நம்மவூரு அப்பாவும் அமெரிக்கா பேராண்டியும்.. ! 15

அன்றொரு நாள்...

இருட்டு தன் போர்வையைச் சுருட்டி இடுப்பில் கட்டிக்கொண்டு கதிரவனை வரவேற்கும் ஒரு அழகான அதிகாலைப்பொழுது, சென்னை சர்வதேச விமான நிலையத்தில் எமிரேட்ஸ் ஏர்லைன்ஸ் தனது காலை மடக்கிக்கொண்டு ஓடுதளத்தை முத்தமிட்டு தட தட என்று தரையிறங்கியது. எட்டு வருடம் கழித்து நியூயார்க்கிலிருந்து துபாய் வழியே தன் தாய் மண்ணில் காலெடியெடுத்து வைத்தார் மண்ணின் மைந்தன்(!), தன் மனைவியுடனும் 6 வயதுடைய மகனுடனும். இமிகிரேஷன் முடிந்து வெளியே வந்த அந்தச் சிறுவனுக்கு சற்றே குழப்பம் எதைப் பார்த்தாலும் தன் கண்கள்தான் மங்கிவிட்டதோ என்று கண்களைக் கசக்கிக் கொண்டான், 3 கார்களுடன் அவனுடைய குடும்பம் வெளியே காத்திருந்தது நீண்ட வருடங்கள் கழித்து மகனையும் அவரது குடும்பத்தையும் காணும் ஆவல் அவர்களின் கண்களில்...

அப்படியே அவர்களை அள்ளிப் போட்டுக்கொண்டு சென்றது சீறிப் பாய்ந்த கார்கள் அவர்களது ஊரை நோக்கி. பிறந்த மண்ணில் கார் டயர் தேய்ந்து அயர்ந்து நின்றதும் வீட்டைச் சுற்றியிருந்த மக்கள் அனைவரும் ஒருசேர வாழ்த்தி வரவேற்கின்றனர். அந்தப் பேரனின் பார்வையில் ஒரு ஆச்சரியம் தெரிகிறது. எவ்வளவு மக்கள், ஒரே கூட்டம் மற்றும் அவர்களின் வாழ்த்தும் வரவேற்பும் சேர்ந்துக்கொண்டால்... அவர்களைத் தொடர்ந்து வந்த கார்களும் ஊருக்குள் புழுதியடைந்த அசாதாரண சாலையின் வழியே நுழைகின்றன.. தெருக்களிலெல்லாம் மேல் சட்டையை கழட்டி வைத்துவிட்டும், பாவாடை தாவனியிலும், கைலிகளை மடித்துக் கட்டிக் கொண்டு இளைய பட்டாளமும் ஒரே வயசுக்கேற்ற கும்பலாக குழுவாக சிறுவர் / சிறுமியர் ஏதேதோ விளையாடிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.. இதையெல்லாம் கண்டுகொண்டே செல்லும் அந்த சிறுவனுக்கு ஃபிளைட்லே தான் வந்தோமா இல்லே ராக்கெட்லே கொண்டு போய் வேறு ஒரு உலகத்துலே இறக்கிவிட்டார்களோ என்ற ஆச்சரியம் (நாசாவோட எஃப்பெக்ட்).

அடுத்தநாள் காலை தன் அப்பாவை வந்து கட்டிக்கொண்டான், அவர் அவசரமாக வெளியே கிளம்பிக் கொண்டிருந்தார்.

“என்னாடா பேராண்டி?” 

“அப்பா எங்கே போறீங்க‌?” 

