கவிதை, ஓர் இஸ்லாமியப் பார்வை – 25 :: தொடர்கிறது... 12

அண்மையில், ‘இலக்கியம், ஓர் இஸ்லாமியப் பார்வை’ எனும் தலைப்பில் இலங்கை அறிஞர் மன்ஸூர் நலீமி அவர்கள் நிகழ்த்திய சொற்பொழிவுக் காணொளியைக் கேட்டேன்.  தேர்ந்த மார்க்க அறிஞரானதால், அவர் அரபு இலக்கியத்திலிருந்து மிகச் சிறந்த எடுத்துக்காட்டுகளை விவரித்திருந்தார்.  இலக்கியம் என்பது கட்டுரை, கதை, கவிதை போன்ற பல இயல்களை உள்ளடக்கியதாகும்.  ஆனால், இவ்வறிஞர் கவிதையை மட்டும் இலக்கியமாகக் கருதித் தம் சொற்பொழிவைத் தொகுத்து வழங்கியிருந்தார்.  http://adiraipost.blogspot.in/2012/07/blog-post_23.html 

அவர் ஓரிடத்தில் ஆதங்கத்துடன், “தமிழில், குறிப்பாக இஸ்லாமியத் தமிழில் சிறந்த இலக்கியங்கள் இருப்பதாக எமக்குத் தெரியவில்லை” என்று குறிப்பிட்டார்.  அவர் அரபு மொழியை மட்டும் சிறப்புறக் கற்றதால் – தமிழிலக்கிய ஈடுபாடு கொள்ளாதவராக இருப்பதால் - அதிலும், நம் சமகால இலக்கியச் செழுமை பற்றிய தகவல்கள் கிடைக்கப் பெறாதவராக இருப்பதால், அவ்வாறு கூறினார் போலும்.  அவருடைய கண்ணுக்கும் கருத்துக்கும் படாமல், இன்று இஸ்லாமியத் தமிழில் இலக்கியப் பரப்பு விரிந்திருக்கின்றது என்பதுவே உண்மை.

பொதுவான தமிழிலக்கியங்களாகப் பேசப்படும் கம்பராமாயணம், மணிமேகலை, சிலப்பதிகாரம் முதலானவற்றின் இலக்கியத் தரத்திற்கு எவ்விதத்திலும் குறையாத விதத்தில் ‘இஸ்லாமிய’ இலக்கியங்களைப் படைத்துள்ளனர் நம் இஸ்லாமியப் புலவர்கள்.  இத்தகைய இலக்கிய முன்னேற்றம், பொதுவான இலக்கிய வளர்ச்சி தடை பட்டிருந்த பதினாறாம் நூற்றாண்டில் நம் தமிழ் முஸ்லிம் புலவர்கள் தமிழ் இலக்கியத்தை வளப்படுத்தி, தமிழிலக்கியத் தொண்டாற்றியுள்ளனர் என்பதுவே உண்மையாகும்.  இத்தகைய இலக்கியங்களுள் சிலவற்றை நான் இஸ்லாமியக் கண்ணோட்டத்தில் ஆய்வு செய்து, சென்ற 1970களில் ‘இஸ்லாமியத் தமிழ் இலக்கியச் சிந்தனை’ எனும் பெயரில் தொகுப்புக் கட்டுரைகள் வரைந்து, பின்னர் அது நூலுருப் பெற்று, இரண்டு பதிப்புகளையும் கண்டுள்ளது. 

ஒரு வேளை, அறிஞர் மன்ஸூர்  கருதியது, குர்ஆன் – சுன்னா அடிப்படையில் இல்லை என்பதாக இருக்கலாம்.  இவ்வாறு இருந்தாலும், நாம் அவர் கூற்றை ஏற்க முடியாது.  மாறாக, கடல் போல் பரந்துள்ள கவிதை இலக்கியங்கள் நம் கண் முன்னே காணக் கிடைக்கின்றன.  அப்பெருங்கடலில் மூழ்கிச் சில முத்துகளையாவது எடுத்து வாசகர்களுக்குத் தரலாம் என்பதுவே எனது அவா.
  

சென்ற இருபதாம் நூற்றாண்டில் இஸ்லாமிய அறிவுப் பின்னணியில், தமிழில் ‘கவிதைப் புரட்சி’ செய்தவர்களுள் குறிப்பிடத் தக்க பேரறிஞர், என் தமிழ்ப் பேராசிரியர், ‘இறையருட்கவிமணி’ கா. அப்துல் கபூர் அவர்களாவார்.  அரபி மொழியறிவும் ஆங்கிலப் புலமையும் தமிழ்ப் பெரும்புலமையும் கொண்டு அன்னார் யாத்தளித்த கவிதை நூல்கள், கவியரங்கக் கவிதைகள் ஏராளம்.  அவை பற்றிய சிறியதோர் அறிமுகத்தை இப்பதிவில் காணலாம் வாருங்கள்!

‘நபியின் கவிஞர்’ என்ற பெயரைப் பெற்ற ஹஸ்ஸான் இப்னு தாபித் (ரலி) அவர்கள் நபி (ஸல்) அவர்கள் இறப்பெய்திய பின்னர் யாத்த ‘மர்திய்யா’ எனும் இரங்கற்பா ‘ஷபீஹுக்க பத்ரின்’ என்று தொடங்குகின்றது.  அதனை ‘முழுமதி’ எனும் பெயரில் அழகுதமிழ்க் கவியாக்கி அளிக்கின்றார் என் ஆசான்:

 “நும்தோற்றம் முழுமதியாம்; நுவல்வேனதிற் பேரொளியாம்

நும்முகமோ நறுமணத்தின் நுவலழகே சொட்டுவதாம்

சீருலகின் பேரழகே! சிந்தனையின் எல்லையதே!

