இரு கல்வியாளர்கள், ஒரு கலைக்களஞ்சியம், ஒரு கட்டுரையாளர் - கலந்துரையாடல் ! - 1 30

கலந்துரையாடல். – பகுதி ஒன்று. 

கடந்த 8/10/2012, அன்று அதிரை இமாம் ஷாபி மேல்நிலைப்பள்ளியில், முன்னேற்பாடு எதுவும் இல்லாமல் , தற்செயலாக ஒரு அரிய சந்திப்பு ஏற்பட்டது. சந்திப்புக்கு முதல் காரணம் தம்பி நூர் முகமது அவர்கள், சவூதியிலிருந்து விடுமுறையில் ஊர் வந்து இருககிறார்கள். அன்றைய தினம் காலை என்னை அலைபேசியில் அழைத்து, சந்திக்க வேண்டுமென்று சொன்னார்கள். நான் என் வீட்டுக்கு அழைத்தேன். ஆனால் நூர் முகமது அவர்களோ, காலை பத்து மணிக்கு இமாம் ஷாபி பள்ளியில் ஏதோ வேலை இருப்பதால் அங்கு வந்துவிட்டால் பேராசிரியர் ஜனாப். அப்துல் காதர் அவர்களையும் சந்தித்தது போல இருக்கும் என்று என்னையும் அங்கேயே வரும்படிக் கேட்டுக் கொண்டதற்கிணங்கி நானும் பத்து மணிக்கு அங்கு ஆஜராகி விட்டேன். நான் சென்று சற்று நேரத்தில் மரியாதைக்குரிய ஜனாப். S. K. M. ஹாஜா முகைதீன் சார் அவர்களும் நாங்கள் நினைக்காமலேயே அங்கு வந்து விட்டார்கள். அதன்பின் பேராசிரியர் அப்துல் காதர் அவர்களும் வரவே, நாங்கள் நால்வரும் அங்கு அமர்ந்து பொதுவாக சில செய்திகளைப் பேசிவிட்டு, நலம் விசாரித்து விடைபெற்றுச்   செல்லலாமென்றுதான் அங்கு அமர்ந்தோம்.

ஆனால் பசியும் மறந்து, (இடையில் இரண்டு சமூசா டீ?) நான்கு மணி நேரம்  நாங்கள் பல தலைப்புகளில் கலந்துரையாட வேண்டியதாயிற்று. இந்தக் கலந்துரையாடல் ஒரு பார்வையில் ஒரு கருத்தரங்கமாகவும், சில நேரங்களில் ஒரு பட்டிமன்றம் போலவும், சில நிமிடங்களில் தகவல் மாற்றமாகவும், சில தருணங்களில் நினைத்தாலே இனிக்கிற அழியாத கோலங்களை அசை போடும் நிகழ்வாகவும் அமைந்து விடுமென்று நான் நினத்துக் கூடப் பார்க்கவில்லை. அந்தச் செய்திகளை அனைவருடனும் பகிரவே இந்தபதிவு குறுந்தொடராக. 

முதலாவதாக, நூர் முகமது அவர்கள் எனது உடல் நலம் குறித்து விசாரித்தார்கள். நான் யாரிடம் மருத்துவம் பார்த்துக்கொள்கிறேன் என்று  கேட்டார்கள். நான் கூறினேன் தஞ்சையில் இதய நோய் சிகிச்சை நிபுணர் மருத்துவர் கி. மூர்த்தி அவர்களிடமென்று. உடனே கலைக்களஞ்சியம் தனது பக்கங்களை புரட்ட ஆரம்பித்து, பொழிய ஆரம்பித்தது.

