டாலும், அரபி இலக்கியத்தில் பொதுவாகத் ‘தொகுப்பு’ என்ற பொருளில் ஆகி, கவிதைகளின் தொகுப்புக்கே குறிப்பாக்கப் பெற்று விளங்குகின்றது.  இவ்வடிப்படையில், ‘தீவான்’ எனும் கவிதைத் தொகுப்புகள் அரபி இலக்கியத்தில் பலவற்றைக் காண்கின்றோம்.

‘தீவான் அலி’, ‘தீவான் ஹஸ்ஸான்’, தீவான் இப்னுல் முபாரக்’, தீவான் அஷ்ஷாஃபிஈ’ முதலான தீவான்கள் அவற்றுள் குறிப்பிடத் தக்கவை. அவற்றில் பொதிந்துள்ள சிந்தனைக் கருவூலங்கள், அவற்றை ஆழ்ந்து படிப்போரை அறிவுச் செல்வர்களாக ஆக்குபவை என்பது மிகைக் கூற்றன்று.

அண்ணல் நபிகள் நாயகம் (ஸல்) அவர்களின் பெரிய தந்தையின் மகனும், அவர்களின் அருமை மகளார் ஃபாத்திமா (ரலி) அவர்களின் அன்புக் கணவருமான அலீ இப்னு அபீதாலிப் (ரலி) அவர்கள் நபிவரலாற்றில் எத்தகைய உயர்விடத்தைப் பெற்றுள்ளார்கள் என்பதற்கான ஏராளமான சான்றுகள் நம்பத் தக்க நபிமொழிகள் மூலம் உண்மைப் படுத்தப்பட்டுள்ளன.

இளமையில் இஸ்லாத்தை ஏற்று, வாலிபப் பருவத்தில் போர்க்களங்களில் தம் வீரத்தை உண்மைப்படுத்தி, ‘நுபுவ்வத்’ எனும் நபித்துவக் கல்வியை நபியவர்களின் அண்மையில் இருந்து கற்று, அறிவுச் செல்வராகப் புகழ் பெற்றுத் திகழ்ந்த அலீ (ரலி) அவர்களைப் பார்த்து அண்ணல் நபி (ஸல்) அவர்கள் கூறினார்கள்:

أنت مني وانا منك

(நீர் என்னைச் சேர்ந்தவராவீர்; நான் உம்மைச் சேர்ந்தவனாவேன்)
(சான்று: சஹீஹுல் புகாரீ – 3700)

அலீ என்னும் அறிவுச் செல்வரிடமிருந்து, அவரின் அறிவுப் பெட்டகத்திலிருந்து கவிதைகள் ஊற்றெடுத்து வரவர, அவரின் தோழர்கள் அவற்றைப் பதிவு செய்தனர். அவற்றின் தொகுப்புதான் ‘தீவான் அலீ’ எனும் கவிக்கோவையாகும். அந்தப் பெருங்கடலில் மூழ்கி எடுத்த முத்துப் பரல் ஒன்று வாசகர்களின் பார்வைக்கு:

	النَفسُ تَبكي عَلى الدُنيا وَقَد عَلِمَت ،  إِنَّ السَلامَةَ فيها تَركُ ما فيها
	إلاالَّتي كانَ قَبلَ المَوتِ بانيها لا دارَ لِلمَرءِ بَعدَ المَوتِ يَسكُنُها،
	وَإِن بَناها بَشَرٍّ خابَ بانيها فَإِن بَناها بِخَيرٍ طابَ مَسكَنُها،
	حَتّى سَقاها بِكَأسِ المَوتِ ساقيها أَينَ المُلوكُ الَّتي كانَت مُسَلطَنَةً،
	وَدورُنا لِخرابِ الدَهرِ نَبنيها أَموالُنا لِذَوي الميراثِ نَجمَعُها،
	أًمسَت خَراباً وَدانَ المَوتُ دانيها كَم مِن مَدائِنَ في الآفاقِ قَد بُنِيَت،
	مِنَ المَنيَّةِ آمالٌ تُقَوّيها لِكُلِّ نَفسٍ وَإِن كانَت عَلى وَجَلٍ،
	وَالنَفسُ تَنشُرُها وَالمَوتُ يَطويها فَالمَرءُ يَبسُطُها وَالدَهرُ يَقبُضُها،

இதன் தமிழ்க் கவியாக்கம்:

                             இலையே எனக்கோர் உறைவிட மென்றே

                                      ஏங்கித் தவிக்கும் ஆன்மாவே!

                             உலகை விட்டுப் போகும் போதோ

                                      உடைமை எல்லாம் போய்விடுமே

                             பலநாள் சேர்த்த செல்வம் உனக்குப்

                                      பயனில் லாது போய்விடுமே

                             நிலையா யிருக்கும் மறுமை வீட்டை

                                      நினைவில் கொண்டு சீர்படுவாய்!

                             நன்மை களினால் கட்டும் வீடு

                                      நாளை மறுமைக் கருவூலம்

                             புன்மைச் செயலால் நிறைந்த வாழ்வோ

                                      புகுத்தும் நரகப் படுகுழியில்

                             என்னா னார்கள் உலகை ஆண்டோர்

எங்கே போனார் அறிவாயோ?

                             இன்மைக் குவளை வெந்நீர் மாந்தி

                                      இறப்பை அடைந்து போய்விட்டார்!

நமது செல்வம் நம்மோ டிணைந்து

          நம்மைத் தொடர்ந்து வாராமல்

தமதாய்க் கொள்ளக் காத்தே நிற்கும்

          தகுதி பெற்ற உறவோர்க்கே!

மமதை கொண்டு விண்ணை முட்டும்

          மாளிகைப் பேரூர் அமைத்தோர்கள்

திமிரு மடங்கி இறப்பை அணைத்துத்

          தேடிப் போனார் நரகத்தை.

ஆன்மா வெல்லாம் உலகிலி ருந்தே

          அழிந்து போகும் உண்மையினால் 
வான்மழை போன்று மரணம் இறங்கி

          வருமென நம்புக மனிதர்களே!

கான்போல் வளரும் மனித இனத்தைக்

          கட்டிப் பிடிக்கும் இறப்பாலே

ஆன்மா மீண்டும் மறுமை வாழ்வில்

          அளவைப் பெறவே  சென்றுவிடும்.

‘யாக்கையின் நிலையாமை’ பற்றியும், ‘தீதும் நன்றும் பிறர்தர வாரா’ என்பது பற்றியும், ‘தன்வினை தன்னைச் சுற்றும்’ என்பது பற்றியும் அழகுற விளக்கும் அலியாரின் கவிதையும்  நமது சிந்தனைக்கும், அதனைப் பின்தொடரும் நற்செயலுக்கும் உரமூட்டுவதாகும்.

(ஆய்வு இன்னும் தொடரும், இன்ஷா அல்லாஹ்....)

-அதிரை அஹ்மது
adiraiahmad@gmail.com

<<பார்வை-19