ஈருலகில் பொறுப்பார்யார் எழில்பொழியும் முகங்கண்டு?

ஆதநபி வழிமுறையில் ஹவ்வாக்கள் ஈன்றதில்லை

வேதநபி போன்றொருவர் வெகுசொர்க்கத் திலுமில்லை!”

இந்த நெடிய கவிதையடிகளை மொழியாக்கம் செய்துவந்த ‘இறையருட்கவிமணி’, இறுதியாக,

“பரிந்திடுவார் ரசூலுல்லாஹ்; பாரல்லாஹ் பிழைபொறுப்பான்

உரியநெறி அனைத்திலுமே உயர்வுபெறும் காலமெல்லாம்

இறைமறையே எம்தலைமை; இறையவனே எம்’கிப்லா’

இறையன்றிக் காப்பில்லை; இறையவனே மாபெரியோன்”

என்று தம் கவியாக்கத்தை நிறைவு செய்கின்றார்.  

பேராசிரியரின் படைப்பிலக்கியங்களுள் ஒன்று, ‘இறையருள் மாலை’ எனும் அருள் வேட்டல் ஆகும்.  இப்பனுவலின் கண்ணிகள் அனைத்தும் கசிந்துருகி இறையருளைக் கோரும் பாமாலையாகும்.  கசிந்துருகும் கவிமணியின் எண்ணப் பிரதிபளிப்பின் ஓர் எடுத்துக்காட்டு:

“உன்னிடத் திருந்தே உலகுக்கு வந்தோம் 

உன்னிடத் தன்றோ மீட்சியும் அல்லாஹ்!

மண்ணுறை வாழ்வை மகிழ்வாக்கித் தந்து 

விண்ணுறை வாழ்வை விரிவுசெய் அல்லாஹ்!”

இப்பாமாலை முழுவதுமே ‘துஆ’ எனும் இறைவேட்டலாக இருப்பதால், படித்துப் பரவசம் கொண்டு, கசிந்து கண்ணீர் சொரியும் நிலைக்கு நம்மை ஆக்குகின்றது. 

பேராசிரியரின் புகழ்பெற்ற பாமாலைகளுள் குறிப்பிடத் தக்கது, ‘நாயகமே!’ எனும் படைப்பாகும்.

“அருளாளன் அன்புடையோன் அல்லாஹு வின்கருணைப்

பெருங்கொடையாய் வந்துதித்த பெருமானே நாயகமே!”

என்று தொடங்கி, நபியவர்களின் நல்வாழ்வு, நற்போதனைகள், முன்மாதிரி ஆகியவற்றை அழகுறக் கோர்த்து, அரும்புகள்கூடப் பாடி அகம்  மகிழும் விதத்தில் அமைத்தளித்துள்ளார் என் பேராசான்.

“பாலைகளில் காடுகளில் பனிபடர்ந்த நாடுகளில் 

சோலைகளில் தீவுகளில் சொல்நாட்டும் நாயகமே!”    

என்றெல்லாம் பாடித் தமது ‘ஹுப்புன்நபி’ எனப்படும் நபிநேசத்தைப் பதிவு செய்கின்றார்கள்.

இளம் சிறார்கள் மீது எல்லையற்ற பாசத்தைப் பொழிந்த ‘இறையருட்கவிமணி’யவர்கள், அந்த அரும்புகள் பாடி மகிழ்வதற்காகக் கோர்த்த பாமாலைதான் ‘அரும்பூ’ எனும் தொகுப்பு.  இந்நூலைப் பற்றிக் கவிதையால் தமது கருத்தைப் பதிக்கின்றார் நம் ‘அதிரை அறிஞர்’ புலவர் அஹ்மது பஷீர் அவர்கள்:

“கரும்புக் காட்டைக் கவியாக்கிக் காதிற் குள்ளே ஊற்றியவர்

  சுருங்கிப் போன மானிடரைச் சொற்பொழி வாலே நிமிர்த்தியவர் 

விருந்து படைத்து வெகுநாட்கள் விலகிச் சென்றன எனும்போதில் 

அரும்பு மலரைக் கண்டேனே அதிக இன்பங் கொண்டேனே!

படிக்க எடுத்தேன்; வெடுக்கென்று பற்றிக் கொண்டார் வீட்டிலுளோர்

முடித்தார் ஒருவர் பின்னாக முடிக்கப் பொறுக்க மாட்டாமல் 

படிக்க முனைந்தார் அனைவருமே பழுத்த குலையில் ஈக்கள்போல்

தொடுத்த ‘அரும்பூ’ அத்தனையும் சுவைத்’தேன்’ ‘சுவைத்தேன்’ என்றாரே!” 

என் ஆசான் ‘இறையருட்கவிமணி’ அவர்களின் கவியரங்கத் தலைமைக் கவிதைகளின் தாக்கத்தைப் பற்றிய தகவல்களை, இன்ஷா அல்லாஹ், அடுத்த பதிவில் பார்ப்போம்.

அதிரை அஹ்மது
adiraiahmad@gmail.com

<<பார்வை-24