தஞ்சையில் இன்று மிகவும் பிரபலமான மருத்துவர்கள் பலரும் கிராமப்புறங்களில் இருந்து மருத்துவம் படித்துவிட்டு பெரும் புகழுக்கு ஆளாகி இருககிறார்கள். நமது ஊரார் பலரும் இவர்களின் சேவைகளை   பயன்படுத்தி வருகிறார்கள். உதாரணமாக டாக்டர் அழகரசன் , டாக்டர் மூர்த்தி, டாக்டர் குணசேகரன், டாக்டர் வாஞ்சி லிங்கம் , டாக்டர் ராஜ்குமார், டாக்டர் பாஸ்கர், டாக்டர் முரளி போன்ற பெரும்பாலோர் அதிரையை ஒட்டிய விக்ரமம், தாமரங்கோட்டை, குருவிக்கரம்பை, கல்யாண ஓடை போன்ற சிறு கிராமங்களில் பிறந்து படித்து இன்று புகழ்பெற்ற மருத்துவர்களாக திகழ்கிறார்கள். இவர்களில் சிலர் நமது காதிர் முகைதீன் கல்வி நிறுவனங்களில் கல்வி பெற்றவர்களும் இருக்கிறார்கள். நூர் முகமது அவர்களின் கேள்வி என்னவென்றால் , சிறு கிராமங்களில் பிறந்து படித்தவர்கள் இவ்வளவு பேரும் புகழும் பெற்று இருக்கிறார்களே அவர்களோடு ஒப்பிடும்போது அதிரையில் பிறந்து வளர்ந்தவர்கள் பலர் டான் பாஸ்கோ, பாஸ்டன், சர்ச் பார்க், கிரசன்ட், அல்-அமீன் என்றெல்லாம் புகழ்பெற்ற கல்வி நிலையங்களிலும், மாநகரங்களிலும் படித்தவர்கள் பலர் இருந்தார்களே/இருக்கிறார்களே அவர்களெல்லாம் ஏன் இப்படி ஒரு நல்ல துறையில் கல்வி கற்று புகழ் பெற முடியவில்லை? அரை நூற்றாண்டுகளுக்கு மேல் வயதுடைய உயர்கல்வி கல்லூரி இருக்கும் ஊரைச் சேர்ந்தவர்கள் ஏன் அந்தக் கல்லூரியில் பேராசிரியர்களாக , விரிவுரையாளர்களாக பணியாற்றிட      முடியவில்லை? நம் ஊரில் இல்லாவிட்டாலும் வெளியூர்களில் கூட ஏன் இத்தகைய பணிகளை ஆற்றுவாரில்லை ? ஒரு உயர் நீதிமன்ற வழக்கறிஞரரோ, காவல்துறையில் உயர் பதவி வகிப்பவரோ , I.A.S., I. F.S.  அதிகாரிகளோ இதுவரை ஏன் நமதூரில் உருவாகவில்லை என்ற ஒரு மில்லியன் டாலர் கேள்வியை மிகுந்த சமுதாயக் கவலையோடு எழுப்பினார்.

இதற்கு நான் பதில் சொன்னேன். முதல் காரணம் நமதூராருக்கு அரசு பதவி வகிக்கவேண்டுமென்ற ஆர்வமில்லை.காரணம் நமது தேவைகளுக்கு அரசு தரும் சம்பளம் பற்றாது என்கிற ஆணிவேராக மனதில் பதிந்துள்ள எண்ணம்தான். அரசு பதவி வகித்தால் மாதக்கடைசியில் பால்காரருக்குக் கடன்தான் சொள்ளவேண்டிவரும் என்பது நமது மக்களுக்கிடையில் ஊறிப்போன ஒரு பரவலான எண்ணம். நமது பெண்களுக்கு மத்தியில் சம்பளம், மற்ற வாழ்க்கைத்தர வசதிகளை அண்டை அயல்வாசிகளுடன் ஒப்பிடும் மனப்பான்மை. பெண்ணுக்கு மாப்பிள்ளை பார்த்திருக்கிறோம் என்று பக்கத்து வீட்டுப் பெண்களிடம் சொன்னோம் என்றால் அடுத்த கேள்வி மாப்பிள்ளை எந்த ஊர் சபூர் என்பதுதான். அதில் கூட துபாய் மாப்பிள்ளை  என்றால் ஏன் அமெரிக்காவில் கிடைக்கவில்லையா என்று கேட்பார்கள். 

