கவிதை, ஓர் இஸ்லாமியப் பார்வை – 23 27

அண்மையில் ‘கவிதையின் தேவை’  (وظيفة الشعر) என்ற ஆய்வடிப்படையிலான அரபிக் கட்டுரை ஒன்று என் பார்வைக்குக் கிடைத்தது.  அந்தக் கட்டுரையை வரைந்தவர், அப்துல் அஸீஸ் பின் ஸாலிஹ் அல் -அஸ்கர் என்ற சஊதி அரேபிய அறிஞர் ஆவார்.  கட்டுரையின் தொடக்கம் இவ்வாறு அமைந்தது:

கவிதை என்பது யாது?  அதன் உருவ அமைப்பா?  யாப்பு விதிகளா?  அல்லது அதன் கருப்பொருளா?  அல்லது இவையனைத்தும் சேர்ந்த கலவையா?  இக்கேள்வியானது, இலக்கியவாதிகள், கவிஞர்கள், வாசகர்கள் ஆகிய அனைவரின் உள்ளங்களிலும் எழும் ஒன்றாகும்.

இவ்வாறு கூறிவிட்டு, ‘நபியின் கவிஞர்’ எனப் பெயர் பெற்ற ஹஸ்ஸான் இப்னு தாபித் (ரலி) அவர்கள் கவிதை பற்றிக் கூறிய ஈரடிப் பாவொன்றை மேற்கோள் காட்டுகின்றார் அவ்வறிஞர்:

وإنما الشعر لب المرء يعرضه   على المجالس إن كيسا وإن حمقا

وإن أشعر بيت أنت قائله     بيت يقال إذا أنشدته : صدقا

இதன் தமிழ்க் கவியாக்கம்:

                        மனிதத்தின் கருப்பொருளாம் கவிதை தன்னை  

மன்றத்தில் அறிஞர்க்கும் பாம ரர்க்கும்

புனிதத்தின் துணைகொண்டு பாடும் போது

புரிதலிலே மாற்றங்கள் இருந்த போதும் 

உனதுள்ளத் துணர்வுக்குத் தோன்றும் ஒன்றை 

உண்மையென எடுத்துரைக்கக் கேட்போ ரெல்லாம்

இனிதுற்றுச் செவியேற்றுப் போற்றி நின்றே 

‘ஈதுண்மை ஈதுண்மை’ என்பா ரன்றோ!  

இதைத்தான் நம் தமிழ்க் கவிஞனும்கூட இலகுவான கண்ணிகளில்,

உள்ளத் துள்ளது கவிதை – இன்ப

உருவெ டுப்பது கவிதை

தெள்ளத் தெளிந்த தமிழில் – உண்மை 

தெளிந்து ரைப்பது கவிதை 

என்று கூறினான் போலும்.  ‘Great minds think alike’ என்று இதனைத்தான் கூறுவர். 

அந்த ஆய்வாளர் அடுத்து எடுத்துரைக்கும் சான்று, அரபுலகின் சமகாலக் கவிஞரான உமர்  பஹாவுத்தீன் என்பவருடைய கருத்தாகும். “கவிதை என்பது, அதில் எடுத்தாளப்பெறும் சொல்லாடல், அமைப்பு, அணி மற்றும் யாப்பு போன்ற அனைத்தையும் கடந்த ஒன்றாகும்.  கவிஞனின் உள்ளுணர்வு, அவனது நோக்கம், செயல்பாடு, வரலாற்றுப் பின்னணி போன்ற முழு வாழ்க்கையின் பிரதிபலிப்பே கவிஞனின் கவிதை” என்கிறார் உமர் பஹாவுத்தீன். 

இந்த ஆய்வாளர் நம் சமகால மார்க்க அறிஞரான அஷ்ஷைக் அப்துல்லாஹ் பின் கமீஸ் என்பவர் கவிதை பற்றிக் கூறிய கருத்தையும் தமது ஆய்வுக்குச் சான்றாகக் கூறுகின்றார்.

أن الشعر سلاح من أسلحة الأمة

(கவிதை என்பது, இந்தச் சமுதாயத்தின் போர்க் கருவிகளுள் ஒன்றாகும்.)

உண்மை!  அதனால்தான் அரபுகள் ‘அய்யாமுல் ஜாஹிலிய்யா’ எனும் அறியாமைக் காலத்திலும் சரி, இஸ்லாத்தின் எழுச்சிக்குப் பின்னும் சரி, போர்க்களத்தில் ஆயுதமேந்திப் போரிட்டபோது, கவிதையையும் ஒரு கருவியாகப் பயன்படுத்தினர்.  ஏன்,  அண்ணல் நபி (ஸல்) அவர்கள்கூடப் பலபோது கவியடிகளை மொழிந்துள்ளார்கள்; அவற்றைப் பாடி உணர்வூட்டிய தம் தோழர்களை ஊக்கப் படுத்தியும் உள்ளார்களே!  இவ்வுண்மையை நம் இத்தொடரில் விரிவாகப் படித்துள்ளோம் அல்லவா?

மாற்றம் தேடும் மக்கள் எழுச்சி, மறுமலர்ச்சிப் போராட்டம், உரிமைக்கான எதிர்க்குரல் போன்றவற்றில், உணர்ச்சிப் பெருக்கால் பாமரன்கூடப் பாடத் தொடங்கிவிடுகின்றான் அல்லவா?  அந்த இதய எழுச்சிதான் கவிதை!  உணர்வின் ஊற்றுதான் கவிதை!  உலக அளவில் நாம் கண்டுவரும் அன்றாட எழுச்சிக் குரல்களுள்  அரபு நாடுகள் பலவற்றில் நடக்கும் அராஜகத்தை எதிர்த்து மக்கள் எழுப்பும் குரல்களினூடே கேட்கப்படும் கவிதைக் குரல்கள்!

அஷ்ஷைக் அப்துல்லாஹ் பின் இத்ரீஸ் எனும் அரபுப் பேரறிஞரின் கருத்துப்படி, 

الشعر هو : فيض العواطف 

(கவிதை என்பது, உணர்வுகளின் சிறப்பாகும்.)

ஆம்.  அதனால்தான், உள்ளங்களின் உணர்வுகளில் உள்ளொளியைப் பரப்ப வந்த உண்மைத் தூதர் (ஸல்) அவர்கள் அவ்வப்போது தாமும் கவிதையடிகளைப் பாடினார்கள்;  தம்  தோழர்கள் பாடக் கேட்டு மகிழவும் செய்தார்கள்!   இதற்கான சான்றுகளை நாம் முந்திய பதிவுகளில் பார்த்து வந்துள்ளோம்.

(ஆய்வு இன்னும் தொடரும், இன்ஷா அல்லாஹ்....)

அதிரை அஹ்மது
adiraiahmad@gmail.com

<<பார்வை-22