கவிதை – ஓர் இஸ்லாமியப் பார்வை-5 23

நமது இத்தொடருக்கு எதிராகப் போர்க்கொடி தூக்குபவர்கள் எடுத்து வைக்கும் வாதங்களுள் தலையாயது,

والشعراء يتبعهم ألغاون 

“கவிஞர்கள் - அவர்களை வழிகேடர்களே பின்பற்றுவர்”  (26: 224) எனும் இறைவாக்காகும்.  ‘ஓ! இப்படியோர் இறைவசனம் இருப்பது எனக்குத் தெரியாதே!’ என்று சொல்லும் அளவுக்கு நானொன்றும் அறிவீணன் அல்லன்.  இதற்கும், இது போன்ற வசனங்களுக்கும் வேத விரிவுரையாளர்கள் எவ்வாறு விளக்கம் தந்துள்ளார்கள் என்பதை விளங்குவதே அறிவுடைமை.

இமாம் இப்னு கதீர் (ரஹ்) அவர்கள் தமது ‘தஃப்ஸீர் இப்னு கதீர்’ எனும் விரிவுரையில் கூறும் கருத்து நமக்கு முன் தெளிவாக உள்ளது.  அவர்களின் கருத்துப்படி, அன்றைய மக்காவின் சிலை வணக்கக்காரர்களுள் இலக்கிய வித்தகர்களும் இருந்தனர்.  அவர்கள் குர்ஆனிய வசனங்களைக் கேட்டுவிட்டு எள்ளி நகையாடி, ‘வேத வசனங்கள்’ என்று சிலவற்றைப் புனைந்து, மக்களுக்கிடையே புழக்கத்தில் விட்டனர்.  அவற்றுக்கும் ஆதரவாளர்கள் சிலர் இருந்தனர்.  பொய்யாகப் புனைந்துரை செய்தவர்களைத் தரம் தாழ்த்தியும், அவர்களுக்குப் பக்கத் துணையாக நின்றவர்களை ‘வழிகேடர்கள்’ என்றும் சாடியே இவ்வசனம் இறங்கிற்று எனக் குறிப்பிடுகின்றார்கள் இமாம் இப்னு கதீர் (ரஹ்).  

இறைத் தூதரைக் ‘கவிஞர்’ என்று இணைவைப்பாளர்கள் கூறியபோது, 

و ما علمناه الشعر ما ينبغي له

“(நம் தூதராகிய) அவருக்கு நாம் கவிதையைக் கற்றுக் கொடுக்கவில்லை; அது அவருக்குத் தேவையானதும் இல்லை” (36:69)  என்று மாற்றடி கொடுத்தான் மறை வழங்கிய வல்லோன்.   வேத விரிவுரையாளர்களுள் இன்னொரு மேதையான இமாம் அத்தபரீ (ரஹ்) அவர்களும் தமது ‘தஃப்ஸீர் அத்தபரீ’ எனும் நூலில் இவ்வாறு குறிப்பிடுவதாக இமாம் இப்னு கதீர் (ரஹ்) அவர்கள் இதை உறுதிப் படுத்துகின்றார்கள்.

குர்ஆனிய வசனங்களின் இயல்புகளுள் ஒன்று, ஒரு கருத்தை வலியுறுத்தும்போது, அதன் பின்னே அதற்கு எதிரானதையும் சேர்த்துக் கூறிவிடுவது ஆகும்.  இத்தன்மையில் அமைந்துள்ளதுதான் மேற்காணும் முதல் வசனம்.  அதன் பின்னே இடம்பெற்ற 227 வது வசனத்தைப் பாருங்கள்:

“(ஆயினும்,) அவர்களுள் எவர் நம்பிக்கை கொண்டு நற்செயல்களைச் செய்து, (தங்களின் கவிதைகளில்) அல்லாஹ்வை அதிகமாக நினைவுகூர்ந்து, (பிறர்  நிந்தனையால்) அநியாயத்திற்கு உள்ளானதன் பின்னர் பழி வாங்கினாரோ, அவரைத் தவிர (மற்றவர்கள் குற்றவாளிகள்தாம்.)”