மேலும் பெண்களுக்கு வீடு கொடுப்பது, பெரும் அளவு நகை கொடுப்பது, வரதட்சணை கொடுப்பது போன்ற காஸ்ட்லியான சமூக காரணங்களுக்கு  உள்ளூரில் எவ்வளவு பெரிய அரசுப் பதவியில் இருந்தும் பெறும் சம்பளம் பற்றாது என்கிற காரணங்கள்.பிற சமயங்களில் உள்ளவர்கள் கத்தரிக்காயையும் துவரம் பருப்பையும் வைத்து காரியங்களை சிறப்புடன்  முடித்துவிடுவார்கள். நமக்கோ கிடாய் அறுக்கவேண்டும்; சீர் கொடுப்பதற்கு நெய்யில் சுட்ட அதியதரம் வேண்டும்; பெண் அழைப்புக்கு நானக்கத்தான் சுட்டுப் பரத்தவேண்டும்; பசியாற்ற வட்டிலப்பம் வைக்க வேண்டும். காலைப் பசியாற ஆட்டு நுரையீரலும், அறுக்கப்பட்டு சூடு ஆறாத ஈரலும் வேண்டும். ரம்பை இலையும், இஞ்சி பூண்டும் சேர்த்து தாளிக்கும் மணம் மணக்காத மண வீடு நமக்கு மணவீடா? திருமணம் மற்ற காரியங்களுக்கு ஊரைத் திரட்டி விருந்து வைப்பதற்கும், அடுத்த வீட்டுக்காரரின் மனைவி துபாயிலிருந்து கணவர் கொண்டுவந்து கொடுக்கும் கவர்னர் மாலையை போட்டு ஆட்டும்போது உள்ளூரில் கலெக்டர் மனைவியாக இருந்தாலும் அதற்கு ஈடு கொடுக்க முடியாத “ஒப்பீட்டு வாழ்க்கைத்தரப் பொருளாதாரம்” பெரும் தடையாக இருக்கிறது. ஆகவே உள்ளூர் பதவிகளைத் தேடாமல் கட்டை துடைப்பமானாலும் கப்பல் கூட்டும் துடைப்பமாக வேண்டுமென்றே படித்தவர்கள் கூட திரைக்கடல் ஓடி திரவியம் தேடப் புறப்பட்டுவிடுகிறார்கள்.

இதனால் பல பட்டதாரிகளுடைய பல்கலைக்கழக பட்டம், அவர்களுக்கு  உயர்ந்தபட்சமாக  உதவுவது திருமணப் பத்திரிகையில் போட்டுக்கொள்ள மட்டுமே. மற்றபடி எம். பி. எ. படித்துவிட்டு அமெரிக்காவில் ஹைபர் மார்க்கெட்டில், பார்கோடு பார்த்து பில் போடப் போய்விடுகிறார்கள். பலர் லண்டனில் கிடைக்கும் வேலையை செய்கிறார்கள். ஜப்பான் போன்ற நாடுகளில் வருடக்கணக்கில் விசாக் காரணங்களால் தொடர்ந்து தங்கி ஊர் வரமுடியாமல் இரு தரப்பு ஏக்கப் பெருமூச்சில் இரவில் காலம் கழிக்கிறார்கள்.    நமதூரில் அரசுப் பதவிகளில் ஆட்கள் அமர ஆர்வம் காட்டா ததற்கு  காரணம் வெளிநாட்டு மோகம், பெண்களின் பேராசை ஆகியன என்று நான் சொன்னேன். 

படித்த படிப்புக்கும் செல்வமுடைமைக்கும் பல நேரங்களில் தொடர்பு இல்லாமல் போய்விடுவதாக கூறிய பேராசிரியர் அப்துல் காதர் அவர்கள் தனது பாணியில் ஒரு கதையைக் கூறினார்கள். அந்தக்கதை:

ஒரு பெரிய பணக்கார வியாபாரி இருந்தார். அந்த குறிப்பிட்ட வருடத்தில் அவரது நிறுவனங்களின் மொத்த வரவு செலவு மற்றவர்களை விட அதிகமாக இருந்ததால் அந்தப் பணக்காரர் கணக்கு வைத்து இருக்கும் வங்கியின் நிர்வாகிகள் கூடி அந்தப் பணக்காரருக்கு ஒரு பாராட்டு விழா வைத்தார்கள். அந்த பாராட்டுவிழா முடிந்த பிறகு அந்த வங்கியின் முது மேலாளர் அந்தப் பணக்காரரிடம் தயங்கிக் கொண்டே ஒரு சந்தேகம் கேட்க விரும்புவதாக கூறினார்.பணக்கார வியாபாரி,கழுத்திலிருந்த மாலையைக் கழற்றிக்கொண்டே ,

“ அதற்கென்ன தாராளமாக கேளுங்கள்”. 

வங்கி அதிகாரி கேட்டார். “ ஐயா! தாங்கள் இவ்வளவு பெருந்தொகை வரவு செலவு செய்கிறீர்கள் ஆனால் நானும் பார்க்கிறேன். உங்கள் நிறுவனங்களின் சார்பில் வரும் ஒரு செக்கில் கூட உங்களின் கையெழுத்து இல்லையே”

“ எனக்குக் கைஎழுத்துப் போடத் தெரியாது. அப்படித் தெரிந்து இருந்தால் நான் இவ்வளவு பெரிய முதலாளியாக ஆகி இருக்க முடியாது மாறாக ஒரு சர்சில் மணி அடித்துக்கொண்டு இருப்பேன்” 

வங்கி மேலாளர் அதிர்ந்து போனார். “ அது எப்படி?”

