கவிதை – ஓர் இஸ்லாமியப் பார்வை – 15 30

லபீத் பின் ரபீஆ என்ற கவிஞரைப் பற்றி இதற்கு முன் பார்த்துள்ளோம்.  ‘ஜாஹிலிய்யா’ காலத்து உண்மையைத் தேடிய ‘ஹனீஃபு’கள் எனும் நற்சிந்தனையாளர் வரிசையில் இவரையும் வரலாற்றாசிரியர்கள் பதிவு செய்துள்ளனர்.  இவர் தமது இறுதிக் காலத்தில் இஸ்லாத்தைத் தழுவினார்.  இஸ்லாத்திற்கு முந்திய இவரது வாழ்க்கையிலும் சில நல்ல கருத்துகள் பொதிந்த கவிதைகளை யாத்தவர்.  இவரது கவி மேடை அக்காலத்தின் புகழ் பெற்ற ஒன்றாகத் திகழ்ந்தது.  அத்தகைய கவியரங்குகளுள் ஒன்றில் உஸ்மான் இப்னு மழ்ஊன் (ரலி) எனும் தொடக்க கால  நபித்தோழரும் கலந்துகொண்டார்.

கவிஞர் பாடத் தொடங்கினார்:

ألا كل شيء ما خلا الله باطل

அறிக! அல்லாஹ் அவனன்றி

அனைத்தும் அழியும் தன்மையவே!

உடனே உஸ்மான் கூறினார்:

 صدقت     (உண்மை சொன்னீர்!)

பின்னர் கவிஞர் தொடர்ந்தார்:

و كل نعيم لا محالة زائل

இன்பம் அனைத்தும் மனிதற்கே

இல்லா தாகும் எப்போதும்!

உடனே கூறினார் உஸ்மான்: كذبت   (பொய்யுரைத்தீர்!) அவர் மறுப்புரைத்ததன் காரணம், சொர்க்கத்தின் சுகானுபவங்கள் அழியாதவை என்ற இறைவாக்கின் தாக்கம்தான்.  அவ்வளவுதான்.  அருகில் நின்றவர் உஸ்மானின் முகத்தில் ஓங்கி ஒரு குத்து விட்டார்!  அவருடைய கண்ணைச் சுற்றிப் பச்சை பூத்தது!  அடுத்து நின்ற வலீத் இப்னு முகீரா என்ற குறைஷித் தலைவர் சொன்னார்:  “உஸ்மானுக்கு இது போதும், வாழ்க்கை முழுவதிலும் கைசேதப் பட்டுக் கிடக்க!”

தகவல் பெருமானார் (ஸல்) அவர்களிடம் சென்றது.  தோழரை ஆற்றுப் படுத்திவிட்டுச் சொன்னார்கள்:

أصدق كلمة قالها شاعركلمة لبيد : الا كل شيء ما خلا الله باطل ، وكاد أمية ابن أبي الصلت أن يسلم

கவிஞன் சொன்ன சொற்களிலேயே உண்மையானது, கவிஞர் லபீதின், "அறிந்துகொள்ளுங்கள்!அல்லாஹ்வைத் தவிர அனைத்தும் அழியக்கூடியவையே” என்பதுதான்.  (இது போன்று உண்மைக் கருத்துகளைக் கவிதைகளாகப் பொழிந்த) உமைய்யத் இப்னு அபிஸ் ஸல்த் முஸ்லிமாகி இருக்க வேண்டுமே.”

- சான்றுகள்: சஹீஹுல் புகாரி (3841), ஸஹீஹ் முஸ்லிம் (2256)

நபியவர்களுக்கு எதிரான காபிர்களின் கல்லடிகளைவிட, கவிஞர்களின் சொல்லடிகள்தாம் அவர்களைப் பெரிதும் பாதித்தன. அதனால், கவிதைகள் மீது ஆழ்ந்த கவனம் வைத்த நபியவர்கள், காழ்ப்புடைய கவிதைகளைக் கடிந்துரைத்தார்கள்; நற்கருத்துடைய கவிதைகளை நயந்துரைத்தார்கள்.  வசைக் கவிகளின் மீது வெறுப்புக் காட்டினார்கள்; வாழ்த்துக் கவிதைகளை உவந்தார்கள். தமது மக்கத்து வாழ்விலும் மதீனத்து வாழ்விலும் சொல்லாடல்களால் தொல்லை கொடுத்துவந்த கவிஞர் ஒருவர் திருந்தி வந்தபோது, அவரை ஏற்றுக்கொண்டார்கள். அவர்தான்....

