இன்றைய மோகம்..! 29

இப்போது நான் கேள்விப்படும் சில விசயங்கள் நம் இனமக்களின் எதிர்காலத்தை நினைத்து கவலை ஏற்பட வைக்கிறது. எப்போது நம் வீட்டுக்குள் வந்திருக்கும் டெலிவிசனையும் / புதிதாக ஏற்பட்டிருக்கும் மொபைல் போன்களின் அளவுக்கு அதிகமான டெக்னாலஜி முன்னேற்றமும் உறவுகளையும் சமுதாயத்தையும் எந்த அளவு பிரித்து வீசியிருக்கிறது என்று முன்பு நான் எழுதியதாக ஞாபகம்.

ஆனால் இப்போது நான் எழுதும் விசயம் காலம் காலமாக நம் பெண்களிடம் ஏற்பட்டிருக்கும் பொருள்களின் மீதான மோகம் என்னும் பாக்டீரியா. இது தன்னால் அழிக்கப்பட வேண்டும். பொருள்களின் மீதான மோகம் மனிதர்களுக்கு ஏற்படுவது இயற்கை. அது ஒரு வயதுடன் அல்லது கால கட்டத்துடன் ஒரு முடிவுக்கு வர வேண்டும். அப்படி இல்லாத பட்சத்தில் குடும்பத்தில் பல கேவலத்தை கொண்டுவரும்.

 

இப்போதைய நமது ஊர் மக்கள் தொகை பெருக்கத்தால் குடும்பங்களின் உறுப்பினர்களின் பட்டியல் நீண்டு கொண்டே போகிறது. பெரிய அளவு நிகழ்ச்சிகள் என்றால் கல்யாணம்தான். ஆனால் அதற்காக பெண்கள் செலவுகளை ஏற்படுத்தி வைத்திருப்பது மிகவும் அதிகமாக தெரிகிறது.

ஆண்கள் நினைத்தால் இதை கட்டுப்படுத்த முடியும். ஆனாலும் பெரும்பாலான ஆண்கள் இதை கேட்க முடியாமல் இப்படி குடுகுடுப்பை மாடு மாதிரி தலையை ஆட்டிக்கொண்டிருப்பதால் வெளிநாட்டில் தலையை அடமானம் வைத்தாவது பிழைக்க வேண்டியிருக்கிறது.

[தலையை எந்த சேட்டும் அடமானத்துக்கு எடுத்துக் கொள்வதில்லை என்பது வேறு விசயம்]. 

 

முன்பெல்லாம் ஒரு கல்யாணம் என்றால் பெண் வீட்டில்  2, 3 பெரியவர்கள் மாப்பிள்ளை வீட்டில் 2, 3 பெரியவர்கள் இதுதான் மணப்பெண் / மண மகன் என்று நிச்சயம் செய்வதோடு முடியும் விசயம் இப்போது சில ஆயிரங்களை தாண்டி முடிவாகிறது. [நான் சொல்வது அன்றைய செலவு மட்டும் தான்]. பெண்கள்  “என் பிள்ளைக்கு செலவு செய்ய இவன் என்ன சொல்வது?” என்ற எண்ணத்தில் போட்டி போட்டு செலவு செய்கின்றனர். ஆனால் ஆண்களால் போட்டி போட்டு ஒரு குறிப்பிட்ட காலத்துக்குள் சம்பாதிக்க முடிவதில்லை. எனவே கடன் ஒன்றே உடனடித்தீர்வு. 

பணக்கஷ்டம் வந்தால் மனக்கஷ்டமும் சேர்ந்துகொள்ளும்.

ஒரு சாதாரண குடும்பத்தில்  வருடத்தில் 3 அல்லது 4 கல்யாணம் நடக்கலாம் - [இதில் மற்ற மினி ஃபங்ஷன் எல்லாம் கணக்கில் இல்லை - காது குத்து, சுன்னத், வீடு குடிபுகல் - மற்றும் கல்யாண தேவைகளில் ஏற்படுத்தப் பட்டிருக்கும் இலவச இணைப்பு ஃபங்ஷன்கள்]

பெண்கள் கல்யாணத்து ஒரு புடவை அதற்கு தகுந்தாற்போல் அதே கலரில் காதுக்கும் கழுத்துக்கும் கைக்கும் ஆபரணங்கள் வாங்குவதன் மூலம் நியமான அளவு பொருளாதாரப் பின்னடைவு ஏற்படுகிறதாகவே நான் நினைக்கிறேன். “என்ன லட்சக்கணக்கில் தோப்பு வைத்திருப்பவர்களுக்கு இதை போய் பெரிதாக சொல்கிறீர்கள் ?” என்று நினைக்கலாம்.

