கவிதை – ஓர் இஸ்லாமியப் பார்வை - 3 11

நல்ல கவிதைகளை, கருத்துப் பிழைகளற்ற கவிதைகளைப் பாராட்டிய அண்ணல் நபி (ஸல்) அவர்கள், ஓரிறைக் கொள்கைக்கு மாற்றமான கவிதைகளை – அவை தம்மைப் பற்றிய புகழ்ப் பாக்களாக இருந்தாலும்கூட, கண்டித்துத் திருத்தியுள்ளார்கள்; நிறுத்தியுள்ளார்கள்.

இமாம் புகாரீ (ரஹ்) அவர்கள் தமது மிகச் சரியான நபிமொழித் தொகுப்பில், ‘இறை தியானம், கல்வி, குர்ஆன் முதலியவற்றிலிருந்து கவனத்தைத் திசை திருப்பும் அளவுக்கு மனிதன் மீது கவிதையின் தாக்கம் இருப்பது வெறுக்கப்பட்டதாகும்’ எனும் தலைப்பில் இரண்டு நபிமொழிகளைப் பதிவு செய்துள்ளார்கள்.  அவற்றின் கருத்தாவது:  ஒருவனின் வயிறு கவிதையால் நிரம்பி இருப்பது, புரையோடும் அளவுக்குச் சீழ், சலம் நிரம்பி இருப்பதைவிட மோசமானதாகும்.  அதாவது, ஒருவரின் உள்ளத்தில் கவிதையைத் தவிர வேறெதுவும் இல்லாதிருப்பது, அவனை இறை தியானத்தை விட்டும் கல்வியை விட்டும் குர்ஆனை விட்டும் மறக்கடித்துவிடும் என்பதாகும்.  ‘வயிறு கவிதையால் நிரம்பியிருப்பது’ என்பது, கவிதை ஒன்று மட்டுமே ஒருவனின் வயிற்றுப் பிழைப்பாக இருக்கும் மோசமான நிலையைக் குறிக்கும்.

அவசர கோலத்தில், அறியாமையால் முற்றிலுமாகக் கவிதையை வெறுப்போர், தமது கருத்தாடளுக்குச் சான்றாக, திருக்குர்ஆனின் 26:224 வசனத்தை மேற்கோள்  காட்டுகின்றனர்.  ஆனால், அதனைத் தொடர்ந்துள்ள மூன்று வசனங்களைப் பற்றிச் சிந்திக்கத் தவறிவிடுகின்றனர்!  அவ்வசனத்திற்கும் அதனையடுத்துள்ள மூன்று வசனங்களுக்கும் விளக்கமளிக்கும் இமாம் இப்னு ஹஜர் (ரஹ்) அவர்கள் தமது ‘ஃபத்ஹுல் பாரீ’ எனும் நூலில் குறிப்பிடுவதாவது:

“இவ்வசனத்தில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள கவிஞர்கள், இணை வைப்போராக இருந்துகொண்டு, நல்லவர்களையும் அறநெறிகளையும் தாக்கிக் கவிதை பாடி வந்தவர்களாவர்.... அப்துல்லாஹ் இப்னு சப்அரீ, ஹுபைரா பின் அபீ வஹப், முஸாபிஉ பின் அப்தி மனாஃப், அம்ர் பின் அப்தில்லாஹ், உமைய்யத் இப்னு அபிஸ்ஸல்த் ஆகியோர் இவர்களில் அடங்குவர்.  அதே நேரத்தில், உண்மைக்காகக் குரல் கொடுத்து, நல்லதே பேசிவந்த கவிஞர்களும் இருந்துள்ளனர்.  இறைவனையும் இறைத்தூதரையும் புகழ்ந்து பாடி, இறை மார்க்கத்துக்கு வலு சேர்த்து வந்தனர்.  அப்துல்லாஹ் இப்னு ரவாஹா, ஹஸ்ஸான் இப்னு தாபித், கஅப் இப்னு மாலிக், கஅப் இப்னு சுஹைர் ஆகியோர் இவர்களுள் குறிப்பிடத் தக்கவர்கள்.  ஆக, பொய்யும் போலிப் புகழ்ச்சியும் வசையும் இல்லாத, நல்ல கருத்துகளைக் கூறும் கவிதைகள் அனுமதிக்கப்பட்டவை ஆகும்.  இத்தகைய கவிதைகளை நபி (ஸல்) அவர்கள் பாராட்டியுள்ளார்கள்.” 

(சஹீஹுல் புகாரீ, பாகம் ஆறு, பக்கம் 646) 

“திண்ணமாக, கவிதையிலும் நுண்ணறிவு (ஹிக்மத்) உண்டு” எனும் நபிமொழிக்கு இமாம் புகாரீ (ரஹ்) அவர்கள் விளக்கமளிப்பதாவது:  “நல்ல கவிதைகள் மூலம் ஞானம் பிறக்கும்.  அறியாமை அகன்று அறிவு சுரக்கும்.  இங்கு ‘ஞானம்’ என்பதைக் குறிக்க ‘ஹிக்மத்’ எனும் சொல் மூலத்தில் எடுத்தாளப்பட்டுள்ளது.  இதற்கு – ‘அறிவு, உண்மை, தத்துவம் ஆகிய பொருள்கள் உள.  நல்ல தத்துவம் ஒன்றைக் கவிதையில் கூறும்போது, கவிதைக்கே உரிய சொற்சிக்கனம், இரத்தினச் சுருக்கம், ஒப்புமை உள்ளிட்ட கூறுகள் படிப்போரின் உள்ளங்களைக் கவர்ந்து, அதை ஆழமாகப் பதியச் செய்துவிடும்; சிந்திக்கத் தூண்டும்.  நபித்தோழர் ஷுரைத் பின் சுவைத் (ரலி) அவர்கள் கூறியதாவது:  (கவிஞர்) உமையா இப்னு ஆபிஸ் ஸல்த்தின் கவிதைகளுள் சிலவற்றைக் கூறுமாறு நபி (ஸல்) அவர்கள் என்னிடம் கூறினார்கள்.  ஆகவே அவற்றிலிருந்து நூறு பாடல்கள் வரை நான் அவர்களுக்குப் பாடிக் காட்டினேன்.   

(இமாம் புகாரீ (ரஹ்) அவர்களின் ‘அல் அதபுல் முஃப்ரத்’)

அக்கவிதைகளில் இருந்த பேருண்மைகளை உணர்ந்த பின்னர்தான் பெருமானார் (ஸல்) அவர்கள், “கவிஞர் உமய்யத் இப்னு அபிஸ் ஸல்த்      (தனது கவிதையின் கருத்துகளால்) இஸ்லாத்தை ஏற்கும் அளவிற்கு வந்துவிட்டார்!”  என்று வியப்புடன் கூறியிருப்பார்கள் போலும்.

(இன்னும் தொடரும், இன்ஷா அல்லாஹ்)

- அதிரை அஹ்மது

<<பார்வை - 2 |||||||||||||| பார்வை - 3>>