அபூ சுஃப்யான் இப்ன் அல்ஹாரித் இப்ன் அப்துல் முத்தலிப்: இவர் பெருமானாரின் பெரியப்பா மகன்! நபியுடன் சம வயதுடையவர். இருவரும் ஒரே செவிலித் தாயிடம் பால் குடித்தவர்கள். பால்ய நண்பர்கள்! கருவிலே திருவுடையவராயிருந்து, கவிஞருமானார், அபூசுஃப்யான்.  ஆனால், அவரின் கவியம்புகள் ஓரிறைக் கொள்கைக்கு எதிராகவும், பெருமானாரைத் தனித்துத் தாக்குவனவாகவும் இருந்ததால், இஸ்லாமியப் பார்வையில் இவரும் கொல்லப்பட வேண்டியவராகக் கருதப்பட்டார். இவர் முஸ்லிம்களுக்கு எதிரான சில போர்களிலும் கலந்துகொண்டு, தோல்வியையே தழுவினார்.  இருப்பினும் என்ன?  இவரின் வசைக்கவி அம்புகள் நின்றபாடில்லை.  இந்த நிலை, ஹிஜ்ரி எட்டுவரை தொடர்ந்தது!

அப்போது, வெற்றி வீரராகப் பெருமானார் (ஸ௦ல்) அவர்கள் மதீனாவை விட்டுக் கிளம்பி, மக்காவுக்கு வந்துகொண்டிருந்தார்கள்.  அன்னை உம்மு சலமா (ரலி) அவர்களும் அந்தக் குழுவில் இருந்தார்கள்.  அண்ணலாரின் கூடாரத்தை அண்மி, மூன்று பேர் கவலை தோய்ந்த முகத்துடன் நின்றிருந்தனர்.  அப்போது வெளியில் வந்த அன்னையார், அம்மூவரையும் அடையாளம் கண்டுகொண்டார்!  ஒருவர், அண்ணலாரின் மாமி ஆத்திகாவின் மகன் அப்துல்லாஹ்.  இரண்டாமவர், அபூசுஃப்யான் பின் அல்ஹாரித்!  ஆம், அந்த வசைக் கவிஞர்தான்!  அவருடைய கையைப் பிடித்துக்கொண்டு அவருடைய இளமகன்!  அன்னையார் அண்ணலாரிடம் அவர்களுக்காகப் பரிந்துரை செய்து, அவர்களை மன்னிக்குமாறு வேண்டி நின்றார்கள். 

“முடியாது!” என்பதே அண்ணலாரின் அப்போதைய மறுமொழியாக இருந்தது.

“அப்படியானால், நான் என் இந்தச் சின்ன மகனைக் கையில் பிடித்துக்கொண்டு, மக்காவிற்கு வெளியில் உள்ள பாலைவனத்தில் நடந்து போய், பசியுடனும் தாகத்துடனும் என் உயிரை மாய்த்துக்கொள்வேன்!” என்று உறுதியாகக் கூறினார் அபூசுஃப்யான்!

இறைத் தூதருக்கு இப்போது புரிந்தது, உண்மையான சீர்திருத்தத்தில்தான் அவர் வந்துள்ளார் என்பது.

“உள்ளே வர விடுங்கள் அவர்களை!”  அண்ணலாரின் ஆணை பிறந்தது.  அவர்கள் உள்ளே நுழைந்தனர்.  இத்தனை ஆண்டுகளாக இந்தத் தூதருக்கு இன்னின்ன வழிகளில் எல்லாம் துன்பம் இழைத்துவிட்டோமே என்று மனத்துள் அவற்றை அசை போட்டவராக, நாணிக் கோணிக் கூனிக் குறுகி, அபூசுப்யான் அண்ணலாரின் முன் வந்து நின்றார்!  அந்தக் குற்ற உணர்வின் வெளிப்பாடாகக் கீழ்க்கண்ட கவிதையடிகள் அவர் வாயிலிருந்து வந்தன, கண்களில் நீர் ததும்ப:

لعمرك اني حين احمل راية ، لتغلب خيل اللات خيل محمد

لكا لمدلج الحيران اظلم ليله ، فهذا أواني حين اهدى فاهتدي

هداني هاد غير نفسي ودلني ، علي الله من طردت كل مطرد

இதன் தமிழ்க் கவியாக்கம்:

உங்கட்  காக  இன்றி  லிருந்து  முஹம்மதே!

உயரும்  நும்கொடி  மாற்றார்  கொடியைக்  காட்டிலும்.

மங்கிப்  போவார்  பகையோர்  இரவில்  அதிர்ச்சியில்!

          மாண்புடன்  நானும்  வழங்கப்  பெற்றேன்  நேர்வழி

எங்கள்  வாழ்வின்  வழிகாட்  டியவர்  ஒருவரே

          இறைவ  னுக்காய்  விரட்டி  விட்டேன்  அனைத்தையும்!

(சான்றுகள்: ஜாதுல் மஆத் / சீரத்துந் நபி - இப்னு ஹிஷாம்)

மக்கா வெற்றிக்குப் பின்னர் நடைபெற்ற ‘ஹுனைன்’ போரில் கவிஞர் அபூசுஃப்யான் தன் கவிதை அடிகளுக்கு இலக்கணமாகத் திகழ்ந்து, இஸ்லாத்தின் கொடியை உயரச் செய்து ‘ஷஹீத்’ ஆனார்! (ரலியல்லாஹு அன்ஹு).

(ஆய்வு இன்னும் தொடரும், இன்ஷா அல்லாஹ்....)

-அதிரை அஹ்மது

<<பார்வை-14