நானும் ஆஃப்ரிக்காவும் - தொடர்கிறது... 23

குறுந்தொடர் : 3

அதிர்ச்சியிலிருந்து மீள்வதற்குள் எங்களை வரவேற்க வந்திருந்த நைஜீரியன் சொன்னார் “இவர்கள்தான் உங்களுக்காக ஏற்ப்பாடுச் செய்யப்பட்டிருக்கும் செக்யூரிட்டிகள். இவர்கள் நீங்கள் செல்லும் இடங்களுக்கெல்லாம் பாதுகாப்பாக வருவார்கள். இவர்களுக்கு பெயர்தான் “மொபோ”, தேவைப்பட்டால் ஆட்களைச் சுட்டுக் கொல்லவும் இவர்களுக்கு அனுமதி உண்டு” என்றார். 

ஆஹா !!! என்னடா இவ்வளவு ஆபத்துகள் நிறைந்த ஊருக்கா வந்திருக்கோம் என்று வயிற்றைச் சிறிது புரட்டிக்கொண்டு வந்தாலும், இரண்டு ஆட்கள் துப்பாக்கிகளோடு நம் அருகில் பாதுகாப்பிற்காக வரும்போது ஒருவிதமான கம்பீரமும், பந்தாவும் (ஆமா இதற்கான தமிழ் வார்த்தை என்ன ??) நடையில் மிடுக்கும், உடம்பில் தெம்பும் ஏற்பட்டது என்றால் அது மிகையல்ல (அப்பதான் புரிந்தது நம்மூர் அரசியல்வாதிகள் ஏன் ஆட்சிக் கட்டிலைத் தேய்ச்சிக்கிட்டே கிடக்கணும்டு விரும்புறாங்கன்னு).

"குட்மார்னிங்" என்று சொன்ன செக்யூரிட்டிகளின் உருவமும், ஏந்தியிருந்த துப்பாக்கிளும் ஒரு வித இடி, மின்னலை உடம்பிற்குள் ஒயாமல் செலுத்திக் கொண்டிருந்தது (இவனுங்களே கடத்தல்காரர்களாக மாறிவிட்டால் என்ன செய்வது என்று நினைத்துதான். ஏனென்றால் நம்மிடம் கை குலுக்கிவிட்டு எடுத்தால் மோதிரம், வாட்ச் எல்லாம் நம் கையிலயே பத்திரமாக இருக்கின்றதா என்று சோதித்துப் பார்க்குமளவிற்கு நம்பிக்கையானவர்கள்(!) நைஜீரியன்ஸ், 95% நைஜீரியன்ஸ் அப்படி இப்படித்தான், நம்பிக்கை வைப்பது கடினம். 

மேலும் “sir, without our permission you should not come out of the car, once we said ok you may come out from the car” நாங்களும் யாருபெத்த பிள்ளையோ உன் சொல்லையெல்லாம் கேட்டு நடக்கனும் என்ற தொனியுடன் “ஒகே” என்றோம்.

ஒரு வழியாக ஆயுதம் ஏந்திய கார்டுகள் துணைக்கு வர, இயற்கை அள்ளி வழங்கியிருக்கும் அருட்கொடைகளை ரசித்துகொண்டே தங்கும் ஹோட்டல் வந்து சேர்ந்தாகிவிட்டது. வளங்கள் வாரி வழங்கப்பட்டிருந்தாலும், சிந்திக்கும் அறிவும், மூளையென்று ஒன்று உள்ளது என்ற நினைப்பு மறந்திருப்பதும் அல்லது மறக்கடிக்கப்பட்டிருப்பதும் இம்மக்களை ஏழைகளாகவும், அடிமைகளாவும் ஆக்கி வைத்திருக்கின்றது. இந்தியாவில் காணப்படும் காட்சிகள் அப்படியே அங்கேயும் இருந்தன. சில மிக மோசமாகவும். திறந்த கழிப்பறை, தரைப்படை வாழ்க்கை, தூக்கணாங்குருவி போல அடுக்கு குருவிக்கூடுகள் ஸாரி வீடுகள், வீடுகளுக்கு, கீழே திறந்த அசுத்த சாக்கடை ஓட்டம், யெல்லோ ஃபிவர் இல்லை எல்லா ஃபிவரும் அந்த சூழ்நிலைக்கு வரும்.

போட்டோ எனக்குதானே நானே எடுத்துக் கொண்டது. யாரிடமும் போனைக் கொடுத்து போட்டா எடுங்க என்று சொல்ல தயக்கம், எடுத்துக்கிட்டு ஒடிடுவானுங்க என்ற பயம்தான், (நான் சத்தியமா உங்களை எல்லாம் பார்த்து முறைக்கல)

ஒரு வழியாக ரூமுக்கு வந்தடைந்தோம், நம்ம தல விடும் குறட்டை சத்தம் ஒரு நிலநடுக்க சத்தம்போல் இருக்குமாதலால் தனிரூம் எடுத்து தங்கினார். ஓயாத மழை, அந்த மழையும் அதீத ஆர்வத்தால் யார் புதுசா வந்திருக்கின்றார்கள் என்று பார்க்கவேண்டும் என என் அறைக்கு பக்கத்தில் வந்து பார்த்தது. நைஜீரியாவில் 4 ஸ்டார் ஹோட்டலின் லட்சணம் அப்படி, எனக்கென்னயோ இது போலி Ibis ஹோட்டலா என்ற சந்தேகத்தையும் ஏற்படுத்தியது அந்தச் சூழல்.