ஆனால் இந்த பொருள்கள் மீதான மோகம் சாதாரண சம்பளத்தில் இருக்கும் ஆண்களின் மனைவியையும் ஆட்டிப் படைக்கிறது. இதனால் மற்ற ஆண்களுடன் ஒப்பிட்டு சண்டையிடுவதும் பிறகு விவாகரத்தில் முடிவதும் அதற்கு தகுந்தாற்போல் விவாகரத்தை ஞாயப்படுத்தி  சில ஹதீஸ்களை தன் திருவாய் மலர்வதும் இப்போது வாடிக்கை ஆகிவிட்டது.

ஆண்கள் ஆண்களாய் இல்லாமல் இப்படி "பிரிமனை" மாதிரி "ஙே" என்று இருந்தால் இப்படித்தான் போய் முடியும்.  இப்போதெல்லாம் வீடு குடி போனால் கூட அதற்காக சொந்தம் பந்தம் எல்லோருக்கும் புடவை செட் என்றும் ஒரு சாதாரண கல்யாணத்துக்கு என்று 3 , 4 விருந்து , மற்றும் ஒன்று கூடுதல் என்று ஊர் ஒட்டுமொத்தமாக சம்பாதிப்பவர்களை மொட்டையடிக்க கற்றுக்கொண்டு விட்டது. 

இதில் செலவு அழிவுகள் ஒரு பக்கம் இருந்தாலும் அதனால் ஏற்படுத்தப்பட்டிருக்கும் சைட் எஃபெக்ட்கள் அதிகம். காலையில் புறப்பட்டு திருச்சி / தஞ்சை என்று பேயாய் அலைந்து திரிந்து வாங்கும் துணிமனிகளுக்காக வீட்டில் வயது வந்த பிள்ளைகளை விட்டு விட்டு செல்வதும் பின்னாளில் அதனால் வரும் பிரச்சனைகளும்  தலைவலிகளும் அதிகம். இதை எல்லாம் எப்படி நெறிப்படுத்துவது என்பதை இதைப்படிப்பவர்களின்  விவாதத்திற்கு விட்டு விடுகிறேன். அதற்காக பெண்களை தொடர்ந்து அடிமையாக வைத்திருக்கும் நடவடிக்கைகளில் எனக்கு உடன்பாடில்லை. 

பெண்கள் பெரும்பாலும் நகை வாங்க சொல்லும் காரணம் ' ஆத்திர அவசரத்துக்கு அடமானம் வச்சுக்கலாம்" வாங்கும் போதே ஏன் தான் இந்த தரித்திரம் பிடித்த வார்த்தை. சொன்ன மாதிரியே அடமானம் போகும்போது. "எண்ணம்போல் வாழ்க்கை".

நகைகளின் மாடல் மாறும்போது வாங்க வசதியிருந்து வாங்குவதில் தவறில்லை. அதற்காக சம்பாதிக்கும் ஆண்களை கடன் வாங்க கட்டாயப் படுத்துவதும், அதை ஏன் என்று கேட்க திராணியில்லாத ஆண்களும் காலக் கொடுமை.  சிலர் புடவையின் டிசைன் மாறும்போது சின்ன சின்ன நகைகளை விற்று வாங்குவதும் ஆரம்பித்திருக்கக் கூடும்.

இப்போது பெண்களின் நடவடிக்கைகள் எப்படியிருக்கிறது என்பதையும் கவனத்தில் கொள்வது நல்லது. தொடர்ந்து பொருள்களின் மீதான மோகம் தன்னை உயர்வாக மதிக்க பொய் சொல்ல பழகித் தரும். பிறகு அந்த பொய்களே அதே பெண்களின் வாழ்க்கைக்கும் மரியாதைக்கும் எதிராக திரும்பும் என்பதை வீட்டில் இருக்கும் ஆண்கள் உணர்த்த வேண்டும். காலம் கடந்த அறிவுரை ஒரு "கிரிமினல் வேஸ்ட்".

இதில் பெண்கள் கவனிக்க வேண்டிய விசயம் இப்படி ஒவ்வொரு விசயத்துக்கும் பேயாய் அலைந்து வாங்கும் நேரம் உங்கள் வாழ்க்கையில் எத்தனை உருப்படியான மணி நேரத்தை வீணடித்திருக்கிறது  என்ற கேள்விதான் உங்களை முன்னேற்றத்துக்கு அழைத்துச் செல்லும். ' நான் என்ன ஆபிசில் வேலை பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேனா? நேரக் கணக்கெல்லாம் பார்க்க என்று கேட்டால், ஒரு சின்ன  டெய்லரிங் கூட தெரியாமல் எல்லா வேலைகளுக்கும் கடையையும், அதை செயல்படுத்த மற்ற ஆட்களையும் நம்பியிருக்கும் வாழ்க்கை [Dependent Life]  இந்த மாதிரி மூடத்தனமான கேள்வியில்தான் ஆரம்பிக்கிறது.