“வாக்கிங் போறேன்பா” 

“நானும் வ‌ருவேன்”

த‌ன் அப்பாவோட க‌ர‌ங்க‌ளை பிடித்துக் கொண்டு வீதிகள் வ‌ழியே நோட்டமிட்டுக் கொண்டு செல்கிறான் அதே ஆச்ச‌ரிய‌ப் பார்வையோடு.. நேற்று கண்ட அதே சிறுவ‌ர்க‌ள் இன்று வேறு வேறு டிர‌ஸ்க‌ளோடு விளையாடிக் கொண்டிருக்கிறார்க‌ள், அப்போது அப்பாவிட‌ம் இது பற்றி வினவ, இதெல்லாம் ந‌ம்ம‌ ஊருலே நான், உன் வாப்பா, உம்மா ம‌ற்றும் எல்லோரும் சிறுவயதில் கால‌ங்கால‌மா விளையாடிய‌ விளையாட்டு. அந்த‌ சிறுவ‌னுக்கோ அதைத் தானும் விளையாட‌ வேண்டும் என்றும் அதைத் கற்றுக் கொண்டு “அமெரிக்காவுலே இதை பிர‌ப‌ல‌ப்ப‌டுத்துவேன்” என்றும் அப்பாவிட‌ம் சொல்கிறான், அவ‌ருக்கு ஒரே ஆச்ச‌ரிய‌ம் க‌ல‌ந்த‌ ச‌ந்தோஷ‌ம், ந‌ம்ம‌ பார‌ம்ப‌ரிய‌ விளையாட்டை வேறு நாட்டுலே அறிமுக‌ப்ப‌டுத்தினா எவ்வ‌ள‌வு ச‌ந்தோஷ‌ம் என்று அவ‌ரோட‌‌ முக‌த்துலே அப்ப‌ட்ட‌மா தெரிந்த‌து. 

உட‌னே அவ‌ர் ஒவ்வொன்றாக‌ இது சில்லுப்ப‌ந்து என்ப‌தையும் அது எப்ப‌டி உருவாக்க‌ப்ப‌ட்ட‌து, எவ்வ‌ள‌வு உடைந்த‌ ம‌ண்ச‌ட்டி பானையிலிருந்து எப்ப‌டி அடுக்கிவைக்க‌ப்ப‌டுகிற‌து எவ்வ‌ள‌வு தூர‌த்திலிருந்து அதை ரப்பர் பந்தால் அடித்தால் எத்த‌னை சில்லுக‌ள் ப‌றக்கும் என்ப‌தை செய‌ல்முறையாக‌ விள‌க்குகிறார். காயா ப‌ழ‌மா விளையாடும் வ‌ட்ட‌க்கோடும், கோலி குண்டுகளை வைத்து விளையாடும் பேந்தாவையும், சபீட்டையும் தொட்டுவிட்டு ஒளிந்துகொண்டு க‌ண்டுப்பிடிக்கும் தொட்டுவிளையாட்டையும், வ‌ட்ட‌த்திற்குள் சுற்ற‌விட்டு தெரிக்க‌வைக்கும் ப‌ம்ப‌ர‌த்தையும், எப்ப‌டி எத்தி(கிந்தி) விட்டு அதை எப்ப‌டி ஒரு ப‌க்க‌ம் அடித்தால் எழும்பி மேலே வ‌ரும்போது க‌ம்பு கொண்டு எந்த‌ள‌விற்கு வேக‌மாக‌ அடித்தால் தூர‌ விழும் (கிட்டிபில்லையும்) கில்லியையும் இன்னும் என்ன‌வெல்லாமோ மீத‌முள்ள‌ அனைத்து விளையாட்டுக்க‌ளும் அந்த‌ சிறுவ‌னுக்கு செய‌ல்முறையாக்க‌ப்டுகிற‌து.

ஒவ்வொரு நாளாக‌ ஒவ்வொன்றாக‌ க‌ற்றுக்கொள்கிறான் அந்த‌ விளையாட்டு விளையாட உத‌வும் பொருள் எவ்வாறு உருவாக்குவ‌து என்ப‌தையும் சேர்த்து. கில்லி எப்ப‌டி செதுக்க‌ப்பட‌ வேண்டும், எந்த‌ அள‌விற்கு எத்திவிட‌வேண்டும், அத‌னோட‌ பேட் எப்ப‌டி இருக்க‌வேண்டும் என்ப‌தை ஒவ்வொன்றாக‌ நுணுக்க‌மாக‌ க‌ற்ற‌து ம‌ட்டுமின்றி தூங்கும் நேர‌ம்போக‌ அவ‌னும் அந்த‌ கிராம சிறுவர்களாகவே மாறிவிட்டிருந்தான்.