பணக்காரர் தனது கதையைக் கூறினார். “ பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நான் ஒரு சர்சில் மணி அடித்துக்கொண்டு இருந்தேன். அப்போது அங்கிருந்த வயதான பாதிரியார் இறந்து போனார். அவருக்கு பதிலாக புதிதாக ஒரு பாதிரியார் பதவி ஏற்றார். அவர் பதவியேற்று சர்சின் வேலைக்காரர்கள் அனைவரையும் அழைத்து அந்த மாத சம்பளத்தைக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார். மற்ற எல்லா வேலைக்காரர்களும் கையெழுத்துப் போட்டு சம்பளம் வாங்கினர். எனக்குக் கையெழுத்துப் போடத் தெரியாதாகையால் கை நாட்டு வைத்தேன். அப்போது பாதிரியார் கூறினார் ‘ இதற்கு முன் எப்படியோ –என் நிர்வாகத்தில் வேலை செய்பவர்கள் குறைந்தது கை எழுத்தாவது போட தெரிந்து இருக்க வேண்டுமென்றார்’. எனக்கு படிப்பில்லையே என்றேன். சரி உனக்கு மூன்று மாதம் டயம் தருகிறேன். கையெழுத்துப்போட கற்றுக்கொள் என்று அனுமதி யளித்தார். 

நானும் மூன்று மாதங்கள் எவ்வளவோ முயற்சித்தும் ஏன் கையெழுத்தைப் போட கற்றுக் கொள்ள முடியவில்லை. இதனால் பாதிரியார் எனக்காக இன்னும் மூன்று மாதங்கள் டயம் தந்தார். அப்போதும் கூட என்னால் என் கையெழுத்தைப் போடக் கற்றுக் கொள்ள முடியவில்லை. ஆகவே, சர்சில் எனது ஊழியக் கணக்கை முடித்து பணி முடிவுக் கொடை மற்றும் இதர படிகளைக் கணக்கிட்டு ஒரு சிறு தொகையை என்னிடம் தந்து என்னை வேலையை விட்டு நீக்கிவிட்டனர். சர்சை விட்டு வெளியே வரும்போது மனது சரியில்லை. புண்பட்ட மனதை புகைவிட்டு ஆற்றலாமென்று ஒரு சிகரெட்டுக்காக பெட்டிக் கடையைத் தேடினேன். அந்தப் பகுதியில் ஒரு பெட்டிக் கடை கூட தென்படவில்லை. இது எனக்கு ஒரு யோசனையைக் கொடுத்தது. என்னிடம் இருக்கும் சிறு தொகையைக் கொண்டு அந்தப் பகுதியில் ஒரு பெட்டிக் கடை வைத்தேன். வியாபாரம் படிப்படியாக சூடு பிடித்து ஒரு கடை இரண்டு, மூன்று என்று உருவெடுத்து இறுதியில் ஒரு பெரிய சூப்பர் மார்கெட் தொடங்கும் வசதி வந்தது. அதையும் தொடங்கி நாளடைவில் பல ஊர்களிலும் பல சூப்பர் மார்கெட்டுகளைத் தொடங்கி வெற்றிகரமாக நடத்தி வருகிறேன். 

பாதிரியார் சொன்னபடி நான் கையெழுத்துப் போடப் படித்து இருந்தால், இன்னமும் ஏதாவது ஒரு சர்சில் மணி அடித்துகொண்டு மாத சம்பளத்தை எதிர்பார்ப்பவனாகவே இருந்து இருப்பேன்” என்று கதையை முடித்தார். வங்கி அதிகாரி வியந்து போனார். நாமும்தான். 

இப்போது திடீரென்று ஹாஜா முகைதீன் சார் அவர்கள் ஆங்கிலம் ஒரு பைத்தியக்காரர்களின் மொழி ( English is the language of lunatics) என்று பெர்னாட்ஷா  ொன்னார் . அந்த விபரம் உங்களுக்குத் தெரியுமா என்று கேட்டார்.

அது என்ன விபரம்? - தொடரும் இன்ஷா அல்லாஹ்...

இபுராஹீம் அன்சாரி