மார்க்க விசயங்களிலும் Tahfiz / Fardhu Ain போன்ற விசயங்கள் கற்றுக் கொள்ளாமல் போய் இன்றும் மார்க்கத்தை முழுமையாக தெரியாமல் போன வர்க்கங்களை உருவாக்கியதற்கும் 50% பங்கு இது போன்ற பெண்களையே சேரும்.

 

இதையெல்லாம் ஆலிம் உலமாக்கள் தனது உரை நிகழ்த்தும் போதுதான் பேச முடியும் என்ற சூழ்நிலை இருந்தால் பெரும்பாலானவர்கள் கேட்க முடியாமல் போய் விடும். இது ஒவ்வொரு வீட்டிலும் தெரிந்து தெளிய வேண்டிய விசயம். கடந்த 10, 15 வருடமாக ஊரில் உருவாக்கப்பட்டிருக்கும் வழமைகள் தேவையற்ற அலப்பரை ஃபங்சன் கள் வெளிநாட்டில் வேலை பார்ப்பவரகளை கேனயன் மாதிரியும் ஊரில் உள்ளவர்கள் தான்  முழு அத்தாரிட்டி என்ற ஒரு மாயை-யை ஏற்படுத்தியிருக்கிறது. இதை தட்டிக் கேட்கப் படாமலேயே போய் விட்டதால் நடுத்தர / மற்றும் ஏழைகளின் கல்யாணம் என்பது ஒரு குடும்பத் தலைவனுக்கு பாரமாகவே போய்விட்டது.

 

பிரச்சாரங்கள் என்று பள்ளிவாசலிலும் , தெரு முனைகளிலும் சொல்லப்படும் விசயங்களில் இது பேசப்பட வேண்டும். வீண் விரயம் செய்பவர்களை இறைவன் ஒருபோதும் விரும்புவதில்லை.தான் விரும்பாத யாருக்கும் செல்வத்தை இறைவன் வழங்குவதுமில்லை. இது பற்றி குர் ஆன் / ஹதீஸ் எந்த வசனத்தில் எந்த அத்யாயத்தில் சொல்லியிருக்கிறது என்பதை விளக்கமாக சொல்ல நண்பன் இக்பால் சாலிஹ் / நண்பன் அலாவுதீன்  சொல்ல முடியும், கேட்டால் நமக்கு நல்லது. கேட்காவிட்டால் அவர்களுக்கு எந்த நஷ்டமும் இல்லை.

ஏற்கனவே அதிராம்பட்டினம் போன்ற கீழ்தஞ்சை மாவட்டங்களில் சரியான முறையில் வருமானம் ஈட்ட வாய்ப்புகள் இல்லாமல் இருக்கிறது. இந்த லட்சணத்தில் சம்பாதித்த பணத்தை செலவு செய்ய அளவுக்கு அதிகமான நிகழ்ச்சிகளையும் சம்பிரதாயங்களையும் ஏற்படுத்திக் கொண்டே சென்றால் அதன் கடைசி எல்லைதான் என்ன?.

இன்றைக்கு தனது இயலாமை / முதுமை காரணமாக ஊரில் வந்து தங்கிவிட்டவர்கள் ஏன் எல்லோரும் வசதியாக இல்லை. ஏன் இன்னும் எல்லாவற்றையும் எதிர் பார்த்தவர்களாக இருக்கிறார்கள். எனக்கு தெரிந்து இது போன்ற விசயங்களை வளர விட்ட பிறகு 'செலவை குறை" என்றால்' இந்தாளு ஒருத்தன் , இன்னைக்கு சொல்லிட்டு நாளைக்கு புறப்பட்டு போயிடுவான் , ஊர் நிலவரம் எங்கே தெரியப்போவுது " என்ற தெனாவட்டான ஊரில் இருப்பவர்களின் பேச்சுகள்தான்.  நமக்கு தெரியாமலேயே நம் வருமானத்தை சுரண்டி செல்லும் தேவையற்ற செலவுகள் நிறைந்த "கூடி கூடி செலவளித்து திரியும்"  ஃபங்ஷன் கள் நம் ஊர் பகுதியில் ஒழிய வேண்டும்.

இல்லா விட்டால் நமக்கு தெரியாமலேயே நமது இடுப்புத்துணி அவிழும் அவலம் வெகு தூரத்தில் இல்லை.

ZAKIR HUSSAIN