அதிரை வரலாற்றில் நான் கண்ட நகைச்சுவைக்குரியவர்கள் 38

சீரியசான தகவல்கள் பரிமாற்றம் செய்துகொண்ட பின்னர், கொஞ்சம் ரிலாக்ஸாக இருப்பதற்கு, நகைச்சுவையின் பக்கம் திரும்பினால் நன்றாயிருக்கும்தானே? அதனால்தான் இச்சிறிய தொகுப்பு:

1. என் இளமைக் காலம் அது. எங்கிருந்தோ 'தெட்டித் தெறிச்சு' அதிரைக்கு வந்து சேர்ந்தது, ஒரு வினோதமான 'ஜென்மம்'. அதன் பெயர் 'அந்தோனி' என்று பின்னர் தெரியவந்தது. வீடுகளில் - குறிப்பாக ஆலடித்தெரு - கொடுக்கும் 'மிச்சம் மீதி'களை வாங்கித் தன் அபாரப் பசியைத் தீர்த்துக்கொள்ளும். அதே வேளை, அப்பகுதியின் வீட்டார் சொல்லும் வேலைகளை 'மாட்டேன்' என்னாமல் செய்யும் குணம். "அந்தோனி ஒரு குடம் தண்ணியள்ளிக் கொண்டுவா" என்று குடத்தைக் கொடுத்து அனுப்பினால், அவ்வளவுதான். அருகிலிருக்கும் கிணற்றிலிருந்து அள்ளிக்கொண்டு வர அரைமணி நேரமாவது ஆகும். என்ன செய்வான் தெரியுமா? மூன்று வாளியால் நிரப்பப்பட வேண்டிய குடத்தில் முப்பது வாளித் தண்ணீர் இரைப்பான் அந்தோனி! "அந்தோனி, போதும், போதும்" என்றால் கேட்காமல், "உம்" என்ற பதில்தான் அந்தோனியிடமிருந்து வரும்.

சில நேரங்களில் சிறுவர்களின் கல்லடிக்கும் ஆளாவான், அந்தோனி. கெட்ட வார்த்தை  கூறித் துரத்துவான். ஒருமுறை பையன் ஒருவன் (அவர் இப்போது பேரன் பெயர்த்தி எடுத்தவர்) அந்தோனியிடம் மாட்டிக்கொண்டான். அவன், "அந்தோனிக் காக்கா! அடிக்காதீங்கோ! உட்டுருங்கோ!" என்று கெஞ்சியதைக் காணப் பரிதாபமாகவும் இருந்தது; சிரிப்பும் வந்தது.

2. எங்கள் உறவினரிடம் 'ராமலிங்கம்' என்பவர் வேலைக்கு வந்து சேர்ந்தார். அவரும் ஓர் அரை. தோட்டத்திற்கு 12 மணிக்குச் சாப்பாடு கொடுத்தனுப்பினால், பிள்ளைமார் தெருவிலிருந்த தோட்டத்திற்குப் போய்ச் சேர 2 மணியாகும். காரணம், சற்று நேரம் முன்னோக்கி நடப்பான்; பிறகு, அதே வழியில் பின்னோக்கித் திரும்பி வருவான். தானாகப் பேசுவான்; தண்ணீரில் தூங்குவான்!

3. என் பள்ளித் தோழன் அஹ்மது ஹாஜா. பள்ளி வாழ்க்கை முறிந்துபோன பின்னர், அவன் கவிதைகள் எழுதத் தொடங்கிவிட்டான். பேப்பர்களில் அல்ல; வீட்டுச் சுவர்களில்! "அஹ்மது ஹாஜா அதிரைக்கு ராஜா" என்று இருவரிக் கவிதை தொடங்கும். என்னைக் காணும்போதெல்லாம், 'அஹ்மது' என்று என்னைக் காட்டுவான். பின்னர் தன்னைக் காட்டி, 'ஹாஜா' என்று கூறி, அதையே இரண்டு மூன்று முறை திருப்பிக் கூறுவான். அவனது இருவரிக் கவிதைகளுள் சில:

"தாய் தாலாட்டும்; நாய் வாலாட்டும்", "ஒருவனுக்கு ஒருத்திதான் மனைவி; கொறவனுக்குக் கொறத்திதான் மனைவி", "டெய்லி குளிக்கணும்; கைலி தொவைக்கணும்", "செந்தளையில் பொண்ணு; எந்தலையில் ஒண்ணு". (அதாவது, அவனுடைய மனைவி, செந்தலைப் பட்டினம் என்ற ஊர்ப் பெண்) அவனுடைய சுவர்க் கவிதைகளை நினைவுகூர்ந்தால், இன்றுகூட எனக்குச் சிரிப்பு வரும்.

4. எனது உயர்நிலைப் பள்ளி நாட்களில், முதிர்ந்த ஆசிரியர் ஒருவர் வந்து சேர்ந்தார். அவருடைய மூத்த வயதைக் கருதி, மாணவர்கள் அவரை, "அப்பா வாத்தியார்" என்று அழைப்பார்கள்; அவருடைய காதில் விழுந்தால், வருமே கோபம்! அதனால், சில சுட்டிப் பையன்கள், அவரை முன்னால் விட்டுப் பின்னால் இருந்துகொண்டு, "அப்பா!" என்பார்கள். திரும்பிப் பார்த்து, "எவண்டா அது கழிசடை! அபிஷ்த்து!" என்று கூறிக் காறித் துப்புவார்.

அவருக்குச் சின்ன வயது மகன் ஒருவன் இருந்தான். அவன் ஒன்பதாம் வகுப்பில் படித்துக்கொண்டு இருந்தான். ஒரு நாள், அவனைச் சக மாணவர்கள் கிண்டல் பண்ணினர். அது அந்த 'அப்பா' வாத்தியாரின் சோஷியல் வகுப்பு. தன்னைக் கிண்டல் பண்ணியவனைக் காட்டிக் கொடுப்பதற்காக எழுந்து நின்றான் பையன். 'சார்' என்று சொல்லிப் புகார் செய்வதற்கு பதிலாக, அவன் வாயிலிருந்து வந்தது: "அப்பா! இவன் என்னைக் கிண்டல் பன்றான்!" வகுப்பில் மாணவர்கள் 'கொள்'ளென்று சிரித்துவிட்டனர். அப்பா வாத்தியாருக்குக் கோபம் வந்துவிட்டது, அவர் மகன்மீது! அவன் தன் மகன் என்பதை மறந்தார். "என்னடா நீனும் 'அப்பா'னு கிண்டல் பண்ட்றா?" என்றாரே, பார்க்கலாம்; வகுப்பு மாணவர்களின் சிரிப்பு கூடியதே தவிர, குறையவில்லை!

பெருமைக்குரிய பின்னூட்டக்காரர்களே! உங்களின் நகைச்சுவை வரிகளுக்கு வழி விட்டு, இப்போதைக்கு நகர்ந்துகொள்கிறேன். ஜமாய்ங்க!

- அதிரை அஹ்மது

    adiraiahmad@gmail.com