பண்ணிரெண்டு நாட்கள் ஓடியிருக்கும்.. ரோமிங் பிளாக்பெர்ரியில் (Black Berry) அவசர மெயில், 'சர்வர் டவுன், எல்லாவேலைகளும் ஸ்தம்பித்தது, உடனே கான்டாக்ட் செய்யவும்'. 

அலறியடித்து வீட்டுக்குள்ளே சென்ற அந்தச் சிறுவனின் வாப்பா தனது லேப்டாப்பில் தன்னை புகுத்திக்கொண்டு நியூயார்க்கிலுள்ள தன் கம்பெனி சர்வருடன் லாகின் பண்ணுகிறார். ம்ஹூம் ஃபெயிலியர். பிங்க்(PING) ஆகவில்லை, பாக்கெட்ஸ் டிராப் ((Packet drop) ஆகிறது, Destination host unreachable வருகிறது. செர்வரோட கிளஸ்டரில் (Cluster) வைரஸ் தாக்கிருக்கிறது. வேறு வழியேயில்லை நேரில் போய்தான் சரிபண்ண வேண்டும், 

அவசரமாக ஆன்லைனிலேயே டிக்கெட் பார்க்கிறார், மூன்று நாடுகள் மாறிப்போக வேண்டும். பரவாயில்லை உடனே டிக்கெட் புக்செய்து அடுத்த 6:30 மணிநேரத்தில் சென்னையிலிருந்து பிரயாணம். ஊருக்கு திரும்பும் வழியில் தெருவில் விளையாடிக் கொண்டிருந்த தனது மகனை அழைத்துக் கொண்டுபோய் குளிக்க வைத்து டிரஸ் மாற்றப்படுகிறது, எல்லாமே அவசரக்கால நடவடிக்கை, உட்கார நேரமில்லை இன்னும் நான்கு மணிநேரத்தில் ஃபிளைட்டை பிடித்தாக வேண்டும். அனைவரும் ஸ்தம்பித்துபோய் நிற்கிறார்கள். பேரனிடம் தான் திரும்ப நியூயார்க் போகப்போகிறோம் என்பது தெரியப்படுத்தப்படுகிறது. அழுகிறான், அடம்பிடிக்கிறான், வீட்டினுள் தரையில் அழுது புரளுகிறான் "நான் வரமாட்டேன் இங்கேயே இருப்பேன் இனிமே இதுதான் என் உலகம் என்று கதறுகிறான்". அப்படியே அவனை அள்ளி காருக்குள் திணிக்கப்படுகிறது, நான் “ஏன் உங்களுக்கு மகனாக பிறந்தேன்” என்று வெளிப்படையாகவே கேட்கிறான் அதனோடு அவனுடைய சத்தமும் அந்த காரின் நாலு கண்ணாடிக்குள் அடங்கிப்போகிறது. கார் விரைகிறது திருச்சி விமான நிலையத்திற்கு.

ஓரிரு ஆண்டுகள் கழிகிறது.... 

தான் எட்டுவருடம் கழித்து வந்து சரியாக பெற்றோர்களோடு ஒன்றாக இருக்க முடியவில்லையே, என்ற ஆதங்கத்தில் அவர்களை இங்கு வந்து ஒரு சில காலம் கூடவே இருக்க வைக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்தை தெரிவித்து அதற்கான சம்மதமும் வாப்பா / உம்மாவிடமிருந்து கிடைக்கவே விசா ஏற்பாடுகள் செய்து இருவரும் நியூயார்க் நகரம் வந்து இறங்குகிறார்கள். 

எங்கும் பளிச்சென பலிங்குமாதிரி மின்னும் ஏர்ப்போர்ட்டையும் தான் உண்டு தன் வேலையுண்டு என்று அலையும் ஆட்களையும், ஆண்/பெண் வித்தியாசம் தெரியாமல் இருக்கும் மனிதர்களையும் பிரமிப்போடு பார்த்துக் கொண்டே  வெளிவருகிறார், தன் பேரனை கட்டியணைத்தவாறு தன்னை காருக்குள் அடக்கிகொண்டு பரபரப்பாக இயந்திரதனமாக இயங்கிக்கொண்டிருக்கும் மக்களையும், லேசர் ஒளிலேயும், நியூரான் விளக்குகளாலும் அலங்கரிக்கப்பட்டிருக்கும் உயர்ந்த கட்டிடங்களையும், வழுக்கிக்கொண்டு ஓடும் வாகனங்களையும் விழி மூடாமல் பார்த்தவாறு பயணக்கிறார். 

வீட்டுக்கு வந்தவுடன் பேரன் அப்பாவிடம்,

“நான் ஊரிலே கற்றுக்கொண்ட விளையாட்டை இங்கே பிரபலப்படுத்திவிட்டேன், இப்போ உங்களுக்கு பெருமைதானே” என்றான். 

அப்பாவுக்கு ஆச்சரியம் கலந்த சந்தோஷத்தில் திளைத்தார், 

“நானும் அதை கண்டுகளிக்கனும் எனக்கு காட்டு” என்கிறார். 

உடனே அவரை அவசரமாக கையைப்பிடித்து இழுத்துக்கொண்டு ஒரு ரூமுக்குள் ஓடுகிறான். அது அவனுடைய பெர்சனல் ரூம், “என்னடா பேராண்டி விளையாட்டைக் காட்டுறேனு ரூமுக்குள்ளே கூட்டியாந்துட்டே இங்கே என்னா இருக்கு வா வெளியே போய் காட்டு” என்கிறார்.

அதற்கு பேரன், “இருங்க அப்பா” என்று சொல்லியவாறு 40mm ஸ்கிரீன் பிளே புராஜக்டரை ரிமோட் கண்ரோல் மூலம் ஆன் செய்கிறான், அப்பாவும் இவன் என்ன செய்கிறான் என்று பார்த்துக்கொண்டே யோசிச்சுக்கிட்டே இருக்கும்போது பேரன் தன் லேப்டாப்பை ஆன் செய்து ஸ்கிரீன்லே "Please wait Loading... Gilly" என்று வருகிறது, சில வினாடிகள் கழித்து பெரிய டெடிக்கேட்டட் ஸ்டேடியம் 50,000 ஆடியன்ஸ் சத்தம்போட.. கில்லியை என்டர் கீயை தட்டி எத்திவிடுகிறான், அது சரியாக 109 மீட்டர் தாண்டி போய் விழுகிறது.. திரும்ப AERO கீயை தட்டி ALT கீயை இர‌ண்டு முறை த‌ட்டி ENTERகீயை த‌ட்டிய‌வுட‌ன் ஒரு முனையில் அடித்து விர‌ட்ட‌ப்ப‌டுகிற‌து அதை எல்லையில் வைத்து ஒருவ‌ன் பிடிக்க‌... கேட்ச்... அவுட்! அவுட்! என்று அப்பாவின் பின்ன‌ந்த‌லையில் யாரோ அடித்தாமாதிரியான‌ ச‌வுண்ட்.. அப்ப‌டியே வாய்ப்பொத்தி நிற்கிறார்.

டிஸ்கி1: உம்மா ஆக்கிப்போட்ட சாப்பாட்டை சாப்பிட்டுவிட்டு, உச்சிவெயில் ம‌ண்டைய‌ பிள‌க்க‌, வ‌ழிந்தோடும் வேர்வையை எந்த வகையிலும் பொருட்டே ப‌டுத்தாம‌ல் விளையாடிய‌து.. இன்று பிஸ்ஸாவிற்கும், கெண்ட‌கிக்கும், க‌ம்யூட்ட‌ர் கேமுக்கும் அடியில் கிட‌ந்து த‌விக்கிற‌து..

டிஸ்கி2: கால‌த்தின் நிலைமைக்கேற்ப‌ த‌ன்னையும் த‌ன் ச‌ந்த‌தின‌ரையும் த‌யார்ப‌டுத்துவ‌தில் த‌வ‌றேதுமில்லையே !

- அப்துல் மாலிக்