ஒய்வெடுத்துவிட்டு அடுத்த நாள் காலையில் எங்கு செல்லவேண்டும் என்று மொபோக்களிடம் சொல்லி கிளம்பியாச்சு, வேற எங்கே கணினி மார்க்கெட்டுக்குதான். நாங்கள் சென்ற இடம் லாகோஸ் அங்குதான் மிகப்பெரிய கணினி மார்க்கெட் (IKEJA Computer Village ) உள்ளது. பெரும் எதிர்ப்பார்ப்புடன் சென்ற எங்களுக்கு பெரிய ஏமாற்றம் காத்திருந்தது, வில்லேஜ் என்ற பெயருக்கு என்றார்போல அந்த மார்க்கெட்டும் கிராமமாகவே தெரிந்தது. அதனைப் பார்த்தபிறகு நம்மூர் ”பர்மா பஜார்” யூரோப்பாக தெரிந்தது எனக்கு.

‘தல’யின் முன்னோக்கிய பயணம்,கார்டுகளை படமெடுக்க அனுமதியில்லை

செருப்புக்கடை காரின் மேல்

பயன்படுத்திய கணினி விற்கும் கடைகள்-மேல்நாடுகளின் எலக்ரானிக்ஸ் வேஸ்ட் டம்பிங் கிரவுண்ட்.

மடிக்கணினி பைகள்

மொத்த விற்பன்னர்கள் கட்டிடம்

ஒரு வகையாக அலைந்து திரிந்ததில் ஒரு சில தொடர்புகள் கிடைத்தன. தன்னை ஒரு உள்ளூர் இளவரசனாக அறிமுகப் படுத்திக்கொண்டு பெயர் சொல்லும் அளவிற்கு வியாபாரம் செய்துவரும் Nwokeji Anayo J–வை சந்தித்தோம். இப்படியுமா மனிதர்கள் இருப்பார்கள் என்பதற்கு அடையாளமே இவர்தான் நாங்கள் 1000 வார்த்தைகள் பேசினால் மனிதன் ஒரு வார்த்தையில் பதிலளிப்பார். கடைசியில் தான் தெரிந்தது இவர் ஒரு பேப்பர் இளவரசன்தான் நிஜமாகவல்ல என்று, இருந்தாலும் இதனை அனுபவமாக எடுத்துக்கொண்டு அவர் 4 மணி நேரம் பேசிய 10 வார்த்தைகளில் இருந்து சில விபரங்களை எடுத்துக் கொண்டு நடையைக் கட்டினோம்.

பாங்கு ஒலித்ததால் தொழவிரும்ப, மொபோக்கள் அனுமதி தந்தார்கள் (அஸ்தகுபிருல்லாஹ்), மாஷா அல்லாஹ் சமத்துவத்தை அங்கு மட்டுமே காண முடிந்தது. கருப்புக்கே உரிய கம்பீரக்குரலில் குர் ஆன் ஆயத்துக்கள் ஒலித்தன.

லாகோஸ்-ஐகேஜாவின் ஓஜிவோ பள்ளிவாசல்.

வெளியில் உள்ள உணவகங்களில் சாப்பிடுவது தற்கொலைக்கு சமம் என்று அறிவுறுத்தப்பட்டிருந்ததால் முடிந்த அளவிற்கு தண்ணீரை வயிற்றில் நிரப்பிக் கொண்டிருந்தோம். சில தோல் மூடிய பழங்களை வாங்கி சாப்பிட்டோம் (அதைத்தான் வைரஸ் தாக்காதாம்). ச்ச்சும்மா சொல்லக்கூடாது நைஜீரியாவின் அன்னாசியும், வாழைப்பழமும் ஒரு விதமான தனி ருசிதான். அந்த ருசியை இன்றுவரை நான் அனுபவித்தது இல்லை. நாம் காணாத ஒரு பெரிய வாழைப்பழமும் அங்குண்டு அவித்து சாப்பிடுகின்றார்கள். 

மாலையில் தலையின் தெரிந்த வீiட்டிற்கு மதிய உணவையும், இரவு உணவையும் ஓரே நேரத்தில்! முடிக்க எண்ணி கிளம்பினோம், வீட்டிற்கு நுழையுமுன் மூன்று செக்யூரிட்டி கேட்டுகள் ஆயுதம் தாங்கிய நபர்களுடன், நிறைய லெபனான் நாட்டுக்காரர்களும், சில சிரியக்காரகளும் வியாபாரம் செய்து நல்ல நிலையில்தான் உள்ளார்கள். ஆனால், வலையில் வசிக்கும் எலி போன்ற வாழ்க்கைதான் அவர்களுடையது. எங்குமே சுதந்திரமாக போகமுடியாது கடத்தப்பட்டுவிடுவோம் என்ற பயம்தான்.

‘தல’யின் உறவினர்களுடன்

நமது அடுத்த பயணம் லெக்கி பெனின்சுலாவில் உள்ள விக்டோரியா ஐலேண்டுக்கு (Vitoria Island-Lekki Peninsula). அதுதான் நீங்கள் அடிக்கடி பார்க்கும் “என் வாப்பா ஒரு முன்னாள் புறம்போக்கு, அவர் இறந்துட்டார், நான் அந்த புறம்போக்கின் மகன்/மகள் அவரின் பணம் 6 மில்லியன் டாலரை உங்களுக்கு அனுப்பி வைக்கின்றோம் சம்மதமா” என்று சம்பந்தம் இல்லாமல் வருகின்ற  அந்த இமெயில்களின் தலைநகரம். எங்களுக்கும் அப்படியொரு சம்பவம் நடந்த்து…

தொடரும்

முகமது யாசிர்