நம்பத் தகுந்த நபிமொழி அறிவிப்பாளரும் நபி வரலாற்றாசிரியருமான முஹம்மத் இப்னு இஸ்ஹாக் (ரஹ்) அவர்கள் கூறுவதாவது:  மேற்கண்ட 224 வது வசனம் அருளப்பட்டவுடன், நபித் தோழமையைப் பெற்ற கவிஞர்களான ஹஸ்ஸான் இப்னு தாபித், அப்துல்லாஹ் இப்னு ரவாஹா, கஅப் இப்னு மாலிக் (ரலியல்லாஹு அன்ஹும்) ஆகியோர் அழுதவர்களாக அண்ணல் நபி (ஸல்) அவர்களிடம் வந்து, “நாங்கள் எல்லாரும் கவிஞர்கள் என்பது அல்லாஹ்வுக்குத் தெரியும்தானே;  அந்த நிலையில் அல்லவா இத்தகைய வசனம் அருளப்பட்டுள்ளது!” என்று அங்கலாய்த்தவர்களாகக் கூறினர்.  அப்போது நபியவர்கள் அத்தோழர்களுக்கு மேற்கண்ட 227 வது வசனத்தை ஓதிக் காட்டி, இவ்வசனத்தில் கூறப்பட்ட மூன்று தன்மைகளுக்கு உரியவர்கள் நீங்கள்தாம், நீங்கள்தாம், நீங்கள்தாம்” என்று ஆறுதல் கூறினார்கள்.   

‘அபூ தாவூத்’ எனும் நபிமொழித் தொகுப்பில் இப்னு அப்பாஸ் (ரலி) அவர்கள் வாயிலாக இடம்பெற்ற அறிவிப்பொன்றும் இக்கருத்தை வலுப்  படுத்துகின்றது.

‘அஷ்ஷுஅரா’ (கவிஞர்கள்) எனும் அத்தியாயத்தின் விரிவுரையை நிறைவு செய்யும்போது, இமாம் இப்னு கதீர் (ரஹ்) அவர்கள் ஒரு நபிவரலாற்று நிகழ்வைக் குறிப்பிடுகின்றார்கள்.  அண்ணல் நபி (ஸல்) அவர்களை வசை மொழிகளால் எதிரிகள் திட்டியபோது, தோழர் ஹஸ்ஸானைப் பார்த்து, “இவர்களுக்கு எதிராக வசைக்கவி பாடும்; ஜிப்ரீலும் உமக்குத் துணை நிற்பார்!” என்று கூறி ஊக்கப் படுத்தினார்கள்.

(ஆதாரம்: சஹீஹுல் புகாரீ)

கஅபு இப்னு மாலிக் (ரலி) அவர்கள் நபியவர்களிடம் வந்து, “எது அருளப்பட வேண்டுமோ, கவிஞர்களைப் பற்றியான அதை அல்லாஹ் அருளிவிட்டான்” என்று கவலையுடன் கூறினார்கள்.  அதற்கு நபி (ஸல்) அவர்கள், “உண்மையான இறை நம்பிக்கையாளன் தன் எதிரியுடன் தன் வாளாலும் நாவாலும் போர் செய்வான்.  இவ்வாறு நாவால் செய்யும் சொற்போரானது, அவர்களை அம்புகளைக் கொண்டு தாக்குவதற்குச் சமமாகும்” என்று கூறி, ஆற்றுப் படுத்தினார்கள்.

(ஆதாரம்: முஸ்னது அஹ்மத்)

(ஆய்வு இன்னும் தொடரும், இன்ஷா அல்லாஹ்....)

-அதிரை அஹ்மது

<<